به گزارش ایسنا، خبرگزاری رویترز در گزارشی درباره معمر قذافی، دیکتاتور لیبی نوشته است: “در حالی که حکومت زین‌العابدین بن‌علی وحسنی مبارک ، رهبران سابق تونس و مصر که همسایگان لیبی هستند در برابر انقلاب‌های مردمی سرنگون شدند، اما معمر قذافی در برابر نیروهای سازمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) و مخالفان خود جنگی تمام‌عیار به راه انداخت، با این حال نتوانست مانع این شود که مخالفان کنترل شهرهای لیبی را در دست بگیرند.
قذافی طی دوران زمامداری خود که ۴۲ سال طول کشید، شخصیتی خونخوار و عجیب داشت.
وی در سفرهای نادرش به کشورهای دیگر فقط در چادر زندگی می‌کرد. محافظانش زن بودند و همواره آمادگی این را داشت که مخالفان خود را اعدام کند و تانک ها را به سراغ آنها بفرستد!
در اکثر دوران حکومت قذافی، وی جایگاهی ویژه در لیست افراد مورد غضب کشورهای غربی به خود اختصاص داد، اما همچنان در داخل لیبی از طریق از بین بردن مخالفان و عدم پذیرش تعیین جانشین، قدرت را در دست داشت.
قذافی با اعلام دست کشیدن از برنامه‌اش جهت دستیابی به سلاح‌های کشتار جمعی در برابر لغو تحریم‌ها علیه لیبی خود را به غرب نزدیک کرد، اما نتوانست مانع رسیدن جریان انقلاب‌ها در کشورهای عربی به لیبی شود.
دادگاه بین‌المللی کیفری که مقر آن در شهر لاهه هلند قرار دارد، هم‌اکنون قذافی، پسر دومش سیف‌الاسلام و رئیس سازمان اطلاعاتی‌اش عبدالله السنوسی را به دلیل ارتکاب جنایت‌های ضدبشری و برنامه‌ریزی برای سرکوب وحشیانه قیام مردمی تحت پیگرد قرار داده است.
هنگامی که لیبی یک کشور تولیدکننده نفت ، وارد جنگ داخلی شد ارتش قذافی با شدت هرچه تمام‌تر علیه مخالفان خشونت به کار گرفت و هنگامی که قیام مردمی در اواسط ماه فوریه گذشته در لیبی آغاز شد، صدها تن از مخالفان در بنغازی و سایر شهرهای این کشور به قتل رسیدند.
فشارهای بین‌المللی علیه قذافی بیشتر شد و در نهایت ناتو اقدام به بمباران تانک‌ها، توپ‌ها و پایگاه‌های ویژه قذافی در طرابلس کرد که در نتیجه سیف العرب، کوچک‌ترین پسر وی و سه تن از نوادگانش در یکی از این بمباران‌ها کشته شدند.
رونالد ریگان، رئیس‌جمهور اسبق آمریکا ، قذافی را ‘سگ هار’، نامیده بود و در سال ۱۹۸۶ هواپیماهای جنگی آمریکا را جهت بمباران منطقه باب العزیزیه که مقر اقامت قذافی است، فرستاد که در نتیجه این حمله ۶۰ تن از جمله دخترخوانده قذافی کشته شدند. ( اخیرا مشخص شده که این دختر زنده است و شایعه کشته شدن او تبلیغاتی از جانب رژیم قذافی بوده است).
آمریکا این حمله را در پاسخ به بمبگذاری یک کلوپ شبانه در برلین که محل آمد و شد سربازان آمریکایی بود، انجام داد.
قذافی مشهورترین و اولین سخنرانی خود پس از قیام مردم را از ساختمانی ایراد نمود که طی بمباران‌های سال ۱۹۸۶ هواپیماهای آمریکایی ویران شده بود و طی ۲۵ سال گذشته عملیات بازسازی در آن انجام نشده بود.
وی طی این سخنرانی در کنار مجسمه‌ای به شکل دستی که هواپیمای جنگی آمریکا را در دست گرفته، مخالفان را به شدیدترین مجازات‌ها تهدید کرد.
وی طی سخنرانی‌هایی که از تلویزیون پخش می‌شد، از قیام مردم در شرق لیبی انتقاد کرد و مخالفان را موش و مزدور خارجی خواند و اعلام کرد که آنها به دست اسامه بن‌لادن رهبر سابق القاعده شست‌وشوی مغزی شده و تحت تاثیر قرص‌های روانگردان قرار گرفته‌اند!
چندبار گزارش‌هایی مبنی بر اینکه قذافی در بمباران‌های ناتو کشته و یا زخمی شده، منتشر شد اما وی هر بار در تلویزیون سخنرانی می‌کرد و این شایعات را تکذیب می‌کرد.
