روزتون بخیر
عزیزان ممنون از کامنتها و نظرات ارزشمند تک تک شما . من همیشه اشعار را دوست داشته ام و دغدغه های فردی خودم را ازآن برداشت کرده ام ، واقعیت این است که هیچوقت برای بیشتر دوست داشته شدن یا دوست نداشته شدن قدمی بر نداشته ام ، چون میدانستم واقعی نیست و حتی ماندگار هم نیست ، پس آنچه بودم و باور داشته ام را زندگی کردم ، حتی در مسیرم اشتباه حتما بوده که درس شده برای امروزم و فرداها .
نقدها ، تشویقها ، پرسشها و حتی نگرانیهای شما برایم خیلی ارزشمند بوده و هست و بیشتر از این خوشحالم که من را با عملکرد خودم میسنجید نه با دیگری و دیگران .
همه ما دغدغه داریم ، مشکلات داریم ، غم از دست دادن داریم به اندازه داشته و نداشته خودمان با هر تیتری که در جامعه داریم ، اما چه خوب و زیبا تر بود که با احترام بیشتری در کنا هم زندگی کنیم با تفاوت نژاد ، فرهنگ و زبان ، مثل همه جای دنیا ، چرا نمیشود ؟ اینروزها همه خشمگین ، عصبی و دنبال تسویه حساب هستیم ، عجولانه قضاوت میکنیم ، بدون اینکه حتی برای دانستن آنچه باید بدانیم ، جستجو کنیم ، شنیده هایمان را به هم انتقال میدهیم ، قضاوت میکنیم و حکم میدهیم ، این شکلی نه به اهدافمان فکر میکنیم ، نه ارامشی داریم و نه موفق میشویم ، جز حال بد خود هیچ چیز در بر ندارد . حیف است
و موضوع دیگر ، راستش هیچوقت به خاطر ندارم مادرم درس های اخلاق و ایمان را با فریاد در دل ما فرزندانش جا داده باشد ، او تمامی آنچه را که موظف میدانست از امامان و انسانهای بزرگ در تاریخ که راهنمای اخلاق ، ایمان ، عشق ، انسانیت بودند را به ما آموخت و در دل ما با مهربانی جا داد و ماندگار شد ، پس نه نیازی به ریا دارد و نه ترسی در آن است . اینکه فکر کنیم با فریاد آنهم فریادی که باعث تخریب شود به هم ایمان و اخلاق و حتی انسانیت را یادآور شویم ، به نظر من تاثیر ندارد و ارزش زیبایش کمرنگ میشود . خوشحالم اینجا فضایی است که با شما لحظاتم را شریک میشوم ، آموخته ها و تجربیاتم با شما بیشتر میشود و حس خوب و زیبایی به هم انتقال میدهیم ، نقد میکنیم ، تشویق میکنیم ، و یاد میگیریم از هم که ادبیات درستی بکار ببریم .
ببخشید خیلی زیاد شد اما دلنوشته ای بود با شما که همیشه در پناه خداوند مهربان باشید و سلامت
