به گزارش افق نیوز، در واپسین روزهای مرداد ماه ۹۶ و در حالی که تنها یک ماه به آغاز سال تحصیلی ۹۷ـ۹۶ مانده است، رأی‌‌گیری در مجلس برای انتخاب سکاندار نظام تعلیم و تربیت انجام شد.
سید محمد بطحایی پس از ماجرای استعفای «علی‌اصغر فانی» وزیر سابق آموزش و پرورش، به عنوان سرپرست این وزارتخانه منصوب شد اما با اخذ رأی اعتماد «احمدی دانش آشتیانی» از مجلس، رخت سفر از وزارت آموزش و پرورش بست.
در آغاز دولت دوازدهم، گمانه‌زنی‌های بسیاری در خصوص انتخاب وزیر آموزش و پرورش مطرح بود و نام‌های متعددی هم بر سر زبان‌ها آمد اما در نهایت به طور رسمی، «سید محمد بطحایی» به عنوان گزینه پیشنهادی به مجلس معرفی شد.
بطحایی امروز با ۲۳۸ رأی موافق، ۳۵ رأی مخالف و ۱۳ رأی ممتنع به عنوان وزیر آموزش و پرورش انتخاب شد.
* پیشینه ۱۳ وزیر آموزش و پرورش
عنوان نخستین وزیر آموزش و پرورش بعد از انقلاب اسلامی ایران، به «غلامحسین شکوهی» اختصاص دارد.
مردی که مهر ۱۳۲۳ خدمات آموزشی خود را با سمت آموزگار دبستانی در بیرجند آغاز کرد و دارای مدرک دکترای علوم تربیتی بود.
شکوهی پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی ایران در سال ۱۳۵۷ سکاندار وزارت آموزش و پرورش شد و تا بهمن ۱۳۵۸ هم در این پست حضور داشت.
دومین وزیر آموزش و پرورش، شهید محمدعلی رجایی بود؛ وی در سال ۱۳۳۵ به دانشسرای عالی رفت و به سال ۱۳۳۸ دوره لیسانس خود را در رشته ریاضی به پایان برد و به سمت دبیر ریاضی به استخدام وزارت فرهنگ در آمد و به ترتیب در شهرستان‌های خوانسار، قزوین و تهران به تدریس مشغول شد.
شهید رجایی در اواخر سال ۱۳۵۸، مسئولیت وزارت آموزش و پرورش را بر عهده گرفت؛ مدارس سالم و حضور بهترین معلمان در نظام تعلیم و تربیت، از اهداف شهید رجایی بود.
وی از مؤسسین مراکز تربیت معلم در نظام جمهوری اسلامی ایران و مؤسس گزینش و امور تربیتی است.
اما پس از آنکه شهید رجایی به عنوان رئیس جمهور کشور فعالیت خود را آغاز کرد، شهید محمدجواد باهنر به عنوان وزیر آموزش و پرورش کابینه وی انتخاب شد.
شهید باهنر که سومین وزیر آموزش و پرورش است دارای فوق لیسانس علوم تربیتی و دکترای الهیات از دانشگاه تهران بود؛ وی، عضو هیأت مؤسس امور تربیتی و از پیشگامان تألیف کتب دینی در نظام آموزش و پرورش و عضو هیأت امنای مدارس اسلامی رفاه و مفید بود.
شهید باهنر در هشتم شهریور ۱۳۶۰ همراه با محمد علی رجایی در کاخ نخست وزیری بر اثر انفجار بمب به شهادت رسید.
پس از شهادت باهنر، علی‌اکبر پرورش به عنوان وزیر آموزش و پرورش معرفی شد؛ وی متولد ۱۳۲۱ بوده و دارای مدرک تحصیلی فوق لیسانس زبان و ادبیات فارسی است؛ پرورش فعالیت در آموزش و پرورش را با دبیری از سال ۱۳۴۵ آغاز کرد.
