حجت‌الاسلام مجتبی ذوالنوری نماینده مردم قم در مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با خبرنگار پارلمانی خبرگزاری فارس، با اشاره به اخبار مربوط به انتشار دو نامه از سوی اعضای کمیسیون در له و علیه گزارش منتشرشده از سوی آقای کریمی قدوسی در خصوص جلسه این کمیسیون با وزیر امور خارجه گفت: تعدادی از اعضای کمیسیون نامه‌ای را امضا کردند که طی آن اقدام آقای کریمی قدوسی در انتشار گزارش جلسه کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی با وزیر امور خارجه مغایر با قوانین و مقررات دانسته نشده بود.
وی افزود: من نامه مذکور را به آقای کمال دهقان فیروزآبادی دادم تا نگهداری کند اما در ادامه کار و پس از مصاحبه آقای کریمی قدوسی، تعدادی از اعضای کمیسیون در نامه‌ای اقدام آقای قدوسی در انتشار گزارش جلسه کمیسیون با آقای ظریف را دارای اشکال دانستند و این نامه را تحت‌عنوان بیانیه کمیسیون مطرح کردند.
عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس اظهار داشت: آنچه که مورد تأکید من بود، این مسئله بود که نامه این افراد نباید تحت عنوان بیانیه منتشر شود چون کمیسیون امنیت ملی جلسه‌ای نداشته که بیانیه‌ای صادر کند و اگر قرار باشد بیانیه‌ای صادر شود، باید جلسه‌ای برگزار شود، مخالف و موافق صحبت کند و به جمع‌بندی و مصوبه برسند و جمع‌بندی و مصوبه از طریق سخنگوی کمیسیون اعلام شود و چیزی تحت‌عنوان بیانیه نیست و در سوالی که من از رئیس کمیسیون در خصوص صدور بیانیه داشتم وی موضوع را تکذیب کرد و گفت کمیسیون بیانیه‌ای نداشته است و سخنگوی کمیسیون نیز در پاسخ به سوال من ابراز بی‌اطلاعی کرد.
ذوالنوری خاطرنشان کرد: نکته اینجاست که اگر بناست نامه‌ای قرائت شود، همان نامه اول که از سوی تعدادی از اعضا امضا شده بود قرائت شود و یا اینکه هر دو نامه.
وی افزود: وقتی که من به آقای کمال دهقان فیروزآبادی برای دریافت نامه اول که به وی داده بودم مراجعه کردم، آقای دهقان کیف خود را گشت و گفت نامه نیست و نمی‌دانم آن را چه‌کار کرده‌ام و بعداً آن را خواهم آورد و بعد هم گفت نامه را به یکی دیگر از دوستان داده‌ام و وقتی نمایندگان به سراغ وی رفتند، در پاسخ به نمایندگان گفت که نامه به من داده نشده است.
عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس در پایان گفت: بر این اساس نمایندگانی که نامه اول را امضا کرده بودند گفتند یا نامه باید همانند نامه دوم منتشر شود و یا باید امضاهای ما خط بخورد و یا نامه امحاء شود و آقایانی که نامه اول در اختیارشان بود نامه را پس ندادند و پیش خود نگه داشتند و این درحالی است که ما نامه را به آنها امانت داده بودیم و آنها هنوز نامه را مسترد نکرده‌اند.
