در طول تاریخ، قهوه مراحل مختلف و گاه تأسفباری را پشت سر گذاشته است. در قدیم، کلیسا این نوشیدنی را تا زمان پاپ کلیمنت هشتم حرام اعلام کرد. در سال ۱۶۷۴ میلادی زنان انگلیسی علیه قهوه موضع گیری های تندی داشتند زیرا قهوه را باعث مختل شدن توانایی های جسمی همسرانشان می دانستند.
در فرانسه کافه ها نقش مهمی در روشن شدن فیتیله ی انقلاب ۱۷۸۹ داشتند، به طوریکه نخستین نشست های انقلابی فرانسه در زیر سقف آنجا برگزار شد، به همین دلیل بود که حاکمان فرانسوی با کمک مزدوران خارجی به مکان هایی که مردم قهوه می نوشیدند حمله می کردند و هر کسی که آنجا بود را می کشتند.
در قرن هفدهم، رنج های قهوه به حکومت عثمانی کشیده شد. در آن دوره سلطان مراد چهارم که با مشت آهنین بر سرزمینش حکمرانی می کرد، نوشیدن قهوه را جُرم تلقی نمود و برای هر کسی که علیه این قانون بود مجازات سختی را در نظر گرفت.
مراد چهارم در سال ۱۶۲۳ میلادی و در ۱۱ سالگی تحت وصایت مادرش سلطانه «کوسم» و شخص صدراعظم به حکومت رسید. آن دو نفر تا زمان رسیدن مراد چهارم به سن بلوغ، اداره ی امور را بر عهده داشتند.
مراد چهارم زمانی که کودک بود سخنان ترسناکی پیرامون قهوه که بین وزیران رد و بدل می شد را می شنید؛ یکی از ضررهای قهوه بر سلامتی می گفت و آن دیگری از نقش قهوه در تنفر مردم نسبت به سلطان حرف می زد. از این روی نفرت سلطان مراد چهارم روز به روز از قهوه بیشتر می شد. این تنفر زمانی شدت پیدا کرد که یکی از وزرایش به او گزارش داد که نوشیدن قهوه باعث خشم مردم و نقشه کشیدن آنها علیه نظام حاکم خواهد شد.
سلطان مراد چهارم علاوه بر ممنوع کردن شراب و تنباکو، نوشیدن قهوه را نیز ممنوع کرد. او برای اِعطای ضمانت اجرایی به حکمش در ممنوعیت نوشیدن قهوه و… با چند تن از مأموران خود با لباس مبدّل در کوچه های قسطنطنیه گَشت می زدند و در صورتی که شخصی را در حال نوشیدن قهوه یا شراب می دیدند سر او را در همان مکان و در مقابل چشم همه ی مردم قطع می کردند.
تاریخ شناسان می گویند ۱۰ هزار نفر به دلیل نوشیدن قهوه کشته شدند. در فوریه سال ۱۶۴۰ میلادی مراد چهارم در ۲۷ سالگی بر اثر بیماری کبدی از دنیا رفت و برادرش ابراهیم اول به جای او نشست. در زمان ابراهیم اول، مجازات نوشیدن قهوه سبک تر شد. دفعه ی اول شخص خاطی را جریمه ی مالی نموده و شلاق می زدند و در دفعه ی دوم او را در آب رودخانه غرق می کردند!
