نگاهی به اسناد روشهای شکنجه مرسوم در زندان ابوغریب که به دست سربازان آمریکایی انجام شده است از بی‌توجهی دولت آمریکا به معاهدات بین‌المللی منع شکنجه و حقوق بشر پرده برمی‌دارد.
به گزارش فارس، شواهد و اسناد شکنجه در آمریکا شامل اسنادی است که سوء رفتار نیروهای دولتی آمریکا با زندانیان هم در داخل مرزهای آمریکا و هم در خارج از آن را در بر می‌گیرد.
پس از آنکه آمریکا در سال ۲۰۰۶ توجهی به نگرانی‌های سازمان ملل درباره شکنجه در زندان گوانتانامو نکرد، دادگاهی بلندپایه در انگلیس اعلام کرد تعریفی که آمریکا از شکنجه و مصادیق آن به کار می‌برد با تعاریف تصریح شده اکثر کشورها مطابقت ندارد.
این در حالی است که اعلامیه جهانی حقوق بشر (۱۹۴۸) که آمریکا در تهیه پیش‌نویس آن مشارکت کرد تمامی انواع شکنجه را ممنوع می‌کند. آمریکا همچنین یکی از اعضای امضا کننده کنوانسیون منع شکنجه و رفتار یا مجازات خشن، غیر انسانی یا تحقیر کننده مصوب ۱۰ دسامبر ۱۹۸۴/ قطعنامه شماره ۴۶/۳۹ مجمع عمومی سازمان ملل متحد قدرت اجرائی کنوانسیون، است.
«زندان ابوغریب»، یکی از مواردی است که بی‌توجهی دولت آمریکا به این معاهدات و پیمان‌های بین‌المللی را آشکار می‌کند.
در زمان صدام، این زندان در ۲۰ مایلی غرب بغداد قرار داشت و یکی از بدنام‌ترین زندانهای دنیا بود؛ شکنجه، اعدام‌های هفتگی و شرایط زندگی دشوار از جمله موارد سوء رفتار با زندانیان در این دوران بود.
پس از سقوط این رژیم، تمامی متعلقات قابل تعویض این زندان عظیم مانند درها، پنجره‌ها و آجرهای آن عوض شدند. مقامات ناتو، کف این زندان را کاشی کردند، سلولهای آن را تمیز و توالتها و حمام‌ها و برخی قسمتهای دیگر آن را تعمیر کردند. زندان ابوغریب اکنون متعلق به آمریکا بود.
با این حال اسناد به دست آمده از این زندان در سالهای بعد، پرده از جنایت‌های شنیعی برداشتند که نشان دادند زیر پوست به ظاهر تمیزتر شده این مجموعه، فجایعی به مراتب غیرانسانی‌تر از گذشته رخنه کرده بودند.
از جمله اسنادی که شاهدی عینی بر عمق فجایع روی داده در این زندان آمریکایی بود، شهادت‌های ۱۳ زندانی عراقی این زندان بود که از ضرب و شتم، رفتارهای تحقیرکننده و خشونت جنسی علیه زندانیان پرده برداشت.
روزنامه آمریکایی واشنگتن‌پست ترجمه رسمی انگلیسی سوگندنامه‌های این زندانیان را منتشر کرده است. برخی از اسامی موجود در این اسناد به خاطر اینکه قربانیان آنها در معرض خشونت جنسی قرار گرفته‌اند، پاک شده‌اند.
نگاهی به شهادت‌های این زندانیان که شباهت‌های زیادی به یکدیگر دارد، از روشهای شکنجه در این زندان پرده برمی‌دارد.
* سمیر قنبر الیاسر
نوری سمیر قنبر الیاسر، درباره جنایت‌هایی که علیه وی در این زندان انجام شده است، چنین می‌گوید:
«یک روز در ماه رمضان که تاریخ دقیق آن را به خاطر ندارم، در مجموعه شماره ۲ این زندان درگیر شدیم؛ بنابراین آنها ما را به بخش شکنجه بردند. به محض اینکه رسیدیم روی سرمان کیسه‌های شنی گذاشتند و شروع به کتک‌کاری و دادن فحش ما کردند. بعد از اینکه کیسه‌های شن را از روی سرمان برداشتند، لباس‌هایمان را کاملاً درآوردند و ما را لخت مادرزاد کردند».
