نامه ای یک طلبه به عزت الله ضرغامی: چند روزی ست که خبری از حاشیه ی یکی از بازی های ورزشی نُقلِ محافل و مجالس خبری ست و هرچند حقیر نه از دنیای فوتبال اطلاعی در دست دارم و نه علاقه ای به پیگیری، اما به دنیای انسانیت و شرف معتقد بوده و عارضه ام را از سر دلسوزی و درد خدمتان می نویسم که امیدوارم اعلام وصول! گردد …
علی ابراهیمی – بدون هیچ مقدمه ای و فارغ از رد و بدل کردن القاب های کوتاه و بلندِ مرسوم که گاه برای کسب آب و نان است و گاه برای پست و مقام (که البته پست و مقام که بیاید آب و نان هم به دنبالش خواهد آمد.) که همگان برای رفع اتهام، از خاکساری، آن را احترام و ادب می نامند نگارنده ی این سطور درصدد است به بیان مطالبی بپردازد که گرچه وقوف جنابتان بر آنها جای شک و شبهه ای ندارد اما عدم برخورد با آن حکایت عالم بی عمل را در ذهن تداعی می نماید.(امید که از نوشتن برخی ضرب المثل های شیرین فارسی خاطر شریفتان مکدر نگردد.)
چند روزی ست که خبری از حاشیه ی یکی از بازی های ورزشی نُقلِ محافل و مجالس خبری ست و هرچند حقیر نه از دنیای فوتبال اطلاعی در دست دارم و نه علاقه ای به پیگیری، اما به دنیای انسانیت و شرف معتقد بوده و عارضه ام را از سر دلسوزی و درد خدمتان می نویسم که امیدوارم اعلام وصول! گردد.
ظاهرا در برگزاری مسابقه فوتبال بین دو تیم داماش گیلان و پرسپولیس حادثه ای رخ می دهد که البته کسی در حین بازی یا آن را ندیده یا اگر دیده، آنقدر به سرعت اتفاق افتاده که باعث ایجاد حساسیت در ذهن تماشاچی، آن هم به این شدت نگردیده است، چنین به نظر می رسد مخاطب عام، این اتفاق را برای اولین بار از بخش خارج از گود اخبار ۲۰:۳۰ شنیده و دیده است که یکی از بازیکنان پرسپولیس پس از به ثمر رساندن گل، دست به حرکتی زده و آنقدر این فاجعه بزرگ است که رسانه ی ملی از پخش آن معذور است.
قابل ذکر است که ظاهرا این خبر تقریبا دو ساعت پس از بازی آن هم به صورت کاملا شتابزده از طریق رسانه ی ملی منتشر و روزهای بعد در فضای مجازی قرار گرفته است.
آنچه مسلم است کسی در پی دفاع از این حرکت برنخواهد آمد و مهم تر آنکه فرد یا افراد خاطی مستحق مجازات قانونی می باشند، بروز و ظهور چنین حرکاتی از سوی هر کسی بسیار زشت و زننده است و وقتی از کسی سر می زند که دارای جایگاهی در میان مردم است بسیار زننده تر.
اما براستی با چه هدفی صدا و سیما اقدام به رسانه ای کردن موضوعی داشته که سودی به حال جامعه ندارد جز اینکه فضا را غبارآلود و مسموم می کند؟
آیا رسالت صدا و سیما اشاعه ی منکر است؟
دوستم می گوید پسر ۹ ساله ام بارها و بارها از من پرسیده است مگرچه اتفاقی افتاده و آقای فلانی دست به چه کاری زده است که اخبار می گوید نمی توانیم پخش کنیم؟
براستی شما اگر جای ایشان باشید چه پاسخی به فرزندتان می دهید؟ و اصلا آیا فرزند عزیزتان از شما این سوال را نپرسیده است؟
به نظر می رسد رسانه ی ملی یا جاهلانه دست به انتشار این خبر زده است یا قصد دشمنی و کینه ورزی(البته نمی دانم با چه کسی) دارد و یا واقعا از بازتاب انتشار چنین اخبار عجولانه ای مطلع نیست، اخباری که تا آنجا پیش می رود که روزنامه های اروپایی که ما تره هم برایشان خرد نمی کنیم زبان باز کرده و ترانه سرایی می کنند!
و چقدر این رفتار عجولانه یادآور همان حکایت دیوانه ای ست که سنگی را در چاه می اندازد که شهری از عقول هم نمی توانند آن را خارج کنند و به قول مرحوم قیصر که این عده عاقل حتما برایشان نان دارد این آب وگرنه خارج کردن سنگ آنچنان کار شاقی به نظر نمی رسد.
