سخن در باب بیداری دانشجویی زیاد است؛از سابقه آن در ایران و جهان گرفته تا آسیب شناسی آن در مقطع فعلی و ازویژگی های این بیداری نظیرآرمانگرایی و عدالت خواهی گرفته تا تلاش جریان های سیاسی برای استفاده ابزاری از آن؛از ضرورت کار عمیق روی مفاهیم اسلامی تا آفات این بیداری و دهها موضوع متنوع و متعدد دیگر.
آنچه در این نوشتار و به مناسبت روز دانشجوی امسال میخواهم به آن بپردازم،غفلت بیداری دانشجویی از یکی از کارکردهای مهم خودش است.
کارکردی که اگر درست به آن بپردازد هم هویت بیداری دانشجویی را احیا می‌کند،هم نقش تاثیرگذار در بهبود شرایط کشور خواهد داشت و هم مانع تفوق برخی مفاهیم و رفتارهای غلط در کشور خواهد شد. این کارکرد پر خاصیت،«گفتمان سازی» است!
با طرح موضوع «گفتمان» نمیخواهم جریان‌های دانشجویی را درگیر مباحث و نظریه پردازی‌های پردامنه زبان شناسان و فیلسوفان و جامعه شناسان و اندیشمندان این حوزه ها مانند،فردیناندوسوسور، ویتگنشتاین، باختین و فوکو بکنم اگر چه مطالعه و دقت در نظرات آنها میتواند فوایدی داشته باشد.
پیشنهادم به فعالان بیداری دانشجویی، بعنوان کسی که دوران دانشجویی خود و حتی چند سالی پس از آن را در این عرصه سپری کرده است، تاکید بر مطالبه حکیمانه رهبر انقلاب از دانشجویان می‌باشد؛ یعنی گفتمان سازی آنهم بمعنای ساده اما پرمغز فراگیر کردن یک مفهوم و تبدیل آن به یک مطالبه عمومی.
آیا جنبش، جریان، بیداری دانشجویی یا هرنام دیگری که برای آن انتخاب کنیم، امروز خودش مطالبه غالبی دارد یا نه؟ اگر نه چرا و اگر آری این مطالبه یا مطالبات غالب و در اولویت کدام است؟
آیا بیداری دانشجویی برای خودش وظیفه، رسالت یا مسئولیت گفتمان سازی یا ترویج گفتمان قائل است یا نه؟ اگر نه چرا و اگر آری، چگونه؟
این‌ها از جمله پرسش‌های مهمی است که عموم دانشجویان و خصوصاً فعالان مومن و متعهد و انقلابی این عرصه باید به آنها پاسخ دهند.
به نظر می‌رسد عدالت،مبارزه با فساد، استکبار ستیزی و پیشرفت علمی از اهم گفتمان‌های ایجابی و سلبی هستند که بیداری دانشجویی میتواند و باید سردمدار آنها در کشور باشد.
غفلت جریان بیداری دانشجویی مومن و متعهد از این مسئولیت بزرگ،موجب گردیده برخی گفتمان‌های سست بنیان و تکراری رقیب و حتی معارض، دانشگاه را جولانگاه خود کنند و احساس منفعل شدن نیروهای انقلابی و متعهد را تقویت کنند. باید امکان جولان از این جریان‌ها را با تلاش و فعالیت مجاهدانه و عقلانیت و هنرمندی بیشتر محدود کرد و آنها را ناکام گذاشت.
* انتشار همزمان در روزنامه صبح نو
