آقای محمد باقر قالیباف رئیس مجلس، بابت تاخیر چند دقیقه ای که دیروز نسبت به تعطیلی جلسه علنی مجلس برای اقامه نماز ظهر رخ داده، عذر خواهی کرده است.
ممکن است در نگاه اول بویژه نزد برخی متدینان سطحی، این اقدام، دینمدارارانه و خداپسندانه به نظر آید اما با اندکی تامل در مقاصد و اهداف دین و نیز نگاهی به اوضاع کنونی کشور در می یابیم که این عذر خواهی اصلا هیچ احساس خوبی را در انسان بر نمی انگیزد. ضمن آن که اگر مجلس در آن لحظات به فعالیتی سودمند برای مردم مشغول بوده و تعطیلی مذاکرات موجب وقفه در آن می شده، ضرورت تعطیلی مجلس برای نماز که وقتی موسّع و فراخ دارد، شرعا مورد تردید است.
در کشور و نظامی که آقای قالیباف ریاست قوه مقننه آن را بر عهده دارد و هر روز و ساعت، شاهد تضییع سیستماتیک حقوق شهروندان هستیم و انسان بی قدر و منزلت شده و بر اثر سیاست‌های غلط، مردم در تنگناهای سخت روحی و معیشتی قرار گرفته اند و شلاق یاس و ناامیدی از اصلاح امور بر جانشان نواخته می شود، عذر خواهی و احساس شرم در مورد چند دقیقه تاخیر برای نماز، بیشتر به سالوس و ریاکاری شبیه است تا حس دینداری.
کودکان دبستانی ما نیز در باره تقدم حق الناس بر حق الله شنیده اند و می دانند که یک پر کاه حق الناس از جانب خداوند قابل بخشش نیست و باید رضایت صاحب حق جلب شود اما کوه کوه حق الله با توبه و گاه با یک قدم خیر برداشتن برای مردم قابل گذشت است.
آقای قالیباف ریاست مجلسی را بر عهده دارد که شکل گیری آن بر اساس نظارت استصوابی و مهندسی شورای نگهبان بوده و حق میلیون‌ها ایرانی ضایع شده و مجلسی به نمایندگی از اقلیت شکل گرفته است. اتفاقی که در انتخابات ریاست جمهوری هم رخ داد.
