۱٫ پرسپولیس و السد آن قدر این سال‌ها رودرروی هم قرار گرفته‌اند که نبردشان تبدیل به نبردی کلاسیک در قاره‌ی آسیا شده است. از ژاوی بازیکن تا ژاوی مربی، از گابی تا سانتی. هافبک‌ها و مدافعان پرسپولیس به لطف تیم متمول قطری تجربه‌ی بازی با تنی چند از خلاق‌ترین هافبک‌های یک دهه‌ی اخیر فوتبال اسپانیا را داشته‌اند.
۲٫بگذارید تکلیف یک نکته را در همین ابتدا مشخص کنیم؛ اسکوآد السد به مراتب قوی‌تر از پرسپولیس بود. آن‌ها به جز سانتی کاسورلا که همین سال قبل در مقدماتی لیگ اروپا برای اسپانیا به میدان رفته، بونجاح که ستاره‌ی بی‌بدیل چند سال اخیرشان بوده و گولهرمه، هافبک دفاعی ۷ میلیون یوروییشان که از المپیاکوس یونان آمده، اسکلت اصلی قطر قهرمان ۲۰۱۹ را در تیم خود دارند. الشیب، خوخی، رورو، عبدال‌کریم حسن و عفیف همه‌ی‌شان در تیم ملی قطر فیکس هستند. تازه حسن الهایدوسی که در تیم ملی فیکس است، به همراه رودریگو تاباتا که در تمامی این سال‌ها تک ستاره‌ی تیم الریان بوده، روی نیمکت السد می‌نشینند!
۳٫ وقتی شما قرار است با چنین تیم قدرتمندی روبه‌رو شوید که از قضا میزبان تک بازی هم هست و سرمربی آن هم ژاوی هرناندزیست که از ستون‌های اصلی اجرایی شدن فوتبال مالکانه بارسلونای پپ بوده، چاره‌ای ندارید جز این که خود را برای دو مسئله آماده کنید: ۱- تیم حریف قرار است از شما مالکیت بیشتری داشته باشد. ۲- تیم حریف پرس سنگین از جلوی زمین به شما وارد می‌کند تا توپ را در سریع‌ترین زمان ممکن پس بگیرد.
۴٫ پرسپولیس با یک آرایش ۲-۴-۴ Mid-Press به میدان آمد تا در برابر ۱-۳-۲-۴ السد مقاومت کند. نحوه‌ی پرس کردن وحید امیری و عیسی آل‌کثیر در جریان مسابقه، نمونه‌ای بی‌سابقه در فوتبال ایران بود. مسئله فقط این نیست که وحید و عیسی با توجه به قدرت دوندگی و جنگندگی بالایشان بهترین گزینه برای وارد کردن فشار از جلوی زمین هستند، مسئله نحوه‌ی استقرار درست در جریان مسابقه است. مدل ایستادن این دو بازیکن، چیزیست که مستقیماً توسط کادرفنی پرسپولیس طراحی شده بود و هرگز تصادفی نبود. شما را به صحنه‌ای از بازی رجوع می‌دهم که دوربین نمای بسته یحیی را می‌گیرد و او بر سر آل‌کثیر فریاد می‌زند: « عیسی! این‌جوری باز شو، چرا میری جلوش؟» آن چه یحیی از عیسی می‌خواهد، در اصطلاح امروزی به آن Curve Run می‌گویند. در این حرکت، بازیکن شما به جای این که روی پای بازیکن حریف بپرد، خود را میان بازیکن صاحب توپ و محتمل‌ترین گزینه‌ی پاسش قرار می‌دهد تا هم مسیر پاس و هم مسیر حرکت بازیکن صاحب توپ را ببندد. اصطلاحاً در این حالت بازیکن شما گزینه‌ی پاس حریف را در Shadow cover خود قرار می‌دهد.
۵٫ وحید امیری و عیسی آل‌کثیر، هر دو با این مدل ایستادن، گزینه‌ی پاس مدافعان میانی السد به هافبک‌های دفاعیشان را می‌بستند و السد را در فاز اول ساخت بازی از عقب زمین دچار مشکل می‌کردند. تیم ژاوی برای حل این مشکل مجبور به انتقال توپ به دو جناح می‌شد تا از سرعت و تکنیک دو مدافع میانی رونده‌اش، رورو و حسن استفاده کند. اما یحیی در هر دو جناح، با عقب کشاندن بشار و پهلوان، یک موقعیت ۲ به ۱( هافبک و مدافع کناری پرسپولیس مقابل مدافع کناری السد) ایجاد کرده بود تا اجازه‌ی حرکت از جناحین را هم ندهد.
