عصرایران؛ مجله تصویری سلاح- در میان تعداد بیشمار سلاح های گرم تولید شده طی چند قرن گذشته، از برخی تحت عنوان “بدترین سلاح های تاریخ” می توان یاد کرد. شماری از آن ها به قدری عجیب و غریب هستند که قطعا طراحشان را فردی دیوانه تصور خواهید کرد! دسته ای دیگر نیز توسط ملل مختلف در زمان جنگ های گوناگون بنابر ضرورت و نیاز آن دوران ساخته شده اند. البته هنوز هم می توانید بعضی از این دست سلاح ها را در انواع مدرن تر آن ها مشاهده کنید که با وجود تغییراتی جزئی تر در طراحی و تلاش برای افزایش کارایی، کاربرد چندانی ندارند. در ادامه نگاهی به بدترین سلاح های تولید شده در طول تاریخ خواهیم داشت.

««برای مشاهده تصاویر در اندازه بزرگ روی آنها کلیک کنید»»

Cochran Turret Revolver

رولور یا هفت تیر نوعی سلاح کمری بوده که دارای خانه هایی برای جای دهی فشنگ است. با ظهور هفت تیر های ساخت شرکت آمریکایی کلت در اوایل دهه ۱۸۳۰، تعدادی از تولید کنندگان اسلحه تصمیم به توسعه ی نسخه های منحصر به فرد خود از این سلاح کمری گرفتند. یکی از عجیب ترین هفت تیر هایی که تحت تاثیر این رقابت تولید شد، برج متحرک نام داشت. این برجک یک دیسک دوار با چندین سوراخ بوده که همچون محفظه ای برای جای گذاری پودر و توپ عمل می کند. برای آتش توپ بعدی، باید دیسک را از سوراخ خالی در جهت سوراخ دیگری که پر است، چرخاند. اما آن چه که نام این سلاح را در شمار بدترین اسلحه های تولید شده قرار می دهد، توانایی بسیار ضعیف آن در نشانه گیری و شلیک دقیق است. در نتیجه به هیچ عنوان قادر به برآورده سازی انتظارات مردم زمان خود نبود.

Chauchat

سربازان در جنگ جهانی اول نیازمند مسلسلی قدرتمند، سبک وزن و با قابلیت حمل آسان برای پیروزی در میدان نبرد بودند. از بخت بد نیرو های فرانسوی، تیرباری که در اختیار آن ها قرار گرفت، Chauchat نام داشت. مواد به کار رفته در ساخت این سلاح به اندازه ای بی کیفیت بود که امکان هیچ گونه تعویض قطعات وجود نداشت. علاوه بر این، تیربار به راحتی مسدود می شد، دمای آن به سرعت بالا می رفت و هدف گیری دقیق به هیچ عنوان میسر نبود. نیرو هایی که این سلاح را در اختیار داشتند، اغلب آن را رها کرده و استفاده از هر وسیله ی دیگری به جای آن را ترجیح می دادند.

۲ mm Kolibri

مورد بعدی این لیست، یک تپانچه ی کوچک است که گلوگه ای با طول حدودا نیم اینچ شلیک می کند. Kolibri که آلمانی ها به آن “مرغ مگس خوار” می گویند، در سال ۱۹۱۴ توسط یک ساعت ساز اتریشی تحت عنوان اسلحه ای کاملا مخفی برای حفاظت ۱۰۰ درصدی فرد از خودش، ساخته شد. در عمل این تپانچه به قدری کوچک بود که امکان استفاده و شلیک با آن تقریبا غیر ممکن می شد. از طرفی اگر هم موفق به فعال سازی سلاح بشوید، در بهترین حالت تنها قادر به شلیک به پا خواهید بود! گلوله فاقد هر گونه چرخش بود و از نظر سرعت و کارایی نیز بسیار ضعیف به حساب می آمد. این سلاح هم اکنون تبدیل به یک سرگرمی برای کلکسیونر ها  شده است.

