روزنامه جمهوری اسلامی در سرمقاله ای، آورده است: ولی آنچه شاهدیم، در برخی صحنه‌های رقت‌انگیز، جز این را به نمایش می‌گذارند که البته قابل پذیرش و تحمل نیست.
مشغول ساختن ارکان و اجزاء دولتی که در وسط میدان مقابله نفس‌گیر با شرارت‌های دشمن است، حتی اگر با حسن نیت و خالصانه هم صورت گرفته باشد، خوش‌خدمتی به دشمنی است که می‌خواست این ملت شاهد چهلمین سالگرد انقلابی نباشد که ثمره خون صدها هزار شهید و خون دل خوردن‌های یک ملت در طول تاریخ معاصر بوده است. ممکن است کسانی برای توجیه هراقدام و هرتصمیم خود مطالبی را مطرح سازند.
جای تعجب است کسانی که خود را عاشقان سینه چاک اسلام و انقلاب و نظام معرفی می‌کنند و می‌گویند برای مردم دل می‌سوزانند، برای تضعیف دولتی که در وسط میدان جنگ نفتی – اقتصادی با اینهمه دشمنان شرور است، با یکدیگر به مسابقه پرداخته‌اند! این پدیده شوم را بعضاً در مجلس، خارج از مجلس، رسانه‌ها و متاسفانه صداوسیما هم می‌توان رصد کرد.
باید پرسید چرا هر تیری که از جانب دشمن علیه ایران پرتاب می‌شود، به ابزاری برای حمله ناجوانمردانه همین دوستان به نیروهای خط‌مقدم جبهه جنگ اقتصادی – نفتی تبدیل می‌شود و فرصتی برای عقده‌گشائی به حساب می‌آید؟
با بررسی صفحات، مطالب و تیترهای بغض‌آلود برخی رسانه‌های مکتوب در کنار تهاجم حساب‌شده علیه ارکان اجرائی نظام، بهتر می‌توان دریافت که بعضی‌ها گوئی دشمن کینه‌توز را به‌کلی فراموش کرده‌اند و تلاش می‌کنند تا از هر ابزاری برای انتقام‌جوئی، کینه‌ورزی و سیاه‌نمائی علیه ارکان دولت و به‌ویژه نیروهای خط‌مقدم آن از جمله وزارت نفت سوءاستفاده کنند و حتی آن را توجیه نمایند.
به‌راستی کشوری که در معرض تحریم حداکثری قرار دارد و دشمنانش برای به صفر رساندن صادرات نفتی آن شبانه‌روز به شرارت سرگرمند، آیا رسانه‌ها و شبکه رسمی تلویزیونی آن کشور باید به ابزار سیاسی – تبلیغاتی جناحی تبدیل شوند و به خودیها گل بزنند؟ متاسفانه شبکه سه سیمای جمهوری اسلامی در یک برنامه زنده با استفاده از تصاویر ماهواره‌ای به افشای شیوه‌های مقابله وزارت نفت با تحریم نفتی ایران پرداخت که شایسته ریشه‌یابی و تحقیق درباره عوامل ماجراست. اقدام بدتر، توجیه عملکرد خطاکارانه سیمای جمهوری اسلامی بود که اعلام کرد این مطالب قبلاً در خارج از کشور منتشر شده بود و موضوع پنهان و محرمانه‌ای نبود.
این عذر بدتر از گناه است و باید پرسید که مگر تمامی آنچه در خارج از کشور و حتی در داخل کشور قبلاً بیان شده، قابل پخش تلویزیونی است و آیا اساساً چنین توجیه غیرمنطقی چه اندازه مبتنی بر منافع ملی و مصالح کشور است؟ با نگاهی به فهرست طولانی سیاه‌نمائی‌ها و سمپاشی‌های رسانه‌های معاند و دشمن، هر فرد عاقل و مسئولیت‌پذیری به این جمع‌بندی می‌رسد که میان عملکرد ما و دشمنان ملت باید تفاوت جدی، عینی و محسوسی باشد و مبادا نیروهای خودی به عناصر نفوذی و یا نادان فرصتی بدهند که تریبونهای نظام را به ابزاری برای پیاده کردن سیاست‌های آشکار و پنهان دشمن تبدیل کنند.
در این جنگ نفتی – اقتصادی که دشمن به راه انداخته، دولت و مشخصاً مجموعه خدوم، کاردان و کارآمد وزارت نفت بیشترین بار مسئولیت را برعهده دارند و لازم است ضمن قدرشناسی از تمامی دست‌اندرکاران صنایع نفت، گاز و پتروشیمی که در خطوط مقدم جبهه جنگ تمام‌عیار نفتی – اقتصادی به‌صورت شبانه‌روزی در تلاشند، به یاری آنها بشتابیم.
چرا برخی رسانه‌ها به خود اجازه می‌دهند با جعل خبر، ایراد اتهامات ناجوانمردانه، تحریف اخبار و افشای اطلاعات طبقه‌بندی شده، به این ملت از پشت خنجر بزنند و مصالح ملی و منافع کشور را پایمال کنند و بر باد دهند؟
نباید اجازه دهیم برخی به هربهانه‌ای در صدد خسته‌کردن و مشغول‌ساختن تیم عملیاتی وزارت نفت و شخص وزیر نفت برآیند و در این دوران تحریم و فشار حداکثری، فکر و توان و ظرفیت عملیاتی نفت را به مسائل فرعی و حاشیه‌ای منحرف کنند که دقیقاً همدستی ناجوانمردانه با دشمنان ملت است.
اکنون ایران به‌طور ناخواسته درگیر یک جنگ اقتصادی تمام‌عیار است که دشمن تلاش می‌کند نشانه‌ها و عوارض آن همچون زلزله‌ای مهیب در تمامی کشور احساس شود و پس‌لرزه‌هایش در زندگی و بر سر سفره تمامی آحاد ملت و به‌ویژه طبقات محروم جامعه تاثیرگذار باشد. در شرایطی که دشمن در انتظار شورش در جامعه بود که به یاری خدا و با همت مسئولان و هوشمندی این ملت غیرتمند و فرهیخته، دشمن راه به جائی نبرد، باید پرسید ایجاد بی‌اعتمادی، تردید و نومیدی بر اثر القائات برخی عناصر، چگونه قابل تحمل و توجیه است؟
جا دارد مسئولان ارشد نظام به تناسب جایگاه و نفوذ کلامشان به این عناصر هشدار دهند که دست از اینهمه سیاه‌نمائی و جوسازی بردارند و خود را مصداق «یکی بر سر شاخ، بُن می‌برید» نسازند.
