به گزارش کاپ، سعیده فتحی-امروز می خواهیم یک سوزن به خودمان بزنیم، یک جوالدوز به دیگران! شاید انصاف و عدالت، کمی رعایت شود.
برخورد ناعادلانه ما کجا بوده؟ ما خبرنگاران، همه کارشناسان، آیا تا امروز پیش آمده که عدالت را رعایت نکرده باشیم؟ یک فلش بک می زنیم و دو بازی آخر بین دو تیم والیبال پیکان و بانک سرمایه را یادآوری می کنیم. دو بازی حساس و رفتارهایی که از سوی بازیکنان دو تیم سر زد و نقدهایی که در پی آن صورت گرفت را بررسی می کنیم.
یکشنبه ۲۱ آذر دیدار میان دو تیم والیبال بانک سرمایه و پیکان برگزار شد بازی که جذابیت های خاص خود را داشت و در نهایت هم ۳ بر ۲ بانک سرمایه پیروز این دیدار شد. در آن بازی بازیکنان دو تیم به داوری معترض بودند و از آنجایی که ویدئوچکی هم وجود نداشت هربار به سمت داور می رفتند و اعتراض می کردند که در این میان اعتراض های سعید معروف بیشتر از دیگر ستاره ها به چشم آمد.
این قصور سعید نیست. سعید چشم ها را سوی خودش می کشد. ستاره است و معروف. چرا نباید میان آن همه هیاهو، ناخودآگاه رفتارش، خریدار چشم و نگاه ما شود؟
بعد از آن بازی به کاپیتان زیاد نقد شد. یکی از واکنش های عجیب سعید معروف نوشت که بر سر خود می‌زد. یکی دیگر از تهییج تماشاگران نوشت. یکی برخورد نادرست او با داور مسابقه و دست ندادنش با شاهمیری را نقد کرد. از طرف دیگر گفته شد که برنامه تخصصی والیبالی ها سعید معروف را تهدید کرده که اگر در برنامه آنها حاضر نشود فیلم هایش که در حال فحش دادن است را منتشر کند، فلان می کند و بهمان.
بعد از آن هم انتقادها ادامه داشت تا جایی که ناظر یک بازی از او گزارش رد کرد و در نهایت هم کاپیتان یک جلسه محروم شد. حتی زمانیکه محروم بود و از جایگاه ویژه بازی هم تیمی های خود را نظاره می کرد عده ای تنقلات جویدنش را به سخره گرفتند! خلاصه آنکه سعید معروف هر کاری کند حتی اگر کوچک هم باشد منتقدین راحتش نخواهند گذاشت.
این، تلاشی برای طهارت یک ستاره نیست. حالا بگوییم ستاره یا یاغی هم حتی تفاوتی ندارد. پسری با محبوبیتی که مبدل شده است به مقبولیت عمومی. چرا فقط باید او را به نقد کشید؟
چهارشنبه ۱۳ بهمن ماه دیدار برگشت دو تیم پیکان و بانک سرمایه برگزار می شود و باز هم بانک سرمایه پیروز می شود. با نتیجه ۳ بر ۲٫
این بار، برخلاف بازی رفت از سوی بازیکنان پیکان رفتار و یا اعتراض قابل لمسی دیده نشد و با اینکه پیکانی ها در اکثر دقایق از حریف خود عقب بودند اما آرامش بیشتری داشتند به خصوص سعید معروف در این دیدار بسیار بر اعصاب خود مسلط بود و حتی یک بار هم اعتراض نادرستی نکرد.
گویا بازی قبلی و محرومیت یک جلسه ای برای او درس عبرت شده بود اما سوی دیگر، دو جین معترض و فریادزن داشتیم. جالب و حیرت انگیز این که همه هم ملی پوش. این بار ستاره های بانک سرمایه از خود رفتارهایی را نشان دادند که البته در شان و مقام شان نبود. بحث اینجاست آیا کسی دید که ستاره های بانک سرمایه در همین دیدار آخر مقابل پیکان چه کردند؟ آیا کسی به آنها نقدی داشت؟ آیا گفته شد حرکات این چنینی زیبنده ستاره های یک رشته نیست؟
اگر سعید معروف آنگونه که عادل غلامی به سمت میز منشی رفت و اعتراض کرد، فریادزنان سوی منشی و داور می دوید، برایش چند سطر نقد در آستین آماده داشتیم؟ اگر سعید معروف آنگونه که محمد موسوی به تور ضربه زد و سمت کمک داور رفت، می رفت چه بلایی با فریادهای وامصیبتای خود که فرهنگ و ورزش بر باد رفته بر سرش می آوردیم؟ اگر مثل شهرام محمودی مانند فرهاد ظریف صدایش را بالا می برد چه واکنشی نشان می دادیم؟چه فرقی هست بین این ستاره ها و سعید معروف؟ چرا یکی را می بینیم و دیگران را نه؟
این بحث امروز ما نقد به بازیکنانی نیست که روز بازی بزرگ، معترض بودند. از نگارش این بی پروایی ها در روزهای حساس قلم هم به ستوه آمده. در عین حال باور داریم که مسابقات حساس، شرایط خاص بازی و اتفاقاتی که در طول مسابقه رخ می دهد، می تواند هر بشری را از دایره کنترل آرامش خارج کند.
امروز به جای نقد ستاره های والیبال، نگاهی به سطور نوشته شده خودمان، نقدهای مان، باورهای مان و البته بی پروایی در فریاد زدن بر سر یک شخصیت خاص می اندازیم. می توان معترض بود. معترض بود به مایی که به هر دلیلی یک بازیکن را زیر ذره بین می بریم و با کوچکترین حرکت به او نقد می کنیم اما رفتارهای مشابه دیگر بازیکنان برای مان بسیار معمولی و طبیعی به نظر می رسد.
عدالت، برخاسته از نگاهی همسان و همسوست. اگر حرکتی مقبوح است باید قبح را برای همه دانست. چه فرقی می کند که آن سعید معروف باشد یا عادل غلامی. اگر نقدی هست برای تمام بازیکنان باشد، فرقی نمی کند که آن محمد موسوی است یا سعید معروف.
باید گاهی هم یک سوزن به خودمان بزنیم، یک جوالدوز به دیگران. شاید هم یک بار، اگر طعم نقد خودمان در وصف خودمان را بخوانیم، اگر یک بار بی عدالتی در توزیع انصاف و نقد را برای خود ببینیم، اگر یک بار طعم جوالدوزهایی که به دیگری زده ایم را برتن خود بچشیم، قلم مان در چرخش روی کاغذ منصف تر شود.