Davy Crockett

در تلاش برای ساخت سلاحی که قابلیت های متفاوتی داشته باشد، آمریکا طرحی را وارد مرحله ی نهایی تولید کرد که “دیوی کراکت” نام داشت. استفاده از این اسلحه بسیار دشوار بود و بیشتر اوقات نیز با دچار خطا می شد اما به لحاظ نظری می توانست نخستین خط دفاعی در برابر حجوم تانک های شوروی به مرز های داخلی آلمان باشد. اما از آن جایی که فرماندهان ناتو قصد داشتند یک درگیری معمولی را تبدیل به جنگی هسته ای کنند و از طرف دیگر تعداد زیادی نیروی آمریکایی را نیز از بین ببرند، تمایل چندانی به دیوی کراکت نشان ندادند. با این وجود ارتش آمریکا بیش از ۲۰۰۰ دیوی کراکت تولید کرد و آن را از سال ۱۹۶۱ تا ۱۹۷۱ به کار گرفت.
Nambu Type 94 Pistol

اگر چه این سلاح، تپانچه ی محبوب نظامیان ژاپنی زیادی به شمار می رفته است، اما با مشکلات مهمی در طراحی خود مواجه بوده. برای مثال بارگذاری مجدد سلاح روندی بسیار دشوار است، قطعات ظریف آن در صورت جداسازی ممکن است به راحتی بشکنند و از همه بدتر احتمال شلیک خود به خودی بدون کشیدن ماشه بسیار زیاد است. از این رو قرار گرفتن نام Nambu Type 94 در لیست بدترین سلاح های ساخته شده در طول تاریخ، کاملا منطقی خواهد بود.

Northover Projector

اکنون نوبت یه یک توپ ضد تانک می رسد که از این مورد نیز به عنوان بدترین سلاح های تاریخ یاد می شود. توپ ضد تانک سلاحی با هدف نابود ساختن خودرو های زره پوش است. این ضد تانک به دستور وینستون چرچیل؛ سیاست مدار بریتانیایی ساخته شد و قادر به شلیک موشکی دو اینچی بود. اما به دلیل مشکلات عمده ای که این سلاح داشت از جمله استفاده ی دشوار و امکان آسیب رسانی به فردی که با آن کار می کرد، Northover هیچ گاه نتوانست یک سلاح جنگی موفق باشد. علاوه بر این ها، سلاح بسیار سنگین بود و حمل و نقل آن با سختی زیادی صورت می گرفت. حدود ۱۸۰۰۰ هزار Northover تولید شد اما هیچ کدام از آن ها در طول جنگ های مختلف حتی یک شلیک هم نکردند.

Duck Foot Pistol

این سلاح را قطعا می توان غیر عملی ترین اسلحه ی گرمی که تاکنون ساخته شده است به حساب آورد! Duck Foot Pistol که در حقیقت یک تپانچه با چندین لوله است، از نقصی آشکار رنج می برد. هیچ کدام یک از چهار لوله ی این تپانچه با کالیبر ۰٫۴۵، نمی توانند دقیقا به هدف مورد نظر شلیک کنند. همانند بسیاری از تفنگ های رگبار دیگر (تفنگ هایی که دارای تعداد زیادی لوله برای شلیک بود) این مورد نیز کاربرد چندانی پیدا نکرد و در حال حاضر تنها به عنوان قطعه ای موزه ای وجود دارد.

Nock Volley Gun

چه چیزی بهتر از تفنگی است که هفت بار شلیک می کند و یا هفت لوله ای که همزمان شلیک خواهند کرد؟ این حداقل تئوری است که برای ساخت “ناک” مد نظر قرار داده شده است؛ تفنگی عظیم که توسط نیروی دریایی سلطنتی در روز های اولیه ی جنگ های ناپلئون استفاده شد. قرار بود تفنگ در محدوده ی نزدیک نیرو های دشمن را هدف قرار دهد به این امید که شلیک همزمان از ۷ لوله ی آن، آسیب وسیعی را به آن ها وارد کند. اما در عمل نشانه گیری با ناک تقریبا غیر ممکن بود و از طرفی عقب کشیدن نیز به اندازه ی دشوار بود که جراحت زیادی را به تیرانداز وارد می کرد. از این رو ناک به سرعت کنار گذاشته شده و چند دهه بعد در فیلم ها و سریال های تلویزیونی به حیات خود ادامه داد.

