آموزش غیرحضوری در سال‌های اخیر به یکی از ابزارهای مهم در نظام آموزشی ایران تبدیل شده است.
این نوع آموزش که به عنوان آموزش از راه دور نیز شناخته می‌شود، به یادگیرندگان امکان می‌دهد تا بدون حضور فیزیکی در کلاس‌های درس، به منابع آموزشی دسترسی پیدا کنند و فرآیند یادگیری خود را ادامه دهند.
یکی از مهم‌ترین مزایای آموزش غیرحضوری، افزایش دسترسی به آموزش برای دانش‌آموزان در مناطق دورافتاده و کم‌برخوردار است. این نوع آموزش می‌تواند به کاهش نابرابری‌های آموزشی کمک کند و فرصت‌های برابر برای همه دانش‌آموزان فراهم آورد.
همچنین، آموزش غیرحضوری می‌تواند به عنوان یک ابزار مکمل برای یادگیری حضوری مورد استفاده قرار گیرد و به ارتقاء کیفیت آموزش کمک کند.
تحقیقات نشان می‌دهد که استفاده صحیح از آموزش غیرحضوری می‌تواند به ارتقاء جایگاه و اعتبار مدارس در سطح آموزش و پرورش، افزایش تعاملات درون مدرسه‌ای و ارتقاء رضایتمندی والدین، دانش‌آموزان و کادر آموزشی منجر شود۲٫ همچنین، این نوع آموزش می‌تواند به توسعه اقتصادی و اجتماعی کشور کمک کند و به مدیران مدارس و مؤسسات آموزشی در اتخاذ راهبردهای مناسب برای بهبود آموزش و ارتقاء عملکرد آموزشی یاری رساند.
با این حال، آموزش غیرحضوری نیز با چالش‌هایی مواجه است. از جمله این چالش‌ها می‌توان به نیاز به زیرساخت‌های فناوری مناسب، آموزش معلمان برای استفاده از ابزارهای دیجیتال و ایجاد انگیزه در دانش‌آموزان برای مشارکت فعال در فرآیند یادگیری اشاره کرد. برای موفقیت در اجرای آموزش غیرحضوری، لازم است که مدل‌های آموزشی جدید و کارآمدی ایجاد شود که بتواند نیازهای دانش‌آموزان را برآورده کند و به بهبود کیفیت آموزش کمک کند.
در نهایت، آموزش غیرحضوری می‌تواند به عنوان یک ابزار قدرتمند برای توسعه آموزش و پرورش در ایران مورد استفاده قرار گیرد، به شرطی که به درستی برنامه‌ریزی و اجرا شود و چالش‌های موجود به طور مؤثر مدیریت شوند
