ما این روزها مرتب در فضاهای مجازی به شکل دلنوشته متن ادبی، جملات زیبا، کلیپ و تصویر به هم یادآوری میکنیم که عمر زندگی کوتاه است و یکدیگر را دوست داشته باشیم.
هر چه بزرگان ما به عنوان سنت برای ما به ارث گذاشتهاند پر از معناست. نکته جالب نوروز، یلدا و باقی سنتها این است که شاید به صورت گروهی مثلا در جمع آدمهای یک محله و شهر برگزار نشود اما در واقع حرکتی همگانی و ملی است. در این روزها ترک، کرد، مازنی، لر و … همه با هم هم صدا میشوند. قشنگترین فلسفه نوروز به رخ کشیدن مفهوم دوست داشتن است.
آجیل با معنا
عاشق سنتهای ایرانی هستم. پشت همه این نمادها فلسفهای هست، آجیلی که در سفره میبینیم، محصول یک سال زحمت است و همهشان پر از خاصیت هستند. این سفره پر از رنگ زیبایی است.
مادر یعنی …
مادر یعنی روشنایی خانه، مادر مظهر عشق و محبت است. من به عنوان کوچکترین فرزند خانواده این افتخار را داشتهام که بیشترین سهم از در کنار مادر بودن را داشته باشم. خواهران و برادرانم یا خارج از کشور هستند یا سرشان به خانه و زندگی خودشان گرم است. ولی من به واسطه نوع زندگیام و وابستگیام به مادرم؛ بیشترین ساعات و روزها را کنار ایشان هستم و لذت میبرم. خیلی دوست دارم از خانم بابایی نام ببرم که این روزها پرستار مادرم و همدم ایشان هستند. چون مادرم در یکی دو سال اخیر تقریبا دیگر نمیتواند حرکت کند. خدا را شکر میکنم سایه ایشان بر سرم است.
خانواده اولویت اول زندگیام است
من بسیار اهل خانواده هستم و اولین اولویت زندگیام خانوادهام است. خانواده یعنی هستی و ریشه یک فرد و ما هویتمان را مدیون خانوادهمان هستیم. وقتی کسی خودش و هویتش را در خانواده پیدا کند، به راحتی میتواند در جامعه هم هویت اجتماعی خوب داشته باشد. من از خانوادهام به لحاظ مالی چیزی ارث نمیبرم؛ اما یک چیز همیشه شعارم بوده و هست: تو نیکی میکن و در دجله انداز/ که ایزد در بیابانت دهد باز.
آیینهای ما مثل نوروز، شب چهارشنبه سوری و جشنهای دیگرمان در کنار خانواده نمود پیدا میکند. در همه این مراسم و سنتها خانواده و بودن در کنار عزیزان اولین رکن محسوب میشود.