برکناری مفتضحانه مایکل فلین مشاور امنیت ملی رییس جمهوری آمریکا که به سرپوش گذاشتن بر جزییات تماسهای تلفنی‌اش با سرگئی کیسلیاک سفیر روسیه در آمریکا متهم شد، روابط واشنگتن با مسکو را وارد ابهاماتی کرده و البته انتصاب ژنرال ریموند مک‌مستر در این جایگاه مهم به این ابهامات افزوده است و این در حالی است که رویکرد کرملین تاکنون نظاره بر راهبردی است که مشاور امنیت ملی جدید آمریکا در قبال روسیه در پیش خواهد گرفت.
در حالی که فلین در آمریکا به عنوانی لابی‌گر منافع روسیه و حامی برداشته شدن تحریمهای ضدروسی شناخته می شد، مک‌مستر فردی است که چهره سرسختی از وی به تصویر کشیده شده و واقعگرای عملگرایی است که در قبال اتخاذ رویکردی سخت در برابر روسیه هیچ تردیدی ندارد.
مک‌مستر برخلاف فلین از نظرات تندی در قبال روسیه برخوردار است و بر ضرورت برخورد با روسیه در فضای سایبری و و در قبال اوکراین تاکید داشته است. با این حال باید به این نکته عنایت داشت که هرگونه انتظاری برای کاهش تنشهای بین آمریکا و روسیه به ویژگی‌های شخصیتی دونالد ترامپ گره خورده و وی به کرات امکان دستیابی به «توافقی» با روسیه را رد نکرده است.
در حال حاضر به نظر نمی رسد که ترامپ گوش شنوایی در برابر توصیه‌های تشکیلات امنیت ملی کاخ سفید داشته باشد و از این رو فرصتهایی برای اشتراکات سیاسی در روابط بین آمریکا و روسیه همچنان وجود دارد. با این حال، حتی اگر پوتین رییس جمهوری روسیه و ترامپ بتوانند زمینه‌هایی را برای دستیابی به توافقی فراهم کنند، پیشبرد آن در بروکراسی حاکم از جمله از طریق زیر مجموعه مک‌مستر و تحقق یافتن کامل آن بسیار دشوار خواهد بود.
در این میان برخی از کارشناسان ورود مک مستر به جای فلین در بحبوحه بلاتکلیفی‌هایی که در سیاست خارجی ترامپ دیده می‌شود، را به عنوان عامل باثبات‌کننده در سیاست خارجی آمریکا تلقی می کنند. این امر بدین معنی است که شماری از بازیگران مسلط در تیم سیاست خارجی و امنیتی ترامپ، رهبران نظامی جاافتاده‌ای هستند که از توانایی تفکر راهبردی جدی برخوردارند و همقطارانی هستند که سالها یکدیگر را می شناسند و با یکدیگر در لباس نظامی همکاری داشته اند.
گرچه تفکراتی راهبردی این رهبران عمدتأ در ارتباط با عملیات نظامی بوده اما افرادی هستند که از توانایی توسعه بخشیدن به تمزکز خود بر چالشهای وسیعتر در سیاست بین‌الملل معاصر برخوردارند.
به نظر می رسد این افراد می توانند همکاری مناسبی با رکس تیلرسون وزیر امور خارجه داشته باشند و مسئله این است که تا چه میزانی می توانند نقش استیو بانن استراتژیست ارشد کاخ سفید و نفوذش بر رییس جمهور را محدود کنند. تجمیع تفکر این افراد بیانگر تداوم جدی نگرش طولانی مدت آمریکا در قبال متحدان، موضوع امنیت ملی و نقش آمریکا در سیاست بین الملل است.
حضور مک‌مستر در تیم امنیت ملی ترامپ چشم‌انداز این تیم را متحول خواهد کرد اما باید به این واقعیت توجه داشت که تیم امنیت ملی کاخ سفید از یک سو با نگرش استیو بانن به دنیا سروکار دارند که بزرگترین تهدید برای برداشت غرب از صلح محسوب شده و دیدگاه‌های افراطی وی در قبال اسلام همچنان تنش‌زاست. از این منظر مشارکت با روسیه ابزاری طبیعی برای ترکیب قدرت جوامع مسیحی غربی برای جلوگیری از گسترش دیدگاه‌های اسلامی است و آمریکا باید به دنبال کاهش نزاعها با روسیه و گسترش حوزه‌های همکاری باشد.
