به گزارش جام جم ورزشی، این کارشناس ورزش در یادداشت خود آورده است: ابتدا بر خود لازم می‌دانم کسب مدال‌های ارزشمند بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون را به تمامی مردم کشورمان، ورزشکاران قهرمان، مربیان، پیشکسوتان، رؤسای فدراسیون‌ها و مدیران ورزش و اصحاب رسانه، تبریک بگویم.
بعد از اتمام بازی، انتظار داشتیم مسئولین ورزش واقعیت‌های نتایج ضعیف و توأم با ناکامی کاروان ایران را مطرح و بیان نمایند ولی متأسفانه نه بلکه واقعیت‌ها گفته نشد بلکه، صحبت‌های مفصلی از موفقیت درخشان کاروان ایران مطرح گردید که جای بسیار تأمل و تأسف دارد.
بنابراین بر خود لازم دیدم نتایج حاصله را کارشناسی و در اختیار رسانه‌ها و مسئولین و دلسوزان کشور قرار دهم تا به خاطر کتمان واقعیت‌ها، ورزش ما بیش از این آسیب نبیند.
به دلایل زیر کاروان ایران، ناکامی جدی در بازی‌های آسیایی اینچئون داشته است:
۱- اصلی‌ترین بحث در ارزیابی نتایج، توجه به رنکینگ مسابقات می‌باشد. ایران که بعد از گذشت ۲۴ سال، در بازی‌های آسیایی گوانژو، چهارم آسیا شده بود، در این دوره با یک پله سقوط به مقام پنجم قناعت کرد. (آخرین بار ایران در سال ۱۹۸۶ در سئول، مقام چهارم را کسب کرده بود.) آیا از دست دادن تأسف برانگیز جایگاه چهارمی که بعد از ۲۴ سال کسب شده بود، نتیجه‌ی « قابل قبول »، «درخشان»، «غرور انگیز » می باشد؟!
۲-نتایج کاروان ایران از پانزدهمین دوره این بازی‌ها (۲۰۰۶ دوحه) حالت صعودی داشته است طوری که در ۲۰۰۶، کاروان ایران با ۴ پله صعود به رتبه ششم در آسیا رسیده بود و در سال ۲۰۱۰ (گوانژو)، ایران رتبه چهارم را کسب کرد، توقف این صعود و عقب کرد و کسب رتبه پنجم کاملاً ناکامی و نگران کننده می‌باشد.
۳- مسئولین قبلی ورزش که تخصص و سابقه ورزشی و ادعای ورزشی بودن نداشتند، هنگام شروع به کار هدف‌گذاری کردند که در بازی‌های آسیایی ۲۰۰۶ قطر، جایگاه ایران را از رتبه دهم (۲۰۰۲) به رتبه هفتم (در ۲۰۰۶ ) برسانند ولی موفق به صعود به رتبه ششم شدند و همان زمان اعلام کردند که هدف‌گذاری ما کسب رتبه چهارم در ۲۰۱۰ گوانژو است و به این هدف نیز رسیدند. همان مسئولین هدف‌گذاری و برنامه‌ریزی کرده بودند که در ۲۰۱۴ اینچئون رتبه سوم را کسب نمایند و پیش‌بینی کارشناسان این بود که اگر ایران رتبه سوم را نیز نتواند کسب کند حداقل با کسب حدود ۳۰ الی ۴۰ مدال طلا، فاصله خود را با رتبه سوم به حداقل می‌رساند.
در این دوره نه که سوم نشدیم بلکه فقط یک مدال طلا بیشتر از دوره قبل کسب کردیم ولی قزاقستان که در دوره قبل ۱۸ عدد مدال طلا کسب کرده بود، این دوره ۱۰ مدال طلا بیشتر از قبل بدست آورد و جایگاه چهارمی را تصاحب کرد.
۴- کاروان ایران در این دوره از چند بعد زیر ناکامی جدی داشت:
۱- به هدف تعیین شده یعنی کسب رتبه سوم یا حدود ۴۰- ۳۰ مدال طلا و کم کردن فاصله با ژاپن (مقام سوم آسیا) نرسیدیم.
۲- قزاقستان به عنوان رقیب اصلی ما، با کسب ۱۰ مدال طلا بیشتر از قبل، جایگاه چهارمی را از ما گرفت.
۳- اینک فاصله کشور چهارم با کشور ما ۷ مدال طلا می‌باشد پس امکان رسیدن به رتبه چهارم را بسیار سخت کرده است به ویژه اینکه به احتمال قوی قزاقستان دور بعد حدود ۱۰ مدال طلا نیز به مدال‌های خود اضافه کند پس تا ۱۲-۸ سال آینده، با مدیران و سیاست‌های فعلی پشت سر گذاشتن این رقیب ناممکن خواهد بود.
