مهدی بی‌باک در خصوص تاثیر شیوع ویروس کرونا بر فعالیت رشته‌های ورزشی اظهار داشت: در حال حاضر شرایط به گونه‌ای است که اولویت سلامتی است و جدا از بحث المپیک، رشته‌های ورزشی و تکواندو؛ اولویت تنها سلامتی و جنگیدن با این ویروس عجیب و غریب است. تمام کشورها در حال تلاش هستند تا مردم خود را حفظ کرده و از این همه‌گیری به دور نگه دارند. مسئله‌ای که باعث شده المپیک به عنوان بزرگترین رویداد ورزشی دنیا یک سال به تعویق بیفتد و برگزاری آن در سال آینده نیز در هاله‌ای از ابهام قرار دارد.
با روند فعلی بعید می‌دانم المپیک برگزار شود
وی گفت: با روند فعلی بعید می‌دانم المپیک توکیو برگزار شود. اولویت فقط برگزاری المپیک نیست و کیفیت آن مهم است. باید شرایط امنی برای ورزشکاران و تماشاگران این رویداد مهیا شود تا خطری آنها را تهدید نکند. قطعا اگر این امکان وجود نداشته باشد، کمیته بین‌المللی المپیک و ژاپن به عنوان یکی از کشورهای پیشرفت دنیا اولویت را سلامت جامعه و ورزشکاران قرار می‌دهند و این رویداد را برگزار نخواهند کرد.
سرمربی سابق تیم ملی تکواندو در خصوص شرایط تمرینی ورزشکاران دنیا عنوان کرد: تمرینات گروهی در تمام رشته‌ها در پیشرفت ورزشکاران تاثیرگذار است و ورزشکار با تمرینات انفرادی تنها می‌تواند بدن خود را در آمادگی نسبی نگه دارد. شرایط برای همه یکسان است و فقط ورزشکاران ما نیستند که تمرینات خود را به شکل گروهی برگزار نمی‌کنند؛ اگرچه بسیاری از کشورهای اروپایی با توجه به شرایط کنترل ویروس کرونا تمرینات گروهی خود را آغاز کردند که اکثرا این تمرینات در فضای باز برگزار می‌شود.
اگر هدف ورزشکار از حضور در المپیک کسب درآمد باشد، موفق نمی‌شود
بی‌باک افزود: اگر خدایی نکرده هر کدام از ورزشکاران ما به این بیماری دچار شوند شرایط برای بازگشت آنها به ورزش حرفهای سخت است و زندگی حرفهای آنها به خطر خواهد افتاد. ورزشکاران ما برای کسب سهمیه المپیک مسیر بسیار سختی را طی کردند تا المپین بشوند، اما تمام زندگی المپیک نیست. بالاخره این همه‌گیری روزی با کشف واکسن تمام خواهد شد، اما اگر خدایی نکرده اتفاقی برای ورزشکاران که هنوز فرصت حضور در یک یا دو المپیک آینده را در پیش دارند، رخ دهد، آنها را از دست خواهیم داد.
وی در خصوص اینکه اکثر ورزشکاران کشورمان عدم برگزاری المپیک را از دست رفتن فرصت مالی مناسب می‌دانند، گفت: بعد از ۳۰ سال حضور در ورزش حرفهای به عنوان بازیکن و مربی به جرات می‌گویم ورزشکاری که برای کسب جایزه به المپیک برود هیچ وقت موفق نخواهد شد. برای کسب مدال المپیک به انگیزه‌ای بیش از انگیزه مالی نیاز داریم. همه قهرمان المپیک بحث‌شان دریافت جایزه مالی نبوده و اگر هدف‌شان کسب درآمد مالی بود به هدف خود نمی‌رسیدند. اگر ورزشکاری این تفکر را داشته باشد بهتر است به دنبال کار دیگری برود تا شاید درآمد بیشتری کسب کند. انگیزه مالی می‌تواند به ورزشکاران کمک کند، اما باید یکی از ۱۰۰ انگیزه او در این راه باشد.
