حکم پزشک و پرستار بیمارستان خمینی‌شهر صادر شد

اپیزود یک:
صبح پژو ام را برده ام تعمیرکار، نیم ساعتی (درحالی که همزمان دستش به خودروی دیگری هم بند بود) روی ماشین کار کرد. ۱۲۰ هزار تومان ناقابل گرفت.
اپیزود دو: خانمم درحالی که موهایش را رنگ کرده از آرایشگاه زنانه برمی گردد، میگویم مبارک است. میگوید ۲۵۰ تومان ناقابل نامبارک است!
اپیزود سوم: عطاری سر محل، به یکی از اقوام، ۱۰۰ گرم پودر گیاهی به گفته خودش معجون لاغری داده، ۱۴۰ هزار تومان گرفته است و گفته این نسخه بسیار ویژه خودم است، تازه به تو تخفیف داده ام.
اپیزود چهارم: لوله کش آمده برای تعمیرات خانه، البته بعد از یک صبح تا ظهر معطلی، میگویم من به خاطر شما از صبح تا ظهر منتظرم، میگوید سرم شلوغ بود. ۷۰ تومان پول میگیرد برای ۱۵ دقیقه ای که بوده و میرود.
اپیزود آخر:
شیفت بیمارستان دولتی هستم. آنقدر اینجا شلوغ است که خدا خدا میکنی شیفت تمام شود و بروی. پشت سر هم بیمار تصادفی، قلبی و … می آیند و تماما روی پایم.
بیماری بعد از آنکه “دو هزار و هفتصد و پنجاه تومان” پول ویزیت را به واحد پذیرش بیمارستان داده، دفترچه را محکم رو میزم می کوباند و میگوید، یا انگشتم را رایگان بخیه میکنی، یا مث آن پزشک خمینی شهری به جرم اهمال در کمک رسانی به مصدوم شکایت میکنم. پولی هم به شما کلاشان نمیدهم.ابتدا فکر میکنم شوخی می کند، اما نه انگار جدی است! نمیدانم خنده کنم یا گریه.
با اینجور آدم ها هر روز و بارها، مواجه میشوم. همکار پرستارم در همین ماه قبل، مورد حمله یکی از همراهان قرار گرفت. روز بعد بیمار دیگری ساعت ۳ بامداد برای ویزیت سرماخوردگی آمد اورژانس. گفتم شما که روز قبل توسط پزشک دیگری ویزیت شده اید. همان دارو ها مناسب است و کافی. میگوید ” او هم یک سگی مث تو”
ما پزشکان محکوم به سعه صدریم. میان این دوستان که کامنت گذاشتند و حالا که حکم آن پزشک و پرستار را بریده اند، پایکوبی میکنند، کدامتان یک ساعت جای یک پزشک یا پرستار یک بیمارستان دولتی بوده اید تا معنی جنگ تمام عیار اعصاب و حفظ سعه صدر را درک کنید؟
آن پزشک و پرستار حتما تحت فشار روانی شدید و احتمالا پرخاشگری خانواده آن پسربچه قرار گرفته اند. وگرنه وقتی یک ریال از آن پول بخیه به آنها نمیرسد، چرا باید بخیه را بکشند؟