از سویی دیگر، مقامات اصلی کابینه نظیر رکس تیلرسون وزیر خارجه و جیمز ماتیس وزیر دفاع به روسیه به عنوان بازیگری متجاوز می نگرند که مداخله‌اش در اوکراین توافقات موجود برای احترام گذاشتن به مرزهای مستقل را نقض کرده است. آنها در این نگرانی سهیم هستند که تمایل روسیه برای افزایش نفوذش در اروپا، خاورمیانه و آسیا در تضاد با اهداف آمریکا در ایجاد اتحاد قوی با دولتهای دمکرات و معتقد اقتصاد بازار آزاد به منظور حفظ نظم جهانی است که به لیبرالیسم تمایل دارد.
مایکل فلین به اردوگاه بانن منتسب بود در حالی که مک‌مستر به نظر می رسد به تیلرسون و ماتیس تمایل دارد. این امر به نظر می رسد که سیاستها را به نحوی به پیش برد که بشدت از ناتو حمایت کرده و اشتیاق کمتری برای مصالحه با روسیه دارد. البته باید دید که مک‌مستر در پست جدید خود چه سیاستهایی را در قبال روسیه در پیش می گیرد.
بانن به عنوان مشاوری که ترامپ بیشترین اعتماد را به وی دارد، از نفوذ قابل قبولی بر رییس جمهور برخوردار است در حالی که مک‌مستر به تازگی به حلقه نزدیک به ترامپ وارد شده و از نفوذ کمتری برخوردار است. به عنوان مثال تیلرسون در مقام وزیر امور خارجه ماه آرامی را در سمت جدید خود پشت سرگذاشته و اقدامی نکرده که حاکی از این امر باشد که نقش اساسی را در شکل دادن به راهبرد جهانی آمریکا برخوردار است. از این رو برای دستیابی به تصویر روشنی از اینکه کدام نگرش در ساختار سیاست خارجی دولت ترامپ غالب است باید در انتظار بود و دید که دولت ترامپ چه سیاستی را در قبال بحران سوریه در پیش خواهد گرفت و در سخنرانی خود در قبال سیاست خارجی، بر چه اولویتهایی تاکید خواهد کرد. تا آن زمان ناظران چاره‌ای ندارند که نسبت به اقدامات بعدی دولت ترامپ به گمانه‌زنی بپردازند.
در این میان برخی کارشناسان از انتصاب مک مستر در مقام مشاور امنیت ملی آمریکا استقبال کرده اند چرا که فلین را فردی می دانستند که از شایستگی و مهارت لازم برای هدایت موفق شورای امنیت ملی برخوردار نبوده است. در هر حال در مقطع حاضر آگاهی از این امر که انتصاب مک‌مستر چه تاثیری بر روابط روسیه و آمریکا یا رابطه واشنگتن با دیگر کشورها خواهد داشت، غیرممکن به نظر می رسد و اصلی‌ترین چالشی که مک‌مستر در مقام جدید خود روبرو خواهد شد، به دست گرفتن کنترل بروکراسی حاکم بر شورای امنیت ملی و تدوین راهبرد جهانی منسجم از میان موضعگیری‌های غیرمنسجم، متناقض و تنش‌زا در قبال دنیایی خواهد بود که وی شناخت کمی در قبال آن دارد. به عبارتی مک‌مستر می بایست از هیچ، راهبردی برای آمریکا تدوین کند که امری آسان نخواهد بود.
در هر حال به نظر می رسد که با انتصاب مک‌مستر تمامی رویاها در قبال اتحادی جدی میان آمریکا و روسیه در دوره ترامپ نقش بر آب خواهد شد. مک‌مستر، تیلرسون و ماتیس به عنوان سه سیاستگذار در شورای امنیت ملی آمریکا برداشتهای واقعگرایانه‌ای در قبال روسیه و امور خارجی به طور عام دارند. این مقامها رویاپرداز نبوده و به دستیابی به ایدئولوژی مشترکی تحت عنوان اتحاد یهودی-مسیحی علیه اسلام و چین بین دو کشور امید دارند.