Puckle Gun

به احتمال زیاد اولین اسلحه ی اتوماتیک جهان در سال ۱۷۱۸ توسط جیمر پاکل، وکیل و مخترع انگلیسی تحت عنوان ” Puckle Gun” ساخته شد. اساس این اسلحه، یک هفت تیر بزرگ نصب شده بر سه پایه و هدف آن ساکت کردن مردم خشمگین بومی بود. با این حال، پاکل بد دست، بی دقت و سلاحی کاملا نامناسب برای جنگ زمان خود به حساب می آید. عجیب ترین نکته در مورد این هفت تیر، قابلیت آن برای شلیک گلوله های مربعی شکل بوده است. دلیل استفاده از گلوله های مربعی شکل هم تصور قدرت تخریبی بالا تر آن ها است اما این گلوله ها درست مانند خود اسلحه، فاقد هر گونه قابلیت دقیق شلیک به هدف هستند و از این مجموعه نیز به عنوان یک سلاح شکست خورده ی عجیب و غریب در تاریخ یاد می شود.
Glisenti Model 1910

این اسلحه ی کمری ایتالیایی که در دوران جنگ جهانی اول تولید شد، با هدف ارتقای هفت تیر های مورد استفاده توسط افسران نظامی وارد میدان رقابت با سایر هفت تیر ها شد. اما نتوانست به هیچ کدام از اهدافش دست یابد. برای مثال تنها قادر به شلیک گلوله ی ضعیف ۷٫۶۵ میلی متری بود در حالی که نظامیان سلاح های ۹ میلی متری را ترجیح می دادند. زمانی که گلوله های بزرگ تر داخل Glisenti قرار داده و شلیک می شد، تمام اجزای آن به دلیل مواد نامرغوب به کار رفته در روند ساخت، از هم می پاشید. تمام این نقاط ضعف سبب شد تا افسر ها به سوی استفاده از هفت تیر های معمولی خود سوق داده شوند.

Krummlauf

در این مورد به سراغ یکی از بد ترین سلاح های تاریخ خواهیم رفت که به سادگی می توانست کاربر خود را از بین ببرد! همین یک دلیل نیز برای توقف استفاده از چنین سلاح عجیب و غریب و ناموفقی کافی به نظر می رسد. از طرفی تنها پس از چند صد دور، لوله ها مسدود می شد و امکان استفاده ی مجدد از Krummlauf وجود نداشت. این اسلحه به دلیل معایب خطر سازی که داشت هیچ گاه به صورت گسترده به خدمت گرفته نشد.

Gyrojet

این اسلحه راه حلی در جست و جوی یک مشکل بود! Gyrojet متعلق به خانواده ای از هفت تیر ها و تفنگ های سبک است که در اوایل دهه ی ۱۹۶۰۰ تولید شد. اسلحه گلوله ای شلیک نمی کند بلکه به جای آن، موشک هایی کوچک شلیک می کند که از نظر تئوری پس از آتش، سرعت آن ها افزایش می یابد. اما در عمل با وجود وزن سبک، اسلحه به راحتی خراب می شود، هدف گیری دقیق ندارد و بار گذاری سریع آن غیر ممکن است. از این رو پس از ساخت تنها ۱۰۰۰ Gyrojet، تولید آن متوقف شد. تعدادی از این اسلحه ها در ویتنام مورد استفاده قرار گرفت و بعد از آن در انواع فیلم های جاسوسی ظاهر شدند.

Arsenal AF2011-A1

اگر چه این مورد ممکن است فقط شبیه دروغ روز اول آوریل به نظر برسد، اما یک اسلحه ی گرم واقعی است. Arsenal AF2011-A1 در واقع دو هفت تیر مدل ۱۹۱۱ است که با هدف افزایش قدرت و کارایی با یکدیگر ترکیب شده اند. اما این سلاح که در سال ۲۰۱۵۵ معرفی شد، هیچ امتیازی نسبت به سایر سلاح های مشابه خود نداشت به علاوه ی آن که معایب متعددی همچون استفاده ی دشوار، شلیک غیر ممکن، دقت ضعیف و قیمت گزاف نیز در کارنامه ی خود به همراه داشت. از این رو اصلا نتوانست به عنوان سلاحی موفق به خدمت گرفته شود.

