زمانی که گاوین هالیگان ۱۸ ساله بود، دنیای فوتبال را در دست داشت. او برای وستهام در آنفیلد در تساوی ۲-۲ به میدان رفت. او به جای جو کول وارد زمین شد و نزدیک بود که مقابل لیورپول گلزنی کند.

اما در ۲۴ سالگی و به علت مصدومیت‌های زیادش اشتیاقش به فوتبال را از دست داد. در عوض این خواننده و نوازنده کیبورد، به سمت موسیقی متمایل شد و از مدرسه BRIT، جایی که افرادی مانند ادل، امی واینهاوس و جسی جی در آن درس خواندند، فارغ‌التحصیل شد.

اکنون، هالیگان ۴۱ ساله، به عنوان یک خواننده و نوازنده برجسته در سبک جاز در کنار «استیوی واندر» روی صحنه هنرنمایی کرده، جشنواره موسیقی کواچلا را با خواننده ولزی «دافی» اجرا کرده و با «گلوریا گینور» در تور بوده است.

من زنده خواهم ماند

به نظر می‌رسد که آهنگ کلاسیک «I Will Survive» (من زنده خواهم ماند) شعاری برای هالیگان بود که شجاعانه از فوتبال به موسیقی رفت. او به نشریه «سان» گفت: «فوتبال رؤیای جوانی من بود، قبل از اینکه به طور حرفه‌ای به موسیقی روی بیاورم. من به آکادمی کریستال‌پالاس پیوستم، بعد از بیرون رانده شدنم قلبم شکست، سپس بعد از حضور در لیگ غیرحرفه‌ای و تیمهای والتون و هرشام و کینگستونیان، زمانی که فقط ۱۸ سال داشتم به وستهام رفتم. در آن زمان درسم در مدرسه BRIT تمام شده بود، اما بعد از صحبت با پدرم که می‌گفت می‌توانم بعد از فوتبال به کار موسیقی بپردازم، روی فوتبال تمرکز کردم.»

از وستهام تا بازنشستگی

پس از انتقال ۱۵۰۰۰۰ پوندی به وستهام در سال ۱۹۹۸، که هالیگان را به گران‌ترین خرید لیگ غیرحرفه‌ای تاریخ تبدیل کرد، برای بازی در لیگ برتر مقابل لیورپول به تیم اصلی فرستاده شد. این یک موقعیت ویژه برای او بود که در ۱۰ دقیقه مانده به پایان بازی وارد زمین شد و در ترکیبی قرار گرفت که ریو فردیناند و فرانک لمپارد در آن حضور داشتند. او گفت: «آن لحظه را هرگز فراموش نخواهم کرد. حتی می‌توانستم گل بزنم اما دیوید جیمز یک سِیو عالی انجام داد.»

با این حال، هالیگان نتوانست سرمربی تیم، هری ردنپ را با توانایی‌هایش متقاعد کند و برای تمرین با تیم جوانان اعزام شد. و زمانی که ردنپ متوجه شد هالیگان در مراسم عروسی جولیان گلدینگ، دونده سابق بین‌المللی، اجرا داشته، اوضاع بدتر شد. هالیگان گفت: «از مربی تیم جوانان پرسیدم که این کار مشکلی دارد یا خیر، اما هری متوجه شد و عصبانی شد. و فکر می‌کنم از آن موقع کمی تنش بین مدیریت و من به وجود آمد، زیرا از آن به بعد همیشه به سطح تعهد من توجه می‌کردند.»

هالیگان با امضای قرارداد با لاوری سانچز در ویکومب از وستهام رفت و در آنجا عملکرد تحسین‌برانگیزی داشت. اما زمانی که تونی آدامز مسئولیت را بر عهده گرفت، دیدند که به او نیازی ندارند و راه رفتنش را باز کردند. عشق هالیگان به بازی رو به کاهش رفت و پس از بازگشت به لیگ غیرحرفه‌ای در تیم هاوانت و واترلوویل دچار مصدومیت هم شد. او اضافه می‌کند: «با مصدومیتی که داشتم فکر می‌کردم این آخرین بار است که در سطح رقابتی بازی می‌کنم. در آن زمان می‌دانستم که نمی‌توانم تحمل کنم، به علاوه اینکه مجبور بودم به مبارزه با مصدومیت ادامه بدهم و احساس ناراحتی می‌کردم.»

بازگشت به دنیای هنرمندان

هالیگان در ۲۴ سالگی جایی در فوتبال نداشت. اما با یادآوری صحبت‌هایش با پدرش، همیشه می‌دانست که موسیقی چیزی است که می‌تواند به آن بازگردد.

به سراغ دوستان دوران مدرسه‌اش رفت و برای هنرمندان مختلف شروع به کار کرد. هالیگان با استعداد تا سال ۲۰۰۸ موفق شد کار خود را در تور «دافی» در ایالات متحده تضمین کند. در چندین برنامه آمریکایی حاضر شد و در جشنواره موزیک کواچلا اجرا کرد. در این باره می‌گوید: «دوران شگفت‌انگیزی بود. «کواچلا تجربه‌ای باورنکردنی بود و من در برنامه‌های جی لنو و دیوید لترمن هم ظاهر شدم. مدت کوتاهی پس از آن، به گروه گلوریا گینور برای برگزاری یک سری کنسرت‌ها پیوستم که ۳۰ سالگرد موفقیت او در ترانه «I Will Survive» را جشن می‌گرفتند.»

استیوی واندر

سپس در سال ۲۰۱۰، هالیگان با یک اسطوره موسیقی واقعی به نام «استیوی واندر» کار کرد که تأثیر زیادی بر روی او داشت. هالیگان گفت: «او یکی از قهرمانان من بود، درخواست همکاری با او برای من موفقیت بزرگی بود. او بی‌نظیر و فوق‌العاده بااستعداد است. و به تازگی این انرژی کیهانی را دریافت کرده است. مثل این است که می‌تواند روح شما را ببیند.»

هالیگان در حال لذت بردن از زندگی دوم خود است. اولین زندگی او به عنوان یک فوتبالیست حرفه‌ای گذشت. اکنون، در فصل دوم، موسیقی خودش را منتشر می‌کند. هالیگان در ادامه می‌گوید: «درگیر بودن در موسیقی با دنیای فوتبال بسیار متفاوت است. می‌توانم فردا از گروهی که در لحظه آخر اجراکننده خود را از دست دادند تماسی دریافت کنم بدون اینکه نیاز به آمادگی‌های قبل از اجرا داشته باشم، برخلاف فوتبال. اما اکنون بزرگ‌تر شده‌ام، چیزهای بیشتری در مورد زندگی می‌دانم و همه چیز را متفاوت‌تر از دوران نوجوانی می‌بینم. از جایی که هستم خوشحالم. شاید من به دنیا آمدم که یک موسیقی‌دان باشم، به جای فوتبالیست حرفه‌ای.»