زشت‌تر از شکست مبتدیانه برابر استقلال، فرافکنی‌های عجیب و غریب یحیی گل‌محمدی است؛ دست و پا زدن‌هایی که از نشست خبری بعد از بازی شروع شد و به صفحه اینستاگرامی آقای سرمربی هم رسید. استاد زمین و زمان را به هم می‌دوزد و خودی و غریبه را متهم به خیانت می‌کند که: «می‌خواستند استقلال را برنده کنند»، اما چه کسانی؟ کی؟ کجا؟ در کدام بازی؟
جالب است که حتی هواداران کم‌سال و احساسی پرسپولیس هم غالبا این حرف‌ها را قبول نکرده‌اند. اولا اگر سرمربی پرسپولیس تایید می‌کند اراده‌های پنهانی می‌توانند در تعیین نتایج دخیل باشند، بیش از هر چیز دیگری افتخارات تیم خودش در سالیان اخیر زیر سوال می‌رود. گذشته از این، دیشب اگر فقط یک نفر می‌خواست استقلال را برنده کند، او خود یحیی گل‌محمدی بود؛ مردی که در مسابقه تشریفاتی با گل‌گهر سیرجان هم با دو هافبک دفاعی بازی کرد، اما جلوی بهترین خط حمله لیگ کمال کامیابی‌نیا را روی نیمکت نشاند، مردی که با تغییرات بی‌دلیل در ترکیب تیمش بهترین فرصت را برای پیروزی در اختیار حریف گذاشت، مردی که پنج دقیقه به پنالتی‌ها دو گلزن پرروحیه تیمش را بیرون کشید و نواختن یکی از این ضربات سرنوشت‌ساز را به عالیجناب اوساگونا سپرد.
کدام‌یک از اینها را از بالا به شما تحمیل کردند؟ کدام‌یک از اینها تقصیر داور بود یا از ندانم‌کاری باشگاه سرچشمه می‌گرفت؟ این درست که مدیران فعلی باشگاه مطلقا ناکاربلد هستند، اما تصور نکنید وقت و بی‌وقت می‌توانید اشتباهات خودتان را هم روی آنها دایورت کنید. کجاست مهدی ترابی ویرانگر شش ماه قبل؟ کجاست ضدحمله‌های برق‌آسای نیم‌فصل اول؟ کجاست سختگیری‌های ساختار دفاعی؟ چرا تیمی که در یک نیم‌فصل فقط هفت گل خورده بود، حالا در دو بازی با گل‌گهر و استقلال پنج گل می‌خورد؟ کجاست رادوشوویچ قبلی؟ گیریم که او در حد گلر یک نیست؟
چهار بازی تشریفاتی داشتید و غیر از یک نفر، به هیچ بازیکن جوانی میدان ندادید. سایپایی که کاپیتانش آرمان رمضانی بود را در هم کوبیدید و کیف دنیا را بردید، اما شاید اگر در همین مسابقات یک دفاع چپ تست می‌کردید، ناچار نمی‌شدید شجاع و وحید امیری را آنجا سرگردان کنید. همه مربیان دنیا اشتباه می‌کنند و شکست هم پیش می‌آید. این اصلا چیز عجیبی نیست. عجیب، نپذیرفتن شکست و تقلای کور در اینستاگرام است. شجاعت داشته باش، سرت را بگیر بالا و بگو من باختم، جبران می‌کنم.
