پدر مشغول مطالعه بود، اما سر و صدای بازی های کودکانه فرزندش، تمرکز او را بر هم می زد. پدر برای آن که فرزندش را سرگرم کند، نگاهی به اطراف انداخت، نقشه جهان که در روزنامه ای چاپ شده بود، توجهش را جلب کرد. روزنامه را برداشت و با علم به این که فرزندش هیچ الگوی ذهنی قبلی از این نقشه پیچیده ندارد، کاغذروزنامه را پاره پاره کرد و نقشه را به قسمت های بسیار کوچکی تقسیم کرد ؛ سپس پاره های روزنامه را همچون قطعات ریز پازل، جلوی کودک کنجکاو ریخت.
فرزند می بایست در مقابل جایزه پدر، در آرامش کامل و بدون این که مزاحم پدر شود، قطعات روزنامه را به هم می چسباند و نقشه جهان را می ساخت. پدر هم با اطمینان از این که برای مدتی طولانی می تواند در سکوت به مطالعه ادامه دهد، غرق در عوالم خود شده بود که با فریادهای فرزندش به خود آمد. باور کردنی نبود! کودک خردسال و بازیگوش، تمام کشورها را درست سر جای اصلی چیده بود و دنیا را ساخته بود.
پدر متعجب بود که چگونه فرزندش بدون داشتن تصور خاصی از نقشه جهان موفق شد به این سرعت پازل را تکمیل کند؟ اما راز کار کودک این جا بود که در صفحه پشت روزنامه، تصویر انسانی که محکم و استوار ایستاده بود، درست در پشت نقشه جهان، چاپ شده بود و کودک چون تصویر صحیح از انسان را در ذهن داشت، پشت روزنامه را چیده بود و بعد از آن که پازل انسان درست شده بود، روزنامه را برگردانده بود و در نتیجه کارش پازل دنیا درست شد. پدر به دنبال بازیگوشی فرزند، پی به حقیقتی شگفت برد:
“اگر انسان درست شود، دنیا درست می شود و اگر انسان را بسازیم دنیا را ساخته ایم”.
