ساکنان سه روستای ماهیگیری در منطقه”بتنگ” در اندونزی کاملا با تشک بیگانه هستند و در هیچ خانه ای اثری از بالش و یا تشک وجود ندارد.
اهالی این روستا به واسطه آنکه در نزدیکی دریا هستند شن را به عنوان یک عنصر اصلی زدگی خود می دانند. آن ها شن را به هر چیز دیگری ترجیح می دهند و از آن برای فرش خانه شان نیز استفاده می کنند.
در این روستاها حتی ثروتمندترین افراد نیز برای خوابیدن از شن استفاده می کنند و تشک در این مکان تنها نقش تزئینی و برای دکوراسیون خانه به کار می رود.
این افراد دلیل اصلی گرایش خود را به شن دسترسی مناسب، راحتی و همچنین نرم بودن آن مانند تشک های صنعتی می دانند. این شن ها همچنین در تابستان ها خنک هستند و زمستان ها نیز تقریبا گرما دارند.
این سنت از دهه های ۷۰ و ۸۰ میلادی آغاز شده است و در آن زمان حتی بیمارستان ها نیز از دارای تخت های شنی بودند که پس از مدتی به علت آلودگی با تخت های مدرن تعویض شدند.