او در سال ۱۳۶۰ به عنوان سکاندار وزارت آموزش و پرورش فعالیت کرد و تا سال ۱۳۶۴ در این سمت حضور داشت.
پنجمین وزیر آموزش و پرورش نیز سیدکاظم اکرمی بود که دارای دکترای برنامه درسی است.
وی در شهریورماه ۱۳۱۹ در شهر همدان متولد شد و در سال ۱۳۶۴ به عنوان وزیر آموزش و پرورش منصوب شد و تا سال ۱۳۶۷ نیز به عنوان وزیر دستگاه تعلیم و تربیت فعالیت کرد.
محمدعلی نجفی ششمین وزیر آموزش و پرورش ایران بعد از انقلاب بود که دارای دکترای ریاضی بوده و با حدود ۹ سال، رکوردار وزارت در آموزش و پرورش است.
وی در دوران طولانی تصدی وزارت در جهت افزایش حقوق فرهنگیان اقداماتی را داشت و دست به فعالیت‌هایی در جهت تغییر نظام آموزشی زد که در نهایت نظام جدید آموزش و پرورش در دبیرستان‌ها به مورد اجرا گذاشته شد.
او از سال ۱۳۶۷ تا سال ۱۳۷۶ به عنوان وزیر آموزش و پرورش فعالیت کرد.
حسین مظفر، وزیر هفتم آموزش و پرورش دارای لیسانس فقه و مبانی حقوق اسلامی و فوق لیسانس مدیریت است.
آموزش و پرورش در دوره وی آرام بود. مظفر از سال ۱۳۷۶ تا سال ۱۳۸۰ در رأس دستگاه تعلیم و تربیت حضور داشت.
هشتمین وزیر آموزش و پرورش، مرتضی حاجی است؛ وی با تحصیلات کارشناسی ریاضیات و کارشناسی ارشد مدیریت دولتی در رأس وزارت آموزش و پرورش فعالیت کرد.
ماجرای حذف معاونت پرورشی از جمله بحث‌های پر سر و صدای دوران وی بود که مجلس نیز نسبت به آن موضع‌گیری کرد و در دوره بعد، دوباره احیا شد. او طی سال‌های ۱۳۸۰ تا ۱۳۸۴ در رأس وزارت آموزش و پرورش حضور داشت.
نهمین وزیر آموزش و پرورش، محمود فرشیدی بود که دارای کارشناسی ارشد مهندسی شیمی بود و بعد از حدود ۲ سال فعالیت از پست وزارت آموزش و پرورش استعفا داد.
آغاز بحث تحول در آموزش و پرورش و تشکیل کارگروه‌های تحول بنیادین در زمان فرشیدی کلید خورد. او از سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۶ در این وزارتخانه حضور داشت و بعد از وزارت نیز به عنوان دبیرکل کانون تربیت اسلامی فعالیت می‌کند.
دهمین وزیر آموزش و پرورش نیز علیرضا علی‌احمدی جشفقانی دارای مدرک دکترای تخصصی مدیریت بود که دو سال بیشتر وزارت نکرد.
وی از سال ۱۳۸۴ تا ۱۳۸۶، سکاندار دستگاه تعلیم و تربیت بود.
یازدهمین عنوان وزیر آموزش و پرورش به حمید‌رضا حاجی‌بابایی سپرده بود؛ حاجی‌بابایی متولد ۱۳۳۸ همدان و دارای دکترای الهیات و معارف اسلامی گرایش علوم قرآنی و حدیث است.
تصویب سند ملی آموزش و پرورش و سند تحول بنیادین، اجرای نظام «۳ـ۳ـ۶»، ۵ روزه شدن روزهای آموزشی در هفته، هوشمندسازی مدارس و ایجاد مجتمع‌های آموزشی و پرورشی از نمونه اقدامات وی است که البته برخی از اقدامات مورد انتقاد کارشناسان نیز بوده است.