در ماه مه وی نیروهای ناتو را مورد تمسخر قرار داد و گفت که آنها هیچ موقع نمی‌توانند وی را پیدا کنند.
وی در پیامی صوتی که از تلویزیون الجماهیریه که همان تلویزیون رسمی لیبی است، پخش شد، اعلام کرد که ‘صلیبی‌های ترسو’ نمی‌توانند وی را پیدا کنند، چراکه وی در جایی اقامت دارد که آنها هرگز قادر به شناسایی آن نیستند.
پس از این نیز چندین بار دیگر تنها پیام‌های صوتی وی از تلویزیون رسمی لیبی پخش شد تا مخفیگاهش لو نرود.
مدتی پیش نیز شایعاتی از سفر قذافی به ونزوئلا منتشر شد اما در آن موقع دیکتاتور لیبی اعلام کرد که هرگز به کشور دیگری نخواهد رفت و لیبی را ترک نخواهد کرد، چراکه می‌خواهد در این کشور ‘شهید’ شود.
وی تاکید کرد که همچنان به مقاومت ادامه خواهد داد و مخالفان را به مزدوری نیروهای بیگانه و القاعده متهم کرد.
قذافی که دارای یکی از طولانی‌ترین دوران زمامداری در سطح جهان است، دولتی رسمی ندارد و اسم وی نزد مردم لیبی ‘برادر، رهبر انقلاب’، است.
عشق وی به خودنمایی و دلقک‌بازی در سفرهای خارجی‌اش کاملا نمایان بود، چراکه وی همیشه در چادرهای بادیه نشینان اقامت می‌کرد و دهها تن از زنان مسلح و یونیفرم پوش از محل اقامت وی محافظت می‌کردند.
وی طی دیدار سال گذشته خود از ایتالیا جهت گسترش روابط دوجانبه با این کشور، با دعوت از صدها جوان ایتالیایی جهت پذیرش دین اسلام غوغایی به راه انداخت.
همچنین بسیاری از نامه‌های دیپلماتیک مقامات آمریکایی که توسط پایگاه ویکی لیکس منتشر شد، درباره تمایلات و علایق رهبر لیبی بود.
در نامه‌ای که روزنامه نیویورک تایمز آمریکا منتشر کرد، آمده است که قذافی هنگام دیدار از نیویورک جهت حضور در مجمع عمومی سازمان ملل در سال ۲۰۰۹ تاکید داشته که در طبقه همکف اقامت داشته باشد و اصرار داشت که نباید در جایی مرتفع اقامت کند!
در مورد وی همچنین آمده است که به شدت به گروه همراهش وابسته بود، گروهی که متشکل از چهار پرستار اوکراینی بود، از جمله زنی که به ‘مو بور جذاب’، شهرت داشت.
برخی نامه‌های منتشرشده در ویکی لیکس نیز از رابطه عاطفی میان قذافی و این پرستار که نامش ‘گالینا کولنتسکا’ است، خبر داده بودند اما این پرستار ۳۸ ساله هنگام آغاز درگیری‌ها در لیبی از این کشور فرار کرد.
وی با وجود کارهای عجیبی که انجام می‌داد، مورد حمایت تعداد زیادی از لیبی‌ها بود. آمادگی‌اش جهت مبارزه با کشورهای غربی و اسراییل چه از طریق سخنرانی و چه به صورت عملی، حمایت‌های مردم کشورهای عربی را به همراه داشت که احساس می‌کردند رهبرانشان دچار ضعف و ناتوانی هستند.
قذافی در سال ۱۹۴۲ در خیمه ای در نزدیکی “سرت”، در ساحل دریای مدیترانه به دنیا آمد. پدرش چوپان بادیه‌نشین بود. وی تحصیل در رشته جغرافیا را در دانشگاه ناتمام گذاشت تا به زندگی نظامی روی آورد و مدت کوتاهی را در مرکزی آموزشی وابسته به ارتش بریتانیا گذراند.
وی در سال ۱۹۶۹ طی کودتای نظامی بدون خون‌ریزی که آن را انقلاب ‘فاتح اول سپتامبر’ نامید، ‘ملک ادریس اول’، پادشاه آن زمان لیبی را سرنگون کرد و قدرت را در دست گرفت.
وی در دهه ۷۰ آنچه که ‘نظام جهانی سوم’ نامید، به وجود آورد؛ نظامی که براساس دیدگاه‌های قذافی که در ‘کتاب سبز’ منتشر شده، حد وسط کمونیسم و سرمایه‌داری است.