Grossflammenwerfer

این شعله افکن دو نفره توسط امپراتوری آلمان در جنگ جهانی اول به کار گفته شد. زمانی که نخستین بار در ماه ژوئیه سال ۱۹۱۵ مورد استفاده قرار گرفت، نسبتا موثر بود اما پس از آشکار شدن نقاط ضعف آن به دست نیرو های فرانسوی و بریتانیایی، تبدیل به سلاحی مرده شد. تنها یک ضربه ی کوچک می توانست منجر به انفجار مخزن گاز این شعله افکن شود و هر دو اپراتور آن را به کشتن دهد. به همین دلیل به سرعت با انواع سبک تر و در عین حال ایمن تر جایگزین شد.

“Ring of Fire” Guns

این نوع از تپانچه ها که تحت عنوان “حلقه ی آتش” شناخته می شوند، بسیار شکننده و ارزان قیمت بوده و به منظور حمل پنهانی ساخته شدند. اما هدف گیری پر خطا و تخلیه ی تصادفی، آن ها را از میدان رقابت به در کرد. با توجه به پرونده های حقوقی مختلف و محدودیت های قانونی جدید، تولید این اسلحه ها کاملا متوقف شد.
Ross Rifle

این تفنگ که در سال ۱۹۰۳ در کانادا طراحی شد و توسعه یافت، برای تیراندازی به هدف و شکار سلاحی مناسب بود اما به هیچ عنوان به درد نبرد های نزدیک و رو در رو نمی خورد و سبب وارد آمدن جراحات جبران ناپذیری به فردی که از با تفنگ کار می کرد، می شد. از این رو استفاده از آن کنار گذاشته شد. این تفنگ همچنان توسط تک تیرانداز ها به علت دقت بالای آن، کاربرد دارد.

FP-45 Liberator

تئوری که ساخت این سلاح را توضیح می داد بسیار اصیل بود. هدف از طراحی FP-45 Liberator، تولید تپانچه ای ارزان قیمت با قدرت زیاد برای حمله به نیرو های دشمن، کشتن آن ها و دست یابی به اسلحه های بهتری که ممکن بود در اختیارشان باشد، به شمار می رفت. اما در عمل به سختی بار گذاری مجدد می شد و دقت پایین آن، فرد را از ادامه ی کار با FP-45 Liberator، پشیمان می ساخت. از این رو هیچ گزارشی حاکی بر استفاده از این اسلحه در جنگ های واقعی در دست نیست.

CZ-38

CZ-38 تپانچه ای است که توسط جمهوری چک در سال ۱۹۳۸ تولید شد. اما هیچ گاه به طور گسترده به خدمت گرفته نشد چرا که اصلا سلاح مناسبی نبود! اگر چه باز کردن و بار گذاری مجدد آن بسیار راحت بود، اما سنگینی بیش از حدش، کار با آن را توسط پیاده نظام بسیار دشوار می ساخت. این اسلحه پس از ساخت عمدتا در اختیار پلیس و نیرو های خط دوم قرار داده شد اما درست پس از اتمام جنگ، ادامه ی تولید آن ها نیز متوقف شد.

LeMat Revolver

مورد بعدی از بدترین سلاح های تولید شده در طول تاریخ، هفت تیری تحت عنوان LeMatاست که به منظور استفاده در جنگ داخلی ساخته شد. اما فاکتور های متعددی سبب شدند که این سلاح به صورت گسترده به خدمت گرفته نشود. از جمله ی این فاکتور ها می توان به هزینه ی بالای تولید، به کار گیری آلومینیوم غیر استاندارد، دقت پایین و بار گذاری مجدد دشوار اشاره کرد. مجموعا ۲۹۰۰ LeMat تولید شد.

Boys Anti-Tank Rifle

این تفنگ ضد تانک در شروع جنگ جهانی دوم کمی موثر واقع شد اما بیش از ۳۵ پوند وزن داشت و اغلب کسانی که با آن کار می کردند، دچار جراحات شدید در قسمت بازو ها و شانه های خود می شدند. به همین دلیل پس از آن که تانک های بزرگ تر وارد میدان های جنگ شدند، تولید این دسته تفنگ ها نیز متوقف شد.