سهم صندوق توسعه ملی از درآمدهای صادرات نفتی تعیین شد آیا بازار مرغ به ثبات میرسد؟ صعود الاهلی با پیروزی مقابل العین؛ مدافع عنوان قهرمانی در یک قدمی حذف ایلان ماسک: هوش مصنوعی از پزشکان و وکلا جلو می زند افتتاح مجموعه ورزشی فرامنطقهای "شهید توکلی" در بهمن ماه درگیری دوباره در کنست؛ نماینده اسرائیلی با پلیس تماس گرفت پزشکیان:باید با مردم درخصوص اصلاحات اقتصادی ضروری صحبت کنیم هشدار نارنجی هواشناسی؛۲۲ استان تحت تاثیر توده هوای سرد
هیچ فیلمِ مردمی تا ابد در توقیف نمیماند اما ۶ سال توقیف برای یک فیلم و عواملش چون یک عمر بود تا بالاخره به شرط و شروطی اجازه اکرانَش دهند. توقیفی که در هفتمین سال ِ دولت قبل استارتش خورد و لطف ِ دولت مستقر تنها در ششمین سالش شامل حالشان شد، آنهم به شرط ِ عدم حضور در جشنواره ی میلی ِ فجر!
دعوای چپ و راست گویی تمامی ندارد که هیچ٬ حالا لایه هایی دیگر را نیز به نمایش گذاشته است. دعوایی که اگر زمانی جدال بر سر رسیدن جناحی به قدرت بود حالا رنگی طبقاتی هم به خود گرفته است.
گویی تاریخ دگرگون شده است و ناقدان و حافظان وضع موجود جا پای همدیگر میگذارند. آنانکه نقدشان در ۸۸ راهشان را به سوی اوین برده بود, اینک حافظ وضع موجودند و دیگرانی که در همان سال حفظ اوضاع را ستایش میکردند ٬ امروز منتقدینی جدی شده و مسیر ِ کوتاه ولنجک تا اوین را طی کرده و ساکن آن شدند.
بالاخره در سیاست اشتباهات کوچک گاها تاوانی بزرگ به همراه دارد و به همین دلیل راست ها منتظرند که شهرداری تهران باتلاق ِ چپ ها شود.
شاید مهم ترین خبر دهه ی اول قرن ۲۱ ظهور چین بعنوان قدرتی جهانی بود که گوی سبقت را از رقبا ربود و به تک قدرت بلامنازع ِ جهان نزدیک شد و به او سلام داد, سلامی که به معنای شروع ِ یک ماراتن است; ماراتنی که همکاری و رقابت را در کنار هم به همراه دارد.
از میان مخاطب های آشنا و ناآشنایش انسان هایی شکل گرفتند که امروز علاوه بر حس نوستالژیک شان به شریعتی, بازگشت به اسلام و بازگشت به خویشتن شان را مدیون معلمی چون اویند و تقویت روح عدالتخواهی, آگاهی, دوست داشتن را نه عامل انشقاق که محرک کمالشان میدانند و براستی چه درسی بهتر از این میتوان داد؟!