به گزارش افق آنلاین پارکی که بر اساس پژوهشهایی که به تازگی منتشر شده کلکسیونی از آسیبهای اجتماعی است .
مدیر امور اجتماعی و فرهنگی شهرداری ناحیه ۴ که پیشتر کارشناس آسیبهای اجتماعی محل استقرار پارک دانشجو بوده است می گوید: مهمترین آسیب پارک دانشجو قرار گرفتن یا استقرار دو گروه از افراد اختلالات هویت جنسی است که در واقع می توان گفت سه گروه بحث دختران فراری و زنان روسپی را هم می توان در همین مقوله قرار داد.
او در خصوص آسیبهای کلی منطقه نیز می گوید: در شمال این منطقه که بوستان دانشجو است دو موضوع داریم یکی بحث دوجنسیتی ها است و یکی هم بحث اعتیاد. در مرکز منطقه سرقت و فروش کالاهای نامرغوب و دزدی و در جنوب هم بحث اعتیاد و کارتن خوابی . مهم ترین آسیبها و معضلات موجود به شمار می روند .
به گفته یکی از پژوهشگران اجتماعی این محله می گوید: خیلی از مراجعین پارک افرادی هستند که مشکلات روانی شدید دارند. فضای پارک فضای امنی نیست و حتی یک خانم محجبه نیز در این پارک نمی تواند راحت باشد و امنیت ندارد.
بر اساس نتایج یک آماری گیری از میان ۱۰۰ تن از مراجعه کنندگان پارک دانشجو که ۶۸ درصد آنها مرد و ۳۲ نفر آنها زن بودند توزیع فراوانی و درصدی مسائل غیر عادی پارک از دید پاسخگویان چنین بود؛بیش از ۴۰ درصد پاسخگویان مسئله مردان زن نما و زنان مردنما یعنی افراد مبتلا به اختلال هویت جنسی را مهمتر از سایر مسائل دانسته اند. مسئله مواد مخدر در رده دوم قرار داشته و کودکان کار سومین جایگاه را در میان آسیبهای پارک دانشجو دارند.
در سالهای گذشته در مواقعی حتی مصرف علنی مواد مخدر در پارک دانشجو مشاهده می شد اما در حال حاضر مصرف علنی مواد در پارک دیده نمی شود.
بخشی از این مسئله به خاطر نظارت بیشتر نیروی انتظامی است.
یکی از همسایگان پارک که ساکن کوچه مجاور پارک است، می گوید: در گذشته معتادها و کارتن خوابها بسیار زیاد بودند اما حالا به دلیل حضور پلیس و جمع آوری شبانه افراد مشکوک اینگونه مسائل به صورت علنی وجود ندارد.
یکی دیگر از مسائل و آسیبهای موجود در پارک دانشجو مسئله کودکان کار است.
البته این مسئله خاص پارک دانشجو نیست و شاید ۲۰ کودک کار و خیابان در این محدوده وجود دارد .
اما چرا وجود تئاتر شهر هم نتوانسته فضای این پارک را فرهنگی کند.
یکی از دانشجویان رشته تئاتر که روی صندلی های سیمانی کنار ساختمان استوانه ای نشسته است می گوید: رفتن به فضای پارک یعنی چسباندن خود به مجموعه ای از انگ های اجتماعی .
کسانی که به این بوستان می آیند خود به مشکلات پارک آشنا هستند و از سویی افرادی که از بیرون به عابران پارک نگاه می کنند نا خودآگاه قضاوتهایی می کنند که پارک دانشجو به آن معروف است. بنابراین کمتر کسی حاضر است هر روز به این بوستان سری بزند و ما از حاشیه ساختمان تئاتر شهر جلوتر نمی رویم .
او ادامه می دهد: من سه سال است که هر هفته ای چهار روز به تئاتر شهر می آیم اما تاکنون یک بار هم قدم به پارک دانشجو نگذاشته ام.
این پارک که پارکی متفاوت است.