ورزشکار حرفهای به غیر از ورزش کار دیگری بلد نیست
بی‌باک خاطرنشان کرد: در سال ۸۰ سه ماه قبل از مسابقات جهانی دچار شکستگی ساق پا شدم و دوران نقاهتم برای بازگشت به شیاپ‌چانگ دو سال طول کشید. در تمام این مدت تمرین ذهنی داشتم و تا جایی که می‌توانستم تلاش کردم بدنم را برای بازگشت آماده نگه دارم. بعد از این اتفاق مجددا برگشتم و پیراهن تیم ملی را به تن کردم و به مدال جهانی رسیدم.
قهرمان سابق جهان ادامه داد: در این مدت انگیزه‌ام برای بازگشت مادی نبود. این درست که نیاز است ورزشکار حرفهای به ورزش به چشم حرفه نگاه کند، چرا که ورزشکار حرفهای به جز ورزش کار دیگری بلد نیست. در این شرایط باید ورزشکار از جایی مانند وزارت ورزش و فدراسیون مربوطه حمایت شود. خوشبختانه یک بار در سال ۸۲ تمام قهرمانان جهان و آسیا به استخدام به شرکت ملی نفت درآمدند و شرکت نفت نیز خیلی با این ورزشکاران در زمان حضور در تیم ملی و حتی بعد از پایان قهرمانی همکاری کرد.
اینگونه نیست که کشورهای اروپایی به ورزشکاران ایرانی درِ باغ سبز نشان بدهند
وی ادامه داد: از قهرمانان سابق در حال حاضر هادی افشار رئیس قسمت امور ورزش شرکت ملی نفت شده است. مجید افلاکی و بهزاد خداداد نیز با این شرایط هنوز مشغول به کار هستند. این کار اقدام بسیار خوبی بود که سازمان تربیت بدنی وقت انجام داد، اما دیگر تکرار نشد. همیشه گفته‌ام اینگونه نیست که در اروپا و آمریکا به ورزشکاران کشورهای دیگر و ایران درِ باغ سبز نشان بدهند و آنها فقط منتظر باشند ورزشکاران ما از کشور خارج شوند.
بی‌باک تاکید کرد: در برخی کشورهای اروپایی، ورزشکاران تیم‌های ملی حتی پول بلیت حضور در مسابقات را خودشان پرداخت می‌کنند و تنها در صورت کسب مدال این پول به آنها بازمی‌گردد. در ورزش حرفهای هیچ تضمینی وجود ندارد ورزشکار در هر رویداد موفق به کسب مدال شود. البته در کشورهایی مانند روسیه، انگلیس، کره‌جنوبی و آذربایجان نیز ورزشکاران تامین هستند و آینده خوبی در انتظار آنها بعد از ورزش قهرمانی است.
پرداخت بودجه یک یا چند فدراسیون به مربیان خارجی دردآور است
سرمربی سابق تیم ملی با انتقاد از صندوق حمایت از قهرمانان گفت: صندوق حمایت از قهرمان حدود ۱۳ سال است که یک هزار تومان به حقوق ورزشکاران اضافه نکرده است. شنیدم برخی مسئولان عنوان کردند این صندوق برای کسانی است که نیاز مالی داشته باشند که اصلا حرف درستی نیست. باید این حقوق حتی به قهرمان المپیکی که میلیاردها تومان جایزه گرفته نیز پرداخت شود تا به نوعی برای حضور ورزشکاران جوان در رشته‌های مدال‌آور و افتخارآفرین انگیزه ایجاد شود.
وی عنوان کرد: کشور ما کشور ثروتمندی است و این درد است که به یک مربی خارجی چندین برابر درآمد یک یا چند فدراسیون پول می‌دهیم؛ مربی که حتی تیم ما را قهرمان آسیا نیز نکرده است. از طرفی به مربی ایرانی که تیم کشورمان را در میان ۱۸۰،۱۹۰ کشور قهرمان جهان می‌کند تنها معادل ۵۰۰ دلار حقوق می‌دهیم که این ظلم است. اگر پول نداریم، پول‌هایی که به مربیان خارجی فوتبال، والیبال و بسکتبال می‌دهیم از کجا می‌آید؟
۲ میلیارد تومان برای ۵۲ نخبه ورزشی نداریم؟
بی‌باک با انتقاد از برخی مشکلات قراردادهای امضا شده در فوتبال به تسنیم گفت: از طرفی برخی مدیران ما چون ورزشی نیستند و با قوانین ورزشی آشنایی ندارند هر قراردادی را سرسری امضا می‌کنند، بدون اینکه بدانند پولی که به مربی خارجی قول می‌دهند زنده خواهد شد و ما اگر حق و حقوق کسی را ضایع کنیم با AFC، فیفا و دادگاه CAS طرف خواهیم بود. این پول‌ها که در پرونده‌های مختلف محکوم به پرداخت آنها می‌شویم حق ورزشکاران کشور ما است و آنها حق دارند که به این مسائل اعتراض می‌کنند.