۴- روند روبه رشد نتایج کاروان ما متوقف و عقب‌گرد داشت و در حالی که تکرار نتیجه دوره قبل نیز ناموفق بودیم. در حالی که مسئولین فعلی ورزشی، ادعای ورزش بودن دارند.
۵-توجه به جدول مدال برای ما بسیار نگران کننده است و حداقل این حقیقت را نشان می‌دهد که در ۳-۲ دوره آینده با ادامه این سیاست‌ها رشد جدی در رنکینگ مسابقات نخواهیم داشت. چون از ۲۱ مدال طلای ما، ۱۵ مدال طلا در رشته‌هایی است که بیشتر قدرت جسمانی و غیرت ایرانی مدال آوری می‌کند (رشته‌های: کشتی، تکواندو، کاراته، وزنه‌برداری، ووشو، دوومیدانی) ولی در رشته‌های تکنیکی و پر مدال مانند: شنا، ژیمناستیک و … حرف جدی برای گفتن نداشتیم.
توجه به چند ادعا غیر کارشناسی مسئولین ورزش
۱- فرصت کافی نداشتن: مسئولین ورزشی ادعا دارند که حدود یکسال تا بازی‌های آسیایی اینچئون فرصت داشتند. این ادعا نیز غیر کارشناسی است چون: الف) قرار نبود که خود مسئولین کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش مسابقه دهند که فرصت‌شان کم بوده است، بلکه ورزشکاران و مسئولین فدراسیون‌ها سال‌هاست که در اردوها و مدیریت حضور دارند و بیش از ۹۰ درصد رؤسای فدراسیون‌ها در دوره‌ی قبل نیز مسئول بودند.
ب) مسئولین ورزش در ۲۰۰۶ قطر نیز یکسال فرصت داشتند ولی ۴ پله صعود کردند.
۲- رکورد شکنی برای اولین بار در تاریخ: اینکه ادعا می‌شود برای اولین بار در تاریخ مدال طلا بیشتر شد، هیچگونه مبنای کارشناسی ندارد. چون الف- بارها دوره‌های قبل طلای ما نسبت به قبل رشد داشت ولی کسی ادعای رکوردزنی نکرد به عنوان مثال دوازدهمین دوره ۵ مدال طلا یا شانزدهمین دوره ۹ مدال طلا نسبت به دوره قبل بیشتر کسب کرده بودیم.
همچنین مشخص است که هرچه جلوتر برویم تعداد مدال‌های طلا بیشتر از قبل خواهد بود.
۳- کاهش نفرات ورزشکار در این دوره: اینکه حدود ۱۰۰ نفر از ورزشکاران کمتر از دوره قبل اعزام شدند نمره مثبتی نیست بلکه باید تعداد ورزشکار بیشتری اعزام می‌شدند تا با دیدن میدان بزرگ بازی‌های آسیایی، برای دوره‌های بعد پشتوانه سازی می‌شد و همچنین ورزشکارانی حذف شدند که کیفی نبودند این دوره همه آنهایی که امکان کسب مدال داشتند اعزام شدند، نگاهی به نتایج بازی‌ها این حقیقت را نشان می‌دهد.
ولی ای کاش مسئولین کمیته‌ی المپیک تعداد همراهان و خبرنگاران اعزامی و مبالغی را که به آنها پرداخت شده است را نیز اعلام کنند تا مردم و رسانه‌ها بتوانند با تعداد همراهان و مبالغ پرداختی دوره‌های قبل، مقایسه نمایند.
نتیجه‌گیری:
بنده به عنوان کارشناس ورزش، بارها به صورت حضوری و یا در مصاحبه‌ها و حتی به صورت نامه کتبی، به مسئولین ورزش اعلام کرده بودم که آماده سازی، مدیریت و نظارت بر بازی‌های آسیایی اینچئون مناسب نیست ولی هیچگونه توجهی صورت نگرفت.
اگر مسئولین کمیته‌ی المپیک و وزارت ورزش مثل مدیران قبلی از ابتدای شروع خود، حساسیت به خرج می‌دادند و از حواشی زائد خودداری می‌کردند و با نگاه علمی و مشورت کارشناسان عمل می‌نمودند کاروان ایران در این دوره با کسب بیش از ۳۰ مدال طلا حداقل رتبه چهارم را حفظ می‌کرد یعنی حداقل نصف نقره‌های ما به طلا تبدیل می‌شد.
صمد ولیزاده- رئیس سابق فدراسیون ووشو