قذافی، توسعه لیبی را آغاز کرد؛ کشوری که بیشتر به خاطر چاه‌های نفت و بیابان‌هایش شهرت داشت؛ جایی که محل درگیری‌های زیادی طی جنگ جهانی دوم بود.
وی هنگام در دست گرفتن قدرت، تشکیل نیروهای مسلح قدرتمند را در اولویت قرار داد. اما همزمان میلیاردها دلار از درآمدهای نفتی را برای بهبود وضعیت معیشتی مردم صرف کرد؛ مساله‌ای که باعث افزایش محبوبیت وی نزد لیبیایی‌های کم‌درآمد شد.
وی در پروژه‌های بزرگی سرمایه‌گذاری کرد، همچون کارخانه فولاد در مصراته و پروژه ‘رود صنعتی بزرگ’، که هدف از آن رساندن آب چاه‌های بیابان‌ها به مناطق ساحلی بود.
وی پیش از شروع درگیری‌های اخیر در لیبی اقدامات شدیدی را علیه مخالفان از جمله اسلام‌گراها به کار گرفت و ‘کمیته‌های پاکسازی’، از نیروهای ارتش، پلیس و دانشجویان طرفدار خود تشکیل داد تا از نظام حمایت کند.
وی همچنین از مساله ‘ناسیونالیسم عربی’ که جمال عبدالناصر، رئیس‌جمهور اسبق مصر اعلام کرده بود، حمایت و تلاش کرد که لیبی را با مصر و سوریه متحد کند، اما تلاش وی با شکست همراه شد.
وی همچنین بار دیگر تلاش کرد که لیبی و تونس را متحد کند، اما باز هم شکست خورد.
پس از شکستهای متوالی در این زمینه و عدم موفقیت در اتحاد با عربها، حس ‘ناسیونالیسم آفریقایی’ قذافی گل کرد و وی در سال ۱۹۹۹ و در نشست سران ‘سازمان وحدت آفریقا’ در شهر ‘سرت’ لیبی، پیشنهاد تشکیل ‘اتحادیه آفریقا’ را داد، که با موافقت سایر کشورها، این اتحادیه در سال ۲۰۰۲ جانشین سازمان وحدت آفریقا شد.
وی که یک دوره نیز ریاست اتحادیه آفریقا را برعهده داشت، خود را ‘شاه شاهان آفریقا’ نامید و طی مراسمی با حضور تعدادی از سران قبایل آفریقایی، تاج پادشاهی را بر سر نهاد.
قذافی در سال ۱۹۷۷، اسم کشور را به ‘جماهیری عربی مردمی سوسیالیسم بزرگ لیبی’ تغییر داد و به مردم اجازه داد که در ‘کنگره‌های مردمی’، دیدگاه‌های خود را بیان کنند. اما کشورهای غربی در اکثر دوران زمامداری قذافی با وی رابطه مناسبی نداشتند، چراکه همواره قذافی را به رابطه با جنبش‌های تروریستی و انقلابی متهم می‌کردند.
دیکتاتور لیبی پس از حادثه انفجار هواپیمای ‘پان آمریکن’، در سال ۱۹۸۸ در منطقه لاکربی اسکاتلند به دست وابستگان وی که منجر به کشته شدن ۲۷۰ مسافر شد، دچار انزوای شدیدی شد.
سازمان ملل در سال ۱۹۹۲ تحریم‌هایی را علیه لیبی جهت فشار بر این کشور برای تحویل دادن تعدادی از لیبی‌های متهم در پرونده لاکربی اتخاذ کرد که این مساله باعث شد اقتصاد لیبی دچار رکود شدیدی شود و در نتیجه قذافی روحیه انقلابی‌اش کاهش یافت و از شدت سخنانش که همواره در مخالفت با نظام سرمایه‌داری و غرب بود، کاست.
رهبر لیبی در سال ۲۰۰۳ از برنامه این کشور جهت تولید سلاح‌های ممنوعه کشتار جمعی دست کشید که این مساله باعث شد، لیبی پس از سال‌ها به محافل سیاسی جهان برگردد.
در ماه سپتامبر ۲۰۰۴ نیز پس از دست کشیدن قذافی از برنامه تسلیحاتی خود و برعهده گرفتن مسئولیت انفجار لاکربی، جرج بوش، رئیس‌جمهوری سابق آمریکا تحریم‌های تجاری این کشور علیه لیبی را به صورت رسمی برداشت. اما آزادشدن ‘عبدالباسط المقراحی’، متهم اصلی پرونده انفجار هواپیمای آمریکایی از زندان اسکاتلند به دلیل وضعیت جسمانی و بازگشت وی به لیبی در سال گذشته، خشم آمریکا را دوباره برانگیخت.”