وی ادامه داد: مگر چقدر بودجه نیاز است که ۳۰ میلیون حقوق باقی ماندهمه المپین‌ها پرداخت شود؟ حدود ۲ میلیارد تومان برای ۵۲ نخبه ورزشی کشور ما پول زیادی است؟ حق این ورزشکاران باید پرداخت شود تا آنها بدانند در روزهای کرونایی یکی به فکر آنها است. این درست نیست که تنها یک کش و توپ تمرینی برای ورزشکاران المپیکی بفرستیم و به آنها بگوییم ما به فکر شما هستیم. واقعا درد بزرگی است که اکثر المپین‌ها در فاصله یک سال تا المپیک بگویند هیچ پولی ندارند.
دارنده نخستین مدال طلای تکواندو ایران در مسابقات جام‌جهانی با اشاره به تفاوت درآمد ورزشکاران رشته‌های مختلف، گفت: در زمان حضور در تیم ملی در سال ۷۵،۷۶ ماهی ۲۵۰۰ تومان حقوق می‌گرفتم، اما پاداش آسیایی ما و فوتبالیست‌ها دو سکه و قرارداد آنها نیز ۳۰،۴۰ میلیون بود، اما در حال حاضر فرق ورزش‌های توپی با غیرتوپی خیلی زیاد شده است. آخرین قرارداد من با تیم دانشگاه آزاد در لیگ سال ۸۵ حدود ۲۹ میلیون تومان بود و در حال حاضر قرارداد ملی‌پوش در لیگ تکواندو ۴۰ میلیون است.
عمر قهرمانی تکواندوکاران در زمان ما طولانی‌تر بود
وی افزود: ۲۹ میلیون تومان آن زمان حدود ۳۵ هزار دلار و معادل ۶۰۰ میلیون حال حاضر بود. این در حالی است که بعد از ۱۴ سال قرارداد ملی‌پوش ما ۴۰ میلیون تومان است، اما قرارداد ورزشکار رشته‌های توپی دو تا سه میلیارد شده است. این مبلغ نوش جان فوتبالیست‌ها و اصلا نمی‌گویم چرا به آنها این مبلغ پرداخت می‌شود، اما باید به ورزش‌های دیگر توجه شود تا ورزشکاران رشته‌های دیگر ما سر خورده نشوند.
بی‌باک یادآور شد: چرا عمر قهرمانی تیمی که من در آن حضور داشتم و ورزشکارانی مانند هادی ساعی، مجید افلاکی، بیژن مقانلو و فریبرز عسکری در آن تیم بازی می‌کردند، طولانی بود و همه ما ۱۲ سال عضو تیم ملی بودیم؟ دلیل آن این بود که انگیزه ما چیز دیگری بود و می‌گفتیم اگر پولی نمی‌گیریم رشته‌های دیگر نیز شرایطی مانند ما دارند، اما در حال حاضر می‌بینیم ورزشکاران ما به خاطر سختی زندگی به دنبال این هستند به جایی بروند که درآمد بیشتری داشته باشند.
نباید پدر خانواده میان فرزندانشان فرق بگذارد
نایب قهرمان سابق جهان افزود: ملی‌پوش تکواندو ما با خود می‌گوید چرا باید والیبالیست‌ها ۳ میلیارد در سال درآمد داشته باشند و ما با وجود شکستن دست و پا فقط ۴۰ میلیون بگیریم. از حرفهای من سوء تعبیر نشود و باید والیبالیست‌های آن پول را بگیرند، اما نباید این همه تفاوت میان پرداختی سایر رشته‌ها باشد. نمی‌شود پدر خانواده بگوید پول ندارم و برای یک فرزندش ماشین چند صد میلیونی بخرد، اما به فرزندش دیگرش بگوید برای خرید دوچرخه ۵۰۰ هزار تومانی، پول ندارم.