علی‌اصغر فانی، دوازدهمین وزیر آموزش و پرورش ایران بود؛ وی متولد ۱۳۳۳ است.
فانی دیپلم ریاضی خود را از دبیرستان دکتر هشترودی تهران دریافت کرد و موفق به کسب مدرک لیسانس مهندسی راه و ساختمان از دانشکده فنی دانشگاه تهران شد و هم اکنون دارای دکترای مدیریت منابع انسانی و رفتار سازمانی از دانشگاه تربیت مدرس تهران است.
وی تلاش کرد تا سند تحول را که بخش‌هایی از آن اجرا شده بود، تکمیل کند اما در این راه مسیر طولانی را داشت ضمن اینکه مشکلات ایجاد شده برای صندوق ذخیره فرهنگیان و موج عظیم اخبار منتشر شده از آن موجب شد که فانی استعفا دهد.
فانی از سال ۱۳۹۲ تا ۱۳۹۵ در رأس دستگاه تعلیم و تربیت بود.
سیزدهمین وزیر آموزش و پرورش ایران، فخرالدین احمدی دانش آشتیانی است که در سال ۱۳۳۴ در شهر آشتیان متولد شد.
وی در دوره دبیرستان در رشته ریاضی تحصیل کرد و کارشناسی خود را از دانشگاه صنعتی امیرکبیر در رشته مهندسی راه و ساختمان اخذ کرد.
احمدی مدرک کارشناسی ارشدش را در رشته سازه از دانشگاه صنعتی امیرکبیر دریافت کرد و برای مدرک دکتری، دانشگاه امپریال کالج انگلستان را انتخاب کرد و توانست موفق به اخذ مدرک دکتری رشته مهندسی زلزله شود.
وی پس از استعفای فانی، به عنوان وزیر آموزش و پرورش رأی اعتماد گرفت و کمتر از یک سال به عنوان وزیر آموزش و پرورش در این وزارتخانه حضور داشت.
* چهاردهمین وزیر آموزش و پرورش ایران بعد از انقلاب
«سید محمد بطحایی» متولد خرداد ماه ۱۳۴۲ است. وی دارای تحصیلات کارشناسی برنامه‌ریزی آموزشی و کارشناسی ارشد مدیریت دولتی با گرایش مدیریت مالی است.
بطحایی پیش از این معاون توسعه مدیریت و پشتیبانی وزارت آموزش و پرورش بود و برای مدت کوتاهی نیز سرپرست وزارت آموزش و پرورش را عهده دار شد.
بطحایی دارای تحصیلات کارشناسی ارشد مدیریت دولتی با گرایش مدیریت مالی بوده و تا کنون در سمت‌های سرپرست وزارت آموزش و پرورش در آبان ماه ۹۵، معاون توسعه مدیریت و پشتیبانی وزارت آموزش و پرورش(۹۵-۹۳)، مدیرکل دفتر وزارتی(۹۳-۹۲)، معاون دبیرکل شورای عالی آموزش و پرورش (۹۲-۷۸) و … مشغول به خدمت بوده است.
وی درکمیته‌ها و کمیسیون‌های مختلف از جمله کمیته برنامه ریزی درسی (سازمان پژوهش و برنامه‌ریزی آموزشی)، آموزش ICT کمیته علمی شورای راهبری،کمیسیون های برنامه های درسی، برنامه های توسعه، مقررات و معین شورای عالی آموزش و پرورش، کمیته های پژوهشی شورای عالی و وزارت آموزش و پرورش، شورای برنامه ریزی آموزش در برنامه ششم، ستاد بودجه وزارت آموزش و پرورش،کمیسیون دائمی سازمان پژوهش و برنامه ریزی آموزشی،کمیسیون دائمی دانشگاه شهید رجایی، شورای توسعه مدیریت و سرمایه انسانی(سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور)،کمیسیون امور اجتماعی دولت (یازدهم)، ستاد تغییر بنیادی نظام آموزش و پرورش و … عضویت داشته است.
فارس
