مرحوم آیت الله العظمی سید احمد خوانساری مدتی بود که از بیماری زخم معده رنج می برد و طبق نظر اطبا احتیاج به عمل جراحی داشت. از طرفی ایشان سالخورده و از لحاظ جسمی ناتوان بودند و تحمل جراحی بدون بیهوشی نیز ممکن نبود.پیش از آن که عمل جراحی آغاز شود، ایشان اجازه بیهوش کردن را به پزشکان ندادند (چون به نظر ایشان در صورت بیهوشی، تقلید مقلدینشان دچار اشکال میشد.)؛ از این رو به پزشکان معالج فرمودند: «هر گاه من مشغول قرائت سوره مبارکه انعام شدم، شما مشغول عمل شوید! من توجه ام به قرآن است و در این صورت هیچ مشکلی پیش نمی آید!» (ایشان آنچنان به قرآن توجه پیدا میکردند که احساس درد نمیکردند.)
همانطور هم شد و با تمام شدن عمل جراحی، قرائت سوره مبارکه انعام نیز به پایان رسید. (*)
سرانجام این عالم بزرگوار، پس از ۹۶ سال عمر پربرکت، در اثر کسالت در نخستین ساعات بامداد روز شنبه مورخ ۶۳/۱۰/۳۰ مطابق ۲۷ ربیع الثانی ۱۴۰۵ هجری قمری دار فانی را وداع، و به دیار جاودان شتافت و جهان اسلام و حوزه های علمیه را عزادار ساخت.
به مجرد انتشار خبر ارتحال این عالم ربانی، امام امت به حوزه های علمیه تسلیت گفت و درسهای حوزه یک هفته تعطیل شد.همچنین از طرف دولت در سراسرکشور عزای عمومی اعلام و بازار تهران هم سه روز تعطیل گردید. جنازه مطهر ایشان به قم انتقال یافته و در جوار استاد بزرگوار خود، در حرم کریمه اهل بیت- حضرت معصومه (ع)- مدفون گردید.
* مردان علم در میدان عمل، ج ۴، ص ۱۸۸ و ۱۸۹؛ برگرفته از: هزار و یک حکایت اخلاقی، ص ۴
فرهنگ