وی تصریح کرد: اصلا فوتبال را به عنوان یکی از رشته‌های پرطرفدار کنار بگذاریم. به چه دلیلی ورزش‌هایی مانند والیبال و بسکتبال مورد اقبال عمومی بیشتر قرار گرفتند؟ مگر مردم در گذشته والیبال را دوست نداشتند؟ دلیل اقبال بیشتر نسبت به این رشته این بود که یک نفر رئیس این فدراسیون شد و با تبلیغات، پخش مستقیم تلویزیونی و هزار کار دیگر علاقه مردم را به این رشته بیشتر کرد و بر حسب آن والیبال ما نیز پیشرفت کرد.
ورزشکاران المپیکی ما را در محل زندگی‌شان نمی‌شناسند
بی‌باک خاطرنشان کرد: این اتفاق باید برای ورزشکاران المپیکی ما بیفتد تا آنها بین مردم شناخته شوند. در گذشته ۶،۷ ورزشکار در تکواندو بودیم و هر جا می‌رفتیم همه ما را می‌شناختند، اما به خدا اگر ورزشکاران درجه یک المپیکی ما را همه حتی در محل زندگی‌شان بشناسند. اخبار ایران را هر روز پیگیری می‌کنم و برنامه‌های تلویزیونی را می‌بینم. در برنامه دورهمی تلویزیون کدام یک از قهرمان جهان رشته‌های رزمی و دیگر رشته‌ها تا به حال حضور پیدا کردند؟ هر کسی در این برنامه شرکت می‌کند هنرمند، خواننده و فوتبالیست است و واقعا دلم از عدم حضور یکی از قهرمانان جهان در این برنامه گرفته است.
دارنده یک مدال طلا و یک نقره بازی‌های آسیایی عنوان کرد: ورزش ما در حال به بیراهه رفتن است و ما به عنوان کسی که سال‌ها در این ورزش حضور داشتم از این موضوع نگران هستیم. هر جای دنیا که باشم و هر چیزی که دارم به خاطر وجود تکواندو است و به خاطر عزت و احترامی است که تکواندو به من داده است.
خیلی از جوانان با دور روز پشت خط ماندن به فکر مهاجرت هستند
بی‌باک در خصوص بازگشت به ایران و احتمال همکاری مجدد در آینده با فدراسیون به تسنیم گفت: مطمئن همه دوست داریم به کشورمان خدمت و برای آن افتخارآفرینی کنیم، اما باید شرایط فراهم باشد. مهماندوست و مقانلو با تکواندو ایران قهرمان جهان شدند و من در کنار مقانلو حضور داشتم، اما باید قبول کنیم نباید با ماهی ۳ میلیون تومان که معادل ۱۵۰ دلار است توقع قهرمانی جهان داشته باشیم. این در شرایطی است که مربی خارجی فوتبال با میلیون‌ها دلار توانایی قهرمانی در آسیا ندارد.
سرمربی پیشین تیم ملی تاکید کرد: اینکه به مربی ایرانی بگویم هیچ پولی به تو نمی‌دهیم، اما به خاطر کشورت با تیم ملی همکاری کن خیلی بهتر است و عزت مربی بیشتر حفظ می‌شود تا اینکه با پرداخت ماهی ۳ میلیون تومان از او توقع قهرمانی جهان داشته باشیم. واحد پولمان ریال است و اینکه بحث دلار را مطرح می‌کنم به این خاطر است که وقتی پایمان را از کشور بیرون می‌گذاریم با یک ماه حقوق ایران حتی یک رستوران نمی‌توانیم برویم. دردآور است که منِ مربی و ورزشکار در خصوص این مسائل صحبت کنم، یک ورزشکار نباید خجالت‌زده زن و بچه‌اش شود.
وی در خصوص افزایش مهاجرت ورزشکاران گفت: خیلی از جوانان از تلاش برای مهاجرت صحبت می‌کنند و من تا جایی که بتوانم آنها را نصیحت می‌کنم. هادی ساعی حداقل ۴،۵ سال پشت فریبرز عسکری ماند، اما وقتی به پیراهن تیم ملی رسید دیگر آن را رها نکرد. خیلی از جوانان ما در حال حاضر تا دو روز پشت خود می‌مانند به فکر رفتن می‌افتند.