و شاید جذب مشتریان بیشتر، حکایت همان آب و نان است برای رسانه ی ملی!
اگرچه سوال پرسیدن از شما به نظر تلخ می آید اما به نظر جنابتان کدام یک از دردهای جامعه ی ما با انتشار این خبر دوا گردیده است؟
البته اگرچه خبر رسانی اتفاق مبارک و میمونی ست اما کاش آنقدر جسارت در میان مدیران رسانه ی ما بود که برای همه ی اتفاقات رخ داده در کشور همین گونه موشکافانه برخورد می کردند.
بی تردید اسلام با اطلاع رسانی وقوع منکر به عموم مخالف است، باید در نظر گرفت اگر کار ضد اخلاقی هم صورت گرفته است آیا به خودی خود تبدیل به یک خبر عمومی آن هم نسبت به کل جامعه شده بوده یا خیر؟
این مسئله که موضوع در چه بستری اطلاع رسانی می‌شود از موضوعات بسیار قابل توجه و تامل است، چراکه شبکه‌های مجازی مانند فیس بوک هرچه اجتماعی باشد، نه تنها کل جامعه را در بر نمی‌گیرد بلکه با توجه به مسدود بودن دسترسی به آنها و محیط خاصی که دارند، حتی پوشش دهنده عموم کاربران اینترنت هم نیستند.( با این دید حتی اگر بپذیریم که این خبر را برای اولین بار فضای مجازی پخش نموده است که بعید به نظر می رسد، چیزی از گناه رسانه ی ملی کم نخواهد کرد چرا که همانطور که از نامش پیداست رسانه ی ملی ست و دسترسی به آن برخلاف شبکه های اینترنتی بسیار آسان و گسترده است.)
و حال آیا اطلاع رسانیِ وقوع این عمل در صدا و سیما، سبب اشاعه و معرفی فحشا و دریدن پرده عفاف در انظار عموم نیست؟ شاید با کمی درایت بیشتر می توانستید راه حل مناسب تری برای طرح این موضوع آن هم با هدف بازدارندگی انجام دهید اما افسوس…
بی تردید با توجه به فتاوای مختلف و نظر قاطبه ی علما مبنی بر حرام بودن اشاعه ی فحشا این عمل صدا و سیما مصداق حرام می یابد، یعنی مجموعه مطبوعتان با هر انگیزه ای که باشد از حدود اسلامی خروج نموده و دفاع نمودن از این حرکت نیز مصداق ابرو درست کردن و چشم را کور کردن خواهد بود و تنها شاید با یک معذرت خواهی ساده(البته این کار جسارتی شجاعانه می خواهد که امیدواریم در میان مسئولین ما باشد، که حتما هست.) می توان این فضای نامناسب را اندکی ترمیم نمود.
لطفا به مصادیق زیر دقت فرمایید:
إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ أَن تَشِیعَ الْفَاحِشَهُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذَابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیَا وَالْآخِرَهِ وَاللَّهُ یَعْلَمُ وَأَنتُمْ لَا تَعْلَمُونَ
کسانی که دوست دارند زشتی‌ها در میان مردم با ایمان شیوع یابد عذاب دردناکی برای آنها در دنیا و آخرت است، و خداوند میداند و شما نمیدانید. (سوره نور، آیه ۱۹)
گرچه با وجود نص صریح قرآن دیگر نیازی به بیان شواهد دیگری نیست که گفته اند: چون که صد آمد نود هم پیش ماست اما با توجه به اینکه ممکن است برخی با این ادعا که به ظاهر آیات همواره نمی توان حکم نمود یک شاهد روایی این موضوع نیز بیان می گردد تا حرف و حدیثی برای مخاطب عزیز این نامه باقی نماند.
پیامبر مکرم اسلام(ص): کسى که کار زشتى را نشر دهد همانند کسى است که آن را در آغاز انجام داده است.»
در پایان برخی از پیامدهای اقدام صدا و سیما به شرح ذیل یادآوری می گردد:
• مسموم سازی فضای جامعه
• جریحه دار شدن افکار عمومی
• تیتر کردن، بزرگ نمایی، تجسس و آبروریزی (البته انگیزه ی این عمل هنوز مبهم است.)
• بلوتوث تصاویر، تولید طنزهای مربوط و دست به دست گشتن آن در میان دانش آموزان و البته دیگر اقشار جامعه، که این عمل باعث کوچک جلوه دادن عمل انجام شده می باشد.
