نگاه کارشناسی ادیسون تاوارس از بازی ایران مقابل قطر

به عنوان یک مربی حرفه ای، معمولا یک تیم را براساس جنبه های خوبش آنالیز می کنم اما نمی توانم بگویم که سیستم تیم ایران خیلی خوب بود.

در طول نیم اