گذار به دموکراسی یعنی دست بوسی عربستان و پابوسی اسرائیل؟!

رسانه های گوناگون اپوزیسیون خارج کشور، گردهمایی اخیر چند تن از مخالفان جمهوری اسلامی در واشنگتن (موسوم به «گذار به دموکراسی») را از جهات مختلف مایه آبروریزی توصیف کردند. در این نشست برخی افراد وابسته به طیف های سلطنت طلب، تجزیه طلب، گروه های تروریستی، مارکسیست و اصلاح طلب سبز حضور داشتند.
پایگاه اینترنتی گروهک سلطنت طلب «حزب مشروطه ایران (لیبرال دموکرات)» در این باره نوشت: اجلاس اپوزیسیون در واشنگتن موسوم به کنفرانس گذار به دموکراسی در حالی برگزار شد که سران برخی گروهها و احزاب تروریست و تجزیه طلب نیز به این کنفرانس دعوت شده بودند. خبرها حاکی از حضور کسانی چون دبیرکل کومله (گروهی که سال ها با کمک صدام حسین و در خاک عراق علیه کشورمان عملیات تروریستی انجام می داد)، خالد عزیزی از سران حزب دموکرات کردستان (گروهی که معتقد به حمله نظامی ایالات متحده به ایران بوده و سرنوشت لیبی را برای کشورمان مناسب می داند)، می باشد و همچنین یکی از جدایی طلبان پان عربیست که در سال ۸۴ در رادیو فردا منکر مبارزه هم میهنان عرب زبان خوزستانی در مقابل نیروهای بعثی گردید و تلویحا اظهار داشت که عرب زبان ها از نیروهای اشغالگر بعثی استقبال کردند. این در حالی است که بسیاری از شهدای جنگ ایران و عراق از میان هم میهنان عرب زبان بوده اند. پرسش بسیاری این است که گروهی که مدعی دموکراسی اند چگونه می توانند با همکاری کسانی که هیچ اعتقادی به دموکراسی ندارند و تمام عمر به تلاش های تروریستی و ضد ملی پرداخته اند، در این راه همکاری کنند.
این پایگاه اینترنتی (به آدرس www.irancpi.net) افزود: به نظر نمی رسد همنشینی گروه های جمهوری خواه و سلطنت طلب که بعضا ادعای ملی گرایی نیز دارند با احزاب تروریستی و تجزیه طلب پایدار باشد و اعتمادی دوطرفه میان این دو طیف وجود داشته باشد با این وجود نفس همنشینی با دشمنان تمامیت ارضی به منزله رسمیت و مشروعیت دادن به گروه ها محسوب می شود.
یکی از اعضای کرد اپوزیسیون نیز در بالاترین، برگزارکنندگان نشست واشنگتن را «اختاپوس» توصیف کرده و با اشاره به ماهیت تروریستی برخی از آنها نوشت: نشست واشنگتن برگزار شد اما به طور شفاف و روشن باید گفت برای هر ایرانی، حفظ تمامیت ارضی آب و خاکش مهم ترین نکته است و نیز آزادی و دموکراسی و استقلال و نه واپس گرایی و فکر بیات شده قومی- قبیله ای. ملت ایران، خواهان دولتی قوی است نه مدعیان متوهم و سیاس های حقه باز که عامل زنار به کمر بسته عربستان باشند. آنگاه آنها و ادعای مبارزه برای دموکراسی؟ افکار و اتهام های تجزیه طلب ها مشخص است و ترسی هم از آن نیست از توهین ها و تهدیدهایشان. کسی هست که نداند پایه همکاری و نزدیکی با تجزیه طلب و تروریست ممکن نیست؟ آنها دم از سرنوشت ایران بزنند؟ با کدام مشروعیت؟ برای ایرانیان، عزت و اقتدار و غرور مهم است نه دست بوسی عربستان و پابوسی اسرائیل، آن هم برای توجیه قدرت؟
نویسنده «کردها» اضافه می کند: نمایندگان کومله و دموکرات و پژاک- چند دکان سیاسی و فرقه تروریست- مشروعیت نمایندگی جامعه کردها را دارند؟ آنها شده اند قیم مردم کرد؟ مگر این حضرات، همان افرادی نیستند که خواهان تکرار فاجعه لیبی برای ایران بودند و خواهان تکرار مدل عراق بودند و حمله نظامی و تشکیل کردستان بزرگ. با این حضرات می توان گذار به دموکراسی و تمرین آزادی را در ایران نوین تجربه کرد؟ پرواضح است آنهایی که نقشه شوم جدایی را در سر دارند، خیرخواه و دوستدار ملت نیستند. به راستی این جمع اختاپوسی که از این کشور به آن کشور ویلان و سرگردان اند، به دنبال چیست؟ چیزی جز قدرت؟ آن هم در کنار تجزیه طلب ها؟ الان عامل های بعث شده اند نخبگان ما؟ هدف این جلسه این بود که شاید CIA نیم نگاهی بیاندازد و به رسمیت بشناسندشان!
اما بخوانید از «گویانیوز» که ضمن دست انداختن شرکت کنندگان در این محفل ۲۰ نفره، از آنان خواست دست از سر مبارزه بردارند و کنار بروند، شاید بدین ترتیب اتفاقی افتاد!
گویانیوز نوشت: این نشست که ۶۰ نفر به آن دعوت شده بودند، تنها با حضور ۲۰ نفر برگزار شد. اگرچه این جلسه در فضای بسته و خصوصی برگزار شد اما با توجه به حضور برخی روزنامه نگاران و انتشار برخی ویدئوهای این جلسه و با استناد به اظهارات برخی از برگزارکنندگان و ایضا شرکت کنندگان که در گفت وگو با نگارنده ابراز داشتند، برآیند این کنفرانس دو روزه نیز همچون همه گردهمایی های اپوزیسیون خارج از کشور نه تنها حاصلی در اتحاد و همبستگی بین همین چند گروه شرکت کننده از بین گروه های بی شمار اپوزیسیون نداشته بلکه بر بی برنامه بودن این گروه ها و افراد مدعی، صحه گذاشت و شاید از این رو بتوان تنها نتیجه این گردهمایی را محک گروه هایی دانست که تنها با شعار و نوشتن مقالات آکادمیک مدعی فکر بکر برای آینده هستند.
این پایگاه اینترنتی با بیان اینکه «همه در این نشست مدعی پروژه و برنامه بودند اما دریغ از یک برنامه منطبق بر واقعیت های موجود ایران و دارای قابلیت اجرایی»، می افزاید: از برآیند این نشست که تفاوت چندانی با دیگر گردهمایی های اپوزیسیون خارج از کشور نداشت و با توجه به سابقه عملکرد چنین گروه هایی که با اتکا به چند عضو از دوستان و اقوام خود در قالب اپوزیسیون مانع از اتحاد اپوزیسیون می شوند می توان گفت مشکل عمده خود این گروه ها هستند. در برخی از گروه های اپوزیسیون چند نفره، هیچکدام حاضر به قبول عدم تاثیرگذاری خود در ایران نیستند و هرگز باور ندارند که برای ایجاد انگیزه جنبش باید به راه کارهایی منطبق بر واقعیت های حاکم بر فرهنگ و باورهای مردم تکیه داشت و نه بر پایه رویا و توهمات بی اساس.
گویانیوز در پایان تاکید کرد: می گویند روزی مشیرالدوله پیرنیا در کنار مدرس نشست و از جریان روز سیاست دولت صحبت می کرد و ضمن آن با اندوهی عمیق از مدرس پرسید؛ آقا پس کی تغییر به وجود می آید؟ مدرس در پاسخ گفته بود، روزی که انگلیس در جزیره اش محصور گردد، شما برگردید به زادگاه خود نایین و رضاخان برود الاشت! حال حکایت این گروه های چند نفره بنام اپوزیسیون است.