به گزارشافق آنلاین ، «رضا حجت» در یادداشت روزنامه «جوان» نوشت:

این روزها دیگر خبری از تنش تشدیدشونده بین ایران و امریکا نیست. نه صدایی از ناو هواپیمابر آبراهام لینکلن شنیده می‌شود، نه جنگنده‌های بی ۵۲ در آسمان خلیج فارس نمایان می‌شوند و نه خبری از پیاده‌سازی سربازان امریکایی در این منطقه است. همچنین از شادی و هیجان برخی از کشورها که به جنگ در منطقه دل بسته بودند، کاسته شده است.

در چنین شرایطی هایکو ماس، وزیر خارجه آلمان بعد از سفر به چند کشور منطقه به تهران آمده تا درباره برجام سخن بگوید و طرحی را که معتقد است برای نجات «آن توافق»، در اختیار دارد با مقامات کشورمان در میان بگذارد. گفته می‌شود وزیر خارجه آلمان، نماینده فرانسه و انگلیس نیز هست تا طرح نجات برجام را در ایران مطرح کند.

همزمان قرار بر این است که شینزو آبه، نخست‌وزیر ژاپن در سفری به ایران درباره روابط ایران و امریکا و خواهش ترامپ برای نشستن پای میز مذاکره با ایرانی‌ها سخن بگوید. دونالد ترامپ در سفر به ژاپن از آبه خواسته است که ایرانیان را متقاعد به مذاکره کند.
این نشان می‌دهد «دیپلماسی دو ستونی» به راه افتاده و امریکا و اروپا هر کدام خواهان رسیدن به اهداف خود هستند.

اروپا برای موقعیت خود و منافعی که دارد به دنبال این است که ایران در برجام بماند و تعهدات قطعنامه ۲۲۳۱ را انجام دهد، دولت ترامپ نیز به دلیل کیش شخصیت، نیاز انتخاباتی و تبلیغات بین‌المللی، خود را نیازمند به مذاکره می‌بیند. در چنین شرایطی اروپا تنها خواهان به اجرا درآمدن تعهدات از طرف ایران است، اما آنچه که تاکنون نشان داده توانی برای اجرای تعهدات خود در بستر SPV و INSTEX ندارد. امریکا نیز همزمان با میل به مذاکره هر بار تحریم‌ها علیه ایران را افزایش می‌دهد.

این دیپلماسی دو ستونی توأم با فشار، اگر بین اروپا و امریکا به نتیجه نرسد و آن دو بین خود راه‌حل میانه‌ای پیدا نکنند و همزمان سیاست فرار اروپا از اجرای تعهدات اقتصادی و رویکرد فشار و تحریم امریکا تداوم پیدا کند، نه آبه و امریکا به مقصود می‌رسند و نه ماس و اروپا.

امریکا برای اینکه بتواند به خواسته‌های حداقلی خود در قبال ایران برسد، نیازمند آن است که به برجام بازگردد، اروپا نیز برای اینکه به هدف خود برسد و اعلام دو ماهه ایران «در راستای صیانت از امنیت و منافع ملی مردم ایران، و در اعمال حقوق خود مندرج در بندهای ۲۶ و ۳۶ برجام» را خنثی کند، مجبور است از انفعال در اجرای تعهدات اقتصادی خارج شود. چشم‌انداز موجود نشان می‌دهد که اگر این تغییرات صورت نگیرد، در آینده باید شاهد تحولات دیگری بود.