این روزنامه نوشت:آنکس که در ۱۳۰۰ حکمرانی را در ایران به دست گرفت، رضاخان میرپنج نام داشت که یک نظامی بود. حاکمیت او و خاندانش، ایران را بار دیگر به دیکتاتوری برگرداند و به آمریکا و انگلیس وابسته کرد و بعد از مدت زیادی که کشور در اشغال نظامی روس و انگلیس بود، به روسیه هم وابسته شد و عملاً سیاست «هم شرقی، هم غربی» بر حکمرانی دوران پهلوی سلطه داشت.

خاطره تلخ به دست گرفتن حکمرانی ایران توسط یک نظامی نباید در ۱۴۰۰ تکرار شود. هرچند اینبار این اتفاق ممکن است از مجرای انتخابات بیفتد ولی تفاوتی در اصل و ماهیت ماجرا وجود نخواهد داشت.

وجود یک نظامی در رأس حکمرانی، قرینه‌سازی نامیمونی با ۱۳۰۰ خواهد بود و البته تبعات منفی زیادی نیز خواهد داشت. تفاوتی هم میان آنکس که چند ماه قبل از انتخابات لباس نظامی را درآورده با آنکه چند سال قبل این کار را کرده وجود ندارد. خُلق و خوی نظامی‌گری در آنها وجود دارد و این همان چیزی است که با حکمرانی دارای صبغه جمهوریت منافات دارد.

جالب است که یکی از نظامیان کاندیدای ریاست جمهوری گفته من نظامیان را به کابینه خودم راه نمی‌دهم. این، خود نشانه عدم مقبولیت وجود نظامیان در امور سیاسی حتی از نگاه خود نظامیان است. انتظار اینست که مسئولان، مردم و خود نظامیان، عزم خود را برای جلوگیری از تکرار تجربه تلخ به قدرت رسیدن یک نظامی در ۱۴۰۰ جزم کنند. این، از الزامات انتخابات ریاست جمهوی ۱۴۰۰ است.