شب یکشنبه چهارم دسامبر (سیزدهم آذر) برای دیدار با دبیرکل سازمان ملل به محل برگزاری کنفرانس بین المللی افغانستان رفتیم. برگزار کنندگان بن ۲ ساختمان بوندستاگ در دوره آلمان غربی را به این امر اختصاص داده بودند. این برنامه به منظور دیدار و گفتگوی بان کی مون با نمایندگان جامعه مدنی که بخشی از آنها نیز خبرنگاران بودند ترتیب داده شده بود.
پرچمها در پس زمینه مربوط به تبلیعات کنفرانس بین المللی بن در میادین و اماکن عمومی این شهر است
در راه به گروهی از مخالفان جنگ افغانستان برخوردیم که با تجمع در یکی از خیابانهای منتهی به بوندستاگ سابق علیه ادامه این جنگ اعتراض کرده و با در دست داشتن پلاکاردهایی خواستار پایان آن بودند. این گروهها طی روزهای گذشته اعلامیه هایی را در شهر منتشر کرده و از برگزاری راهپیمایی های اعتراضی خبر داده بودند و ما هم پیگیر اخبار آن بودیم اما موفق نشدیم مخالفان را از نزدیک ببینیم و یا این که با آنها مصاحبه کنیم. تنها کاری که می شد کرد ثبت یک عکس در داخل خودروی در حال حرکت از یکی از این تجمعات اعتراضی بود.
گروه ما متشکل از ۱۰ خبرنگار و سه راهنما و یک نماینده وزارت خارجه آلمان پس از انتظاری یک ساعته موفق به دیدار با دبیرکل سازمان ملل شد. پیش از این دیدار به ما اطلاع دادند که به نمایندگی از رسانه های سه کشور افغانستان، پاکستان و ایران سه خبرنگار می توانند سوالات خود را از بان کی مون بپرسند.
پس از شنیدن سخنان بان کی مون در مورد اهمیت نقش جامعه مدنی و امیدواری سازمان ملل به بهبود وضعیت افغانستان نوبت به پرسیدن سوالها شد. سوال من در مورد نقش همسایه ها بویژه ایران در پیشرفت افغانستان بود و بان کی مون در پاسخ، به اهمیت و نقش ویژه ایران در ایجاد امنیت و صلح در منطقه و لزوم همکاری دیگر کشورهای همسایه به منظور حل مشکلات افغانستان تاکید و در لابلای سخنانش نیز به موضوع هسته ای ایران و لزوم انجام گفتگو در این زمینه اشاره کرد.
بعد از این دیدار راهی هتل شدیم تا خود را برای برگزاری کنفرانس بین المللی افغانستان آماده کنیم. باید ساعت شش صبح روز بعد برای انجام کارهای مربوط به خبرنگاران بیدار می شدیم. شهر در آن ساعت از شب خلوت و هوا کمی سرد بود. از یک روز پیش از برگزاری این کنفرانس اقدامات ویژه ای در شهر انجام گرفته بود؛ خیابانها و مسیرهای منتهی به محل برگزاری کنفرانس مسدود و در برخی مناطق نیروهای پلیس مستقر شده بودند، با این حال وضعیت شهر و زندگی روزمره مردم تفاوتی با روزهای دیگر نداشت.
یکی از خیابانهای منتهی به محل برگزاری کنفرانس بن مسدود شده و اثری از تردد خودرو در آن نیست
صبح دوشنبه پنجم دسامبر (چهاردهم آذر) در حالی که هنوز هوا تاریک بود راهی هتل محل ثبت نام و اعزام خبرنگاران به کنفرانس افغانستان شدیم. هتل ماریتیم که مجهز به سالن ویژه رسانه ها بود برای این کار در نظر گرفته شده بود. قرار بود خبرنگاران پس از حضور در مراسم افتتاحیه و شنیدن سخنرانی مقامات، به این هتل بازگشته و مذاکرات مربوط به پنل های تخصصی را از طریق ویدیو کنفرانس مشاهده کنند.
مرکز ویژه رسانه ها در هتل ماریتیم بن
بعد از گذراندن مراحل چک و خنثی و تایید کارتهای خبرنگاری مان با یک اتوبوس راهی محل برگزاری کنفرانس بین المللی افغانستان در بن شدیم. صدها خبرنگار از رسانه های مختلف ماموریت پوشش اخبار این کنفرانس را که گفته می شد بزرگترین رویداد بین المللی تاریخ آلمان است، به عهده داشتند و قرار بود مقامات بیش از ۱۰۰ کشور جهان از جمله وزیر خارجه ایران در آن حضور یابند.
ساعت حدود هفت صبح بود و تا آغاز کنفرانس بیش از دو ساعت وقت داشتیم. در این مدت در محل ویژه خبرنگاران مستقر شده و به تماشای ورود هیئتهای مهمان از درهای ورودی پشتی ایستادیم. گیدو وستروله و زلمای رسول به عنوان میزبانان کنفرانس که کمی این سوتر از ورودی ایستاده بودند پس از خوشامد گویی به میهمانان آنان را به داخل راهنمایی می کردند.
بالاخره کنفرانس بدون هیچ مقدمه ای و با سخنان وستروله آغاز شد. او از جنگ ناتو در افغانستان و چالش ها و دستاوردهای یک دهه غرب در این کشور سخن گفت و بر لزوم ادامه حمایت جامعه جهانی از مردم افغانستان پس از خروج نظامیان خارجی از این کشور تاکید کرد. سپس “حامد کرزای” رئیس جمهوری افغانستان پشت تریبون قرار گرفت و ضمن قدردانی از حضور مقامات بلند پایه جهان در این کنفرانس خواستار ادامه حمایتهای آنان از کشور شد.
“آنگلا مرکل” صدراعظم آلمان سخنران بعدی بود. وی در حالی که آمادگی کشورش برای حمایت از افغانستان پس از ۲۰۱۴ را اعلام می کرد از دیگر کشورها نیز برای پیوستن به آلمان در این راه دعوت به عمل آورد. بدنبال آن نیز وزیران خارجه آمریکا، روسیه، چین، فرانسه و انگلیس سخنرانی کرده و هر یک با وجود طرح برخی مسائل مورد توجه کشورشان به تکرار مطالب پیشین در زمینه لزوم کمک به افغانستان پرداختند.
