اما برعکس در خارج از خانه تیمی کاملا موفق و نتیجه گیر به حساب می آیند. با توجه به نتایج کسب شده در لیگ هفدهم، کمتر کسی است که از پرسپولیس انتقاد کند اما حذف مقابل نفت آبادان در جام حذفی حالا این سوال را به وجود آورده که چرا تیم برانکو اصطلاحا تک جامی است و تنها برای یک جام می تواند تلاش کند؟
چرا او در این فصل نتوانسته اقتدار خارج از خانه را در آزادی داشته باشد؟ یکی از دم دست ترین پاسخ ها به نوع بازی قرمزها و کمربند خط میانی این تیم مربوط می شود.امسال با اصرار عجیب برانکو روی ربیع خواه ، پرسپولیس همواره با دو هافبک دفاعی روانه میدان شده است. در بازی های خارج از خانه همین حربه به خودی خود باعث افزایش قدرت تدافعی تیم می شود و با توجه به قدرت حط حمله آنها توانستند در خارج از تهران نتایج بسیار خوبی را کسب کنند.اما در آزادی اوضاع کاملا متفاوت است. تیم های میهمان همه برای گل نخوردن و تساوی پا به میدان می گذارند.وقتی تیم میهمان حمله نمی کند وعمل اختیار میانه میدان را به قرمزها می دهد وجود دو هافبک دفاعی به خودی خود باعث افت در کارهای هجومی می شود. درست مثل همین بازی با نفت که شاگردان کمالوند عقب نشسته بودند و با وجود ربیع خواه این کمال کامیابی نیا بود که مجبور می شد به جناحین برود.کمال آزادی بیشتری در این صورت دارد اما او فاقد قدرت گلزنی و تکنیک لازم برای حضور در ۱۸ قدم حریف است.
از این رو در هر بازی شاهد توپ خراب کردن های متوالی کامیابی نیا هستیم او هنگام حمله به عنوان وینگر به چپ و راست می رود و حضور بیشتری مقابل دروازه حریف دارد اما آیا او کارایی لازم را هم برای بازی در این منطقه دارد؟
پاسخ صریحا مشخص است.بازیکنی که در فاصله یک متری نمی تواند دروازه بدون دروازه بان را باز کند یعنی در این سن و سال آموزش لازم را برای بازی در این پست ندیده است. او پیشتر به عنوان هافبک دفاعی گهگاه با ضربات شوت و هد زنی در ضربات ایستگاهی به گلزنی تیمش کمک می کرد اما حالا عملا مجبور است در نقش بازیکنی مثل فرشاد احمد زاده یا وحید امیری حاضر شود. برانکو در بازی مقابل نفت روی یک ضربه کرنر دروازه تیمش را باز شده دید و عملا ۱۲۰ دقیقه بیجهت دو هافبک تدافعی را در میانه میدان نگه داشت.
حالا با حذف از جام حذفی شاید برانکو به این نتیجه برسد که دست کم در بازی های هجومی خانگی لازم نیست این همه احتیاط افراطی به خرج دهد. شاید اگر او تنها با یک هافبک تدافعی وارد میدان می شد و به بازیکن هجومی دیگری مثل رسن یا سیامک نعمتی از ابتدا بازی می داد، کار هرگز به ضربات پنالتی نمی کشید. بزرگترین اشتباه برانکو و پرسپولیسی ها این است که تصور کنند کار در لیگ برتر تمام شده است و با توجه به فاصله امتیازی انها کار چندان سختی را برای تکررا قهرمانی ندارند. بازی با نفت نشان داد که تیم برانکو هنوز ضعف های بسیاری را دارد که شاید در آسیا همین ضعف در بازی‌های خانگی بلای جان آنها شود. مسلما هواداران پرسپولیس از اینکه تیم شان برای دومین سال موالی قهرمان لیگ شود بسیار خوشحال خواهند شد اما سوال این است چرا برانکو فقط همه توانش را روی یک جام می گذارد؟ اگر قدرت تیمی مثل الهلال دلیل ناکامی در لیگ قهرمانان آسیا محسوب شود پس چرا آنها توان قهرمانی در همین جام حذفی خودمان را ندارند؟
یک جای کار ایراد دارد و بهتر است برانکو قبل از انکه همین تک جام داخلی را هم از دست بدهد، به فکر چاره باشد.
شفقنا
