اپوزیسیون در سال ۸۸ حماقت سازمان منافقین را دوباره مرتکب شد

عباس عبدی اپوزیسیون جمهوری اسلامی را نقدناپذیر، فاقد بیلان کار روشن و خیال پرداز معرفی کرد.
این عضو حزب منحله مشارکت در روز آنلاین نوشت: اپوزیسیون خود را متخصص نقد حکومت می داند (که در این هم باید شک کرد) ولی به گونه ای رفتار می کند که در کوچکترین نقد از خود عاجز است. آیا تاکنون دیده اید که یک ارزیابی از عملکرد ده ساله خود ارایه دهند که در این ده سال چه گفتند و چه کردند، و کدام یک از گفته ها و کرده ها درست یا غلط بود؟ نمی توان به گونه ای رفتار کرد که همیشه و در هر حالتی چهار دست و پا پایین آمد.
وی می افزاید: یکی از مهمترین مشکلات منتقدین، عدم تفکیک میان نقش سیاستمدار و نقش تحلیلگر است. اگر به این تفکیک توجه نشود، مصداق لطیفه ملانصرالدین می شود که وقتی به صف نانوایی رفت و دید که شلوغ است و نان به او نمی رسد، گفت که کوچه بالایی آش نذری می دهند، مردم هم به هوای آش نذری صف نان را رها کردند و ملا تنها ماند. اندکی تامل کرد و گفت نکند آش بدهند، و خودش هم در پی جمعیت روان شد. بیان سخنان و اظهارات سیاستمدارانه را نباید مبنای واقعیت دانست. یکی از همزادهای این نگرش غلط اصل شدن فعالیت و مبارزه به عنوان مهمترین معیار برای سنجش درستی و غلطی نظرات است. مثلا اگر کسی زندان رفته باشد یا در زندان باشد، حتما سخن و دستورالعمل او معتبر و صحیح است، گویی که چون از درون مبارزه و کوره سوزان آن سخن می گوید، حتما واجد صداقت در انگیزه است و از سوی دیگر به هسته مرکزی حقیقت زلال دست یافته است و باید به نظرش چون وحی منزل نگریست و آن را بدون وضو نخواند. جالب این که دیگرانی هم که زندان ندیده اند برای آن که تحلیل های خود را معتبر کنند، چاره ای جز استناد به بیانات مبارزان سابق و لاحق ندارند.
عبدی با دوگانه توصیف کردن رفتار اپوزیسیون نوشت: در دفاع آنان از دموکراسی تا حقوق بشر و آزادی این دوگانگی را کمابیش می بینیم. برای نمونه یکی از موارد آن که این روزها مطرح است، مساله اردوگاه پادگان اشرف است. وقتی که یک مجموعه افراد در یک شرایط کاملا بسته و استبدادی نگهداری می شوند، به طوری که از دسترسی به حداقل آزادی ها و افکار و اخبار محروم هستند، به جای فشار آوردن به نهادهای بین المللی برای برچیدن این زندان و آزاد گذاشتن افراد آن برای انتخاب مسیر خودشان، با اقدام دولت عراق که در جهت اعمال حاکمیت خود بر خاک این کشور است مخالفت می شود. اگر استبداد بد است و محروم کردن افراد از آزادی و دسترسی به رسانه ها مذموم و محکوم است، انجام این کار برای گروه های سیاسی به مراتب بدتر و ناپسندتر است تا دولت ها. فقط کافی است که تصور شود اگر حکومت ایران به دست امثال مجاهدین خلق افتاده بود، الان از نظر حقوق بشر و آزادی های مدنی با چه وضعیتی مواجه بودیم؟ این ها که در قرن بیست و یکم و در شرایطی که اینترنت و ماهواره همه مرزها را درنوردیده، و حتی حکومت های استبدادی هم یارای مقابله با آن ها را ندارند،، با طرفداران و اعضای خود تا این حد بسته عمل می کنند و مانع آزادی آن ها می شوند، اگر ۳۰ سال پیش به قدرت می رسیدند چه رفتاری با مردم و مخالفان خودشان می داشتند؟ و آیا تاکنون کوششی جدی برای تعیین سهم آنان در بروز وضعیت پس از انقلاب شده است؟ آیا مجموعه این رفتارها نبود که صدها و هزاران فعال سیاسی را از کشور خود دور کرد و از حیز انتفاع ساقط نمود؟ و متاسفانه فرآیندی که پس از سال ۸۸ هم، به دلیل برخی اشتباهات دیگر تکرار شد. من هر موقع که وضعیت غلام حسین ساعدی را در پیش چشم خود تصویر می کنم، متاسف می شوم که چگونه یکی از بهترین نویسندگان این کشور که هیچ چیز کمتر از بزرگترین نویسندگان داخل کشور نداشت، راضی شد که به خارج برود و با آن وضع زندگی کند، و با آن وضع چشم از دنیا ببندد؟