قنبر الیاسر به رفتارهای شنیع مأموران زندان اشاره می‌کند که دو تا سه روز آنها را بدون لباس نگاه داشته و سپس از این زندانی‌ها فیلمبرداری کرده است.
وی ادامه می‌دهد: «شب اول که آنها ما را برهنه کردند از ما خواستند روی دستها و زانویمان بایستیم و سپس ما را به صورت یک توده روی هم ریختند و شروع به گرفتن عکس از ما کردند».
به گفته قنبر الیاسر یکی از روشهای آمریکایی‌ها برای شکنجه و تحقیر زندانی‌ها صدور دستور انجام اعمال شنیع جنسی به زندانی‌ها توسط سربازان زن آمریکایی بوده است.
سربازان آمریکایی همچنین از قنبر الیاسر خواسته‌اند به صورت دوستش هاشم سیلی بزند.
* حیدر صابر العبودی
وی نیز در شرح جزئیات شکنجه خود به برهنه کردن بدن خود توسط سربازان آمریکایی اشاره می‌کند و می‌گوید همیشه در هنگام انجام این کار سربازان زن نیز حضور داشتند.
العبودی می‌گوید سربازان آمریکایی در حال خنده و عکس گرفتن شروع به نوشتن مطالبی روی بدن او کرده‌اند.
سربازان آمریکایی که در میان آنها زنی به نام «مایا» حضور داشته است از العبودی و سایر زندانیان خواسته‌اند روی دستها و زانوهایشان راه بروند و مانند سگ پارس کنند.
«شلعان سعید شارونی» در سوگندنامه خود ابتدا به سه نگهبان آمریکایی به نامهای «گرینر»، «دیویس» و مردی دیگر اشاره می‌کند و می‌گوید آنها مردی به نام «مجید عراقی» را تا حدی کتک زدند که او از هوش رفت و وی را به سلول انفرادی منتقل کردند.
* شلعان سعید شارونی
طبق شهادت شارونی، یکی از زندانیان کم سن و سال زندان ابوغریب بر اثر این شکنجه‌ها گریه کرده و گفته است که قلبش درد می‌کند. مقامات زندان چند پزشک را برای معالجه وی آورده‌اند اما پس از اطمینان از اینکه وی مشکلی ندارد، مجدداً شروع به ضرب و شتم وی کرده‌اند.
* عبدالوهاب یوس
یوس می‌افزاید: «اما روز بعد نگهبان آمد و دست مرا برای دو ساعت با دستبند به در سلول قفل کرد؛ بعد از آن آنها من را به اتاقی دربسته بردند که در آنجا بیش از ۵ سرباز روی من آب سرد می‌ریختند و من را مجبور کردند سرم را توی ادرار فرد دیگری که توی همان اتاق بود، فرو ببرم. آنها با جارو من را کتک زدند و سرم را با فشار پا داخل ادرار فشار دادند».
به گفته یوس، در همین حال یک سرباز زن نیز روی زانوی او قرار گرفته بود.
* سلمان داوود
«سلمان داوود»، زندانی شماره ۱۵۰۴۲۷ نیز در شهادت خود به به اعمال جنسی شنیع مسئولان زندان ابوغریب و شکنجه‌های دیگر آنها اشاره کرده است.
به گفته وی نگهبان زندان که فردی به نام «گرینر» بوده است از دادن غذا و آب به وی امتناع کرده است. سلمان داوود می‌گوید او دهها زندانی را دیده است که در روزهای اول ماه رمضان برای تنبیه چند روز پشت سر هم لباسی به تن نداشته‌اند.
سلمان داوود می‌گوید: «آنها (نگهبان‌ها) با دو پسر برهنه آمدند که دستههایشان به یکدیگر دستبند شده بود در حالی که چهره‌هایشان به طرف هم بود، وارد شدند؛ گرینر آنها را کتک می‌زد و گروهی از نگهبان‌ها داشتند او را نگاه کرده و از بالا و پایین از آنها عکس می‌گرفتند؛ چند تا سرباز زن هم بودند که به زندانی‌ها می‌خندیدند.»