۶٫ دو بال تیم السد، نام تائه هی و اکرم عفیف که دائماً هم جای خودشان را عوض می‌کردند، بیشتر از آن که در گوشه‌ها حضور داشته باشند، در دو نیم فضای راست و چپ قرار می‌گرفتند. بونجاح هم در بسیاری از موارد به عقب می‌آمد تا با همراهی او و کاسورلا، السد یک موقعیت ۴ برابر ۲ را در منطقه‌ی ۱۴( فضای بین هافبک‌ها و مدافعان پرسپولیس) داشته باشد. یحیی برای تعادل بخشیدن به آن منطقه از زمین، به کنعانی‌زادگان اجازه می‌داد تا قلب دفاع را تا حدی رها کرده و به همراه عفیف کمی جلوتر بیاید. در نهایت عملکرد استثنایی کنعانی، سرلک و نوراللهی باعث‌شد السد علی‌رغم داشتن برتری عددی در آن منطقه از زمین، نتواند کار چندانی از پیش ببرد. این سه بازیکن با دوندگی حیرت‌انگیزشان عملاً خلا یک یار کم‌تر در آن ناحیه از میدان را جبران کردند.
۷٫ اما اوج کار یحیی گل‌محمدی در شیوه‌ی طراحی حملات پرسپولیس از عقب زمین بود. او برای فرار از زیر پرس سنگین السد روی دروازه‌بان، مدافعان میانی و هافبک‌های دفاعی پرسپولیس، دستور داده بود توپ‌ها برای آقایی و نعمتی بیایند تا آن‌ها پاس زمینی لب خط به فضای پشت مدافعان کناری جلو‌کشیده السد ارسال کنند. در نتیجه امیری و آل‌کثیر وظیفه داشتند تا حد امکان در کانال چپ و راست باز شوند. این گونه دو مدافع میانی السد هم بسیار از هم فاصله می‌گرفتند و فضای خوبی برای پهلوان و بشار فراهم می‌شد تا دو نیم فضای راست و چپ را مورد حمله قرار دهند. تقریباً تمام موقعیت‌های پرسپولیس در طول مسابقه هم از همین طریق به دست آمد. از دو تیرک آل‌کثیر در نیمه‌ی دوم تا موقعیت‌های نصف و نیمه‌ای که بشار و امیری در نیمه‌ی اول به دست آوردند.
۸٫ ایده‌های درخشان یحیی اما به همین جا ختم نشد. او در دقیقه‌ی ۸۴ سه تعویض عالی را انجام داد که نشان می‌داد قصد دارد در همان ۹۰ دقیقه کار را تمام کند. کامیابی‌نیا و عالیشاه به جای سرلک و بشاری وارد زمین شده بودند که کمی خسته به نطر می‌رسیدند و عبدی هم جای پهلوان به میدان آمد. با حضور هم‌زمان عبدی و آل‌کثیر در نوک پیکان سرخ‌ها، آن‌ها حالا دو تمام‌کننده‌ی باهوش را درون محوطه‌ی جریمه داشتند که قرار بود توسط امیری و عالیشاه از دو سمت تغذیه شوند. تعویض‌های یحیی کار خودشان را کردند؛ عالیشاه نه تنها پاس گل داد بلکه کرنر منجر به گل پرسپولیس هم روی حرکت عالی او از سمت چپ و پاس خوبش برای سعید آقایی به دست آمد که توپ آقایی بعد از برخورد به مدافع حریف به کرنر رفت.
۹٫ حیف است از این بازی بگوییم و سخنی از نمایش حیرت‌انگیز آل‌کثیر به زبان نیاوریم. عیسی علاوه بر گل سرنوشت‌سازی که زد، همانند تمام بازی‌های قبلی‌اش در پرسپولیس، بار دیگر نشان داد از هوش بازی‌خوانی بسیار بالایی برخوردار است و همین مسئله باعث می‌شود او در هر بازی این قدر موقعیت گل و شوت به دروازه داشته باشد. عیسی را از نظر هوش بازی‌خوانی می‌توان با مهاجمانی مثل طارمی، آزمون و انصاریفر مقایسه کرد. اگر او روی ضربات آخرش کمی تمرکز بیشتری داشته باشد، می‌تواند فصلی خاطره‌انگیز را در پرسپولیس سپری کند. حیف از چنین مهاجم توانایی که بسیار دیر در فوتبال ایران چهره شد.
۱۰٫ این بازی نه تنها بهترین نمایش تاکتیکی پرسپولیس زیر نظر یحیی بود، بلکه به گمانم بهترین نمایش کارنامه‌ی مربیگری شماره ۴ اسبق تیم ملی هم بود. یحیی در این دیدار نشان داد تا چه اندازه از آگاهی تاکتیکی بالایی برخوردار است و از نظر دانش فنی خود را به روز نگه داشته است. او، یحیی گل‌محمدی، در حال حاضر بهترین مربی ایرانی فوتبال ماست.
