از منظر این منابع می‌توان به این نتیجه رسید که وجود چنین صفت بدِ اخلاقی در نهایت باعث فساد افراد در ابعادی گوناگون شده و به تبع جامعه را نیز فاسد خواهد کرد.
آیه ۱۸۸ سوره «آل عمران» در رابطه با بحث تملق و چاپلوسی صحبت می‌کند که متن، ترجمه و مطالبی پیرامون مفهوم این آیه به شرح زیر است:
متن آیه:
«لَا تَحْسَبَنَّ الَّذِینَ یَفْرَحُونَ بِمَا أَتَوْا وَیُحِبُّونَ أَنْ یُحْمَدُوا بِمَا لَمْ یَفْعَلُوا فَلَا تَحْسَبَنَّهُمْ بِمَفَازَهٍ مِنَ الْعَذَابِ ۖ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ»
ترجمه آیه:
“گمان مبر کسانی که به آنچه کرده‌اند، شادمانی می‌کنند و دوست دارند برای آنچه نکرده‌اند ستایش شوند، مپندار که آنها از عذاب الهی رسته‌اند، (زیرا) برای آنها عذابی دردناک است.”
بخشی از مفاهیم مرتبط با این آیه:
مردم سه دسته‌اند:
۱- گروهی که کار می‌کنند و انتظار پاداش یا تشکر از مردم ندارند.
۲- گروهی که کار می‌کنند تا مردم بدانند و ستایش کنند.
۳- گروهی که کار نکرده، انتظار ستایش از مردم دارند.
برای این‌که این تمایل نابجای ستایش بدون عمل کور شود، در اسلام هرگونه تملق و چاپلوسی منع شده است.
منابع:
کتاب دقایقی با قرآن، تالیف حجت‌الاسلام والمسلمین محسن قرائتی، ناشر مرکز فرهنگی درس‌هایی از قرآن، نوبت چاپ پانزدهم زمستان سال ۱۳۹۰
پایگاه تخصصی ترجمه قرآن کریم www.maarefquran.net (ترجمه آیت‌الله ناصر مکارم شیرازی از قرآن کریم)
ایسنا
