یک – آموزش و پژوهش هزینه نیستند، بلکه گونه‌ای سرمایه‌گذاری کلیدی برای توسعه و پیشرفت پایدار و مهم‌ترین عوامل در تولید ارزش افزوده در اقتصاد نوین به شمار می‌روند. دانشگاه‌ها دارای هویتی انسان‌ساز، ارزشمند و خدامحور هستند و بر این باورم که دانشگاهیان، آموزش، پژوهش و نوآوری همچنین مدیریت در هر سطحی را خدمت، عبادت، و افتخار می‌دانند و کار خود را به گونه‌ای سامان می‌دهند که از رشد و تعالی جامعه علمی با گرامی‌داشت کرامت و رشد انسانی دانشگاهیان پاسداری شود.
بر این پایه، با باور ژرف به قانون‌مداری، نظم، تعهد، سخت‌کوشی، و وجدان کار؛ از آزاداندیشی، آزادی بیان، کار گروهی، و انتقاد پذیری پشتیبانی می‌کنم. گرامی‌داشت حقوق دیگران، احترام و اعتماد به دانشگاهیان، و شفافیت و صداقت در برخورد با آنها از بنیادهای کار وزرات علوم، تحقیقات و فناوری و دانشگاه‌ها هستند.
دو- توسعه و پیشرفت پایدار، درون‌زا، و متوازن از مسیر توسعه علمی و تعالی معنوی جامعه می‌گذرد. در این راه، کمک به رشد و توسعه فرهنگ، آگاهی تاریخی، سرمایه اجتماعی، مشارکت همگانی، جامعه‌پذیری، و تعالی فرهنگی از کارکردهای کلیدی دانشگاه‌ها هستند. دانشگاهیان خلاق، کارامد، پرتلاش، دانشور، آگاه، و دارای آزادی علمی و امنیت شغلی؛ توسعه و پیشرفت مبتنی بر دانش را با همراهی مردم، در کشور راهبری می‌کنند و استقلال کشور و توان دفاع غیرعامل آن را بیش از پیش به ارمغان می‌آورند.
سه – محور کلیدی سیاست‌گذاری و مدیریت، توجه به آرمان‌های اصیل انقلاب اسلامی و منافع ملی است و باور دارم که دانشگاهیان با آرمانی مشترک، همواره منافع ملی را از منافع دانشگاه و منافع دانشگاه را از منافع خود برتر می‌دانند.
هر کنش مدیریتی خرد یا کلان در وزارت علوم و دانشگاه‌ها باید با سیاست‌های رسمی نظام، قوانین و مقررات، و اعتدال‌گرایی هماهنگ باشد و نباید شأن، جایگاه، و استقلال علمی دانشگاه و دانشگاهیان را به هیچ بهایی مخدوش سازد. هر تصمیم، به ویژه آنهایی که راهبردی هستند، باید بر پایه رویکرد علمی و با مطالعه و پژوهش باشد و در فرایند اتخاذ آن تصمیم از مشارکت دانشگاهیان فارغ از گرایش سیاسی آنان استفاده شده باشد.
در این میان، قوانین و مقررات جاری را محترم، ولی بهبود پیوسته آنها را بایسته می‌دانم. مدیران وزارت علوم و دانشگاه‌ها باید در برابر جامعه و ذی‌نفعان داخلی و خارجی پاسخ‌گو باشند. از این رو، هر مدیر در هر مرتبه و مقام باید مسئولیت تصمیم‌ها و کارهای خود را بپذیرد و پاسخ‌گوی پیامدهای آن باشد.
چهار- اعتلای اخلاق و معنویت اسلامی و فرهنگ دینی، پایه تولید علم و دانش سودمند و استفاده درست از آن است. دانشگاه‌ها با پرهیز از آفت سیاست‌زدگی، افزون بر گسترش آموزش‌های تخصصی، باید به گسترش اخلاق، معنویت، و آزاداندیشی در دانشگاه و جامعه برای تربیت انسان‌های فرهیخته و شایسته و دارای دانش پیشرفته و توان کارآفرینی، خلاقیت، و نوآوری بپردازند و به‌ویژه، اخلاق حرفه‌ای را به شکل برنامه‌ریزی و سازمان‌دهی شده آموزش دهند تا برون‌داد نظام آموزش عالی، پژوهش، و فناوری، افزون بر پیشبرد بهره‌وری و شکوفایی علمی (س.ع.)؛ جامعه دانش بنیان، عدالت محور، و برخوردار از انسان‌های پاک، آگاه، اندیشمند، و ماهر باشد (س.چ.).
پنج – رشد و توانمندسازی کشور در علم و فناوری و معنویت بر دوش دانشگاه‌هایی توانمند با به‌کارگیری نخبگان و دانشمندانی در تراز جهانی (ق.ب.: ماده ۱۸) با قدرت دانش‌افزایی، ایده‌پردازی، و ثروت‌آفرینی و با مدیریت دانشگاهیان است. در این زمینه، تفکر خلاق، نوآوری، و نظریه‌پرداری علمی را شالوده آموزش و پژوهش؛ گسترش علم و دانش سودمند را در گرو آزاداندیشی، آزادی عمل، و آزادی نقد؛ و دانشگاه را کانون نظریه‌پردازی آزادانه و نقد آگاهانه می‌دانم که با گسترش قانونمند تشکل‌های علمی، صنفی، سیاسی، و اسلامی در دانشگاه‌ها، بیش از پیش گسترش خواهند یافت.
شش – بدون بازآفرینی و توسعه نظام آموزشی کشور؛ توسعه علم و فناوری بر پایه نیازها، مزیت‌ها، ظرفیت‌ها، و پیشرفت‌های نوین علمی شدنی نیست. این بازآفرینی و توسعه را به عنوان هدفی والا برای وزارت علوم و دانشگاه‌ها باور دارم و دست‌یابی به آن را با مشارکت فعال و پیوسته و هماهنگی در سیاست‌گذاری در نظام آموزش عالی، پژوهش، و فناوری و کاربست همه ظرفیت‌های ملی شدنی می‌دانم.
هفت – مردان و زنان آگاه، توانمند، و برخوردار؛ جامعه‌ای بهتر و توسعه‌یافته‌تر را برای خود و فرزندانشان بنا می‌کنند و مردم آگاه از حقوق و مسئولیت‌های خود، کارایی و اثربخشی بیشتری خواهند داشت. جامعه مبتنی بر دانش، با مردمی آگاه و مسئول و در پی صلحی جهانی و محیط زیستی سالم و پیشرفتی پایدار به اعتلا خواهند رسید. در این راه، دانشگاه را دارای رسالتی جهانی و علم را دستاوردی جهانی و از آن همگان و هر گونه محدود ساختن دسترسی به آن را نادرست می‌دانم.
هشت – متون، محتوا، و برنامه‌های آموزشی و درسی چشمه‌هایی از معرفت الهی و انسانی هستند که تازگی و سلامت آنها، روزآمدی و بالندگی دانشگاه‌ها و دانش‌آموختگان را در پی خواهد داشت.