این جا حتی می توان در حالی که ماموران پلیس در تردد هستند و مراقب امنیت و سلامت پارک . گوشه ای را پیدا کرد و مواد مخدر هم کشید .
این را شاگرد نانوایی می گوید که یک بار در کنار دکه روزنامه فروشی پارک برای همراه داشتن شیشه دستگیر شده است .
او اما هنوز به پارک می آید و اگر نگاهی منتظر و جستجو گر داشته باشی و ظاهرت هم به ماموران نخورد از تو می پرسد که مشتری کدام جنس هستی؟ هوا رو به تاریکی می رود .
ساکنان ساختمان استوانه ای بیش ازهر همسایه ای از این معرکه گلایه دارند.
حسین مسافر آستانه یکی از هنرمندان منتقدی است که نسبت به این همجواری اعتراض دارد .
او پیگیریهای اهالی تئاتر را در دهه ۸۰ یادآوری می کند و می گوید: اوایل دهه ۸۰ بود که پیشنهاد شد دیواره هایی که اثر هنری نیز بود این مجموعه را از فضای اطرافش جدا کند این موضوع مورد موافقت شهرداری و دولت هم قرار گرفت اما تغییر دولت و عدم تعامل بین شهرداری و دولت سبب شد این طرح هرگز اجرایی نشود .
مسافرآستانه ادامه می دهد: آسیبهای اجتماعی که در اطراف تئاتر شهر وجود دارد تناسبی با این ساختمان ندارد و متاسفانه هنرمندان هیچ نقشی هم در تصمیم گیری هایی که برای فضای اطراف آن می شود ندارند .
او با انتقاد از برگزاری نمایشگاههای بی ربط و ایجاد فضاهای کارگاهی در اطراف این بنای فرهنگی می گوید: برخی از هنرمندان واکنش هایی نسبت به این فعالیت ها و بی توجهی ها انجام داده اند اما باید این اعتراض های به صورت صنفی پیگیری شود
احمد مسجد جامعی عضو شورای شهر تهران اما چندان به جداسازی مکانهای فرهنگی از فضاهای عمومی اعتقادی ندارد.
او می گوید: کشیدن دیوارهای زخیم و بلند بر فضاهای فرهنگی و جدا سازی آنها از فضاهای عمومی نگاه ما را به شهر و شهروند نشان می دهد . ما باید این فضاهای فرهنگی را در معرض استفاده عموم قرار دهیم .
عضو شورای شهر تهران به طرحی که در همان سالها تدوین شده و توافقهای آن هم انجام و در صورتی که اجرایی می شد این راسته دیگر با این مشکلات روبرو نبود اشاره می کند و می گوید: این طرح در برنامه چهارم و در برنامه های شهرداری نیز بود که فاصله بین تئاتر شهر تا تالار وحدت به پیاده راه تبدیل شود و فضاهای عمومی این محدوده نیز رویکردی فرهنگی،هنری و خدماتی داشته که اگراین مطالعات اجرایی می شد ما امروزشاهد چنین مشکلاتی نبودیم .
مسجد جامعی تاکید می کند: هنرمندان برای برنامه ریزی در خصوص حریم ساختمان تئاتر شهر باید مشارکت داده شوند و این گونه که همان برنامه هایی که برای بوستان های دیگر اجرایی می شود در این مکان نیز استفاده شود مطلوب نیست .
او به جا به جایی چند اثر حجمی در این مکان اشاره می کند و می گوید: تمامی این آثار شناسنامه دارد و بر اساس تفکری جانمایی شده است.
خیابان هنوز شلوغ است و پرترافیک. ایستگاه اتوبوس پرازدحام است.
مردم همچون سیل به در دهانه مترو در حال ورود و خروجند. از سنگهای سرخ و سفید پارک که پا به پیاده رو بگذاری انگار که به دنیایی دیگر وارد شده باشی. آن سوی خیابان ساختمان تئاتر شهر پشت آجرها و کارگاه عمرانی زیر گذر چهارراه ولی عصر پنهان شده است.
