جزیره هرمز، گنبدی نمکی است که در آن، سازندهای آذرین و غالبا آتشفشانی، تیپ غالب سنگ شناسی آن را تشکیل می دهد.
این مجموعه شامل سنگ نمک و گچ همراه توده ها و قطعات سنگ های رسوبی و آذرین است و مجموعه ای از سنگ ها را تشکیل می دهد که شباهتی با هیچ یک از ردیف های سازند دوران دوم و سوم که اطراف گنبدهای نمکی را فرا گرفته است، ندارند.
هرمز به مساحت ۴۲ کیلومتر و در ۸ کیلومتری بندرعباس قرار دارد. وجود کانی ها و سنگهای زیبا، لقب موزه زمین شناسی و بهشت زمین شناسان را برای این جزیره به ارمغان آورده است.
وجود آبسنگ های مرجانی، سواحل صخره ای، غارهای دریایی درکنار پوشش گیاهی بومی و حیاط وحش ساکن در این جزیره و برخی یادمانهای تاریخی و فرهنگی پیوند خورده با زندگی بومی از ویژگی های این جزیره است.
املای صحیح آن هرموز یا هرمزد برگرفته از کلمات خورموز یا خورموغ به معنی لنگرگاه و بندر ایالت موغستان (میناب) بوده است که به واسطه کثرت استفاده از غلط مشهور امروزه هرمز خوانده می‌شود.
آبسنگ های مرجانی آبسنگ های مرجانی از زیر سیستم های دریایی هستند که در آبهای کم عمق گرمسیری و نیمه گرمسیری یافت می شوند، این اکوسیستم ها به طور عمده شامل بستر سخت و مشخصاٌ با صخره های آهکی می باشند که در آنها مرجان ها به همراه خرده سنگها و ماسه های پراکنده غالب هستند.
آبسنگ های مرجانی پس از جنگل های گرمسیری دومین بیوم غنی دنیا را تشکیل می دهند.
عکاس: مهسا سربازی
خبرنگار : مرتضی شکری