* مصطفی جاسم مصطفی
«مصطفی جاسم مصطفی» با شماره ۱۵۰۵۴۲ نیز به فردی به نام «گرینر» اشاره کرده که با کمک سربازان زن به شکنجه جنسی زندانی‌ای که نامش افشا نشده است پرداخته است.
* قاسم حالیس
«قاسم حالیس» که به خداوند سوگند یاد می‌کند تنها چیزهایی را بگوید که شاهد آن بوده است، می‌گوید: «آنها تمام لباس‌ها من حتی لباس‌های زیر مرا درآوردند و سپس به من لباس‌های زیر زنانه دادند… و روی صورتم را پوشاندند».
قاسم حالیس می‌گوید این سربازها مترجمی به نام «ابوحمید» داشتند و همیشه یک یا چند سرباز زن همراهشان بود . وی مجبور شده است ۵۱ روز این لباس‌های زیر زنانه را بپوشد.
وی می‌گوید یک بار که او از گرینر زمان را پرسیده است تا به نمازش برسد، وی دستهای حالیس را از پشت به پنجره بسته است و در حالی که پاهای او از زمین کنده شده بوده، او را به مدت ۵ ساعت در آن حالت نگاه داشته است.
به گفته حالیس ندادن غذا برای افطار به زندانیان در ماه زندان از جمله روشهای دیگر شکنجه مسئولان این زندان برای او بوده است.
حالیس درباره چیزهایی که با چشم خودش در این زندان شاهد بوده است می‌گوید: «دیدم که گرینر مشت‌های محکمی به صورت یکی از زندانی‌ها می‌زد چون لباس زیرش را در نیاورده بود؛ صدایش را شنیدم که کمک طلب می‌کرد. سربازهای آمریکایی به زندانی‌ها می‌گفتند مثل همجنس‌بازها رفتار کنند. یکی از سربازهای آمریکایی سیاه‌پوست بود و به او گروهبان می‌گفتند؛ ۷ تا ۸ سرباز دیگر هم بودند. سربازهای زن عکس می‌گرفتند و این اتفاق در روز اول ماه رمضان می‌افتاد.»
* امین سعید الشیخ
«امین سعید الشیخ» می‌گوید شب اولی که او به زندان ابوغریب منتقل شده است مسئول زندان از وی پرسیده است که آیا او الله را می‌پرستد و پس از شنیدن پاسخ مثبت وی گفته است: «از اینجا سالم بیرون نمی‌روی؛»
امین سعید الشیخ ادامه می‌دهد این مأمور از وی پرسیده است: «متأهلی؟» و بعد از شنیدن پاسخ مثبت وی گفته است: «اگر همسرت تو را در این وضعیت ببیند، ناامید می‌شود». اما مأمور دیگر گفته است: «اما اگر من همسرت را ببینم، او ناامید نمی‌شود، چون به او تجاوز خواهم کرد».
سعید الشیخ نیز به شکنجه‌هایی همچون برهنه کردن بدن در روزهای سرد، محرومیت از خواب و شکنجه‌هایی از این دست در این زندان شهادت داده است.
* زندانی بی‌نام در اسناد
از این زندانی خواسته شده است چهار دست و پا راه برود و صدای سگ درآورد؛ سربازان آمریکایی در همان حین روی بدن او تف می‌کردند.
وی گفته است سربازان آمریکایی او را به سلول شماره ۱ برده‌اند و از وی خواسته‌اند روی شکم دراز بکشد؛ آنها سپس از روی تخت روی کمر و زانوهای وی پریده‌اند.
زندانی شماره ۱۴۳۰۲۱ گفته است سربازان آمریکایی در زندان به او تجاوز کرده‌اند و در همان حال سربازهای زن از وی عکس و فیلم گرفته و وی را کتک‌کاری کرده‌اند.
* زندانیان دیگر
محمد جمعه، اسد حمزه هنفوش، عبو حسین سعد فالح و حسین محمد الزیادی، زندانی‌های دیگری بوده‌اند که روایتهای بسیار مشابهی از شکنجه‌های سربازان آمریکایی در این زندان ارائه کرده‌اند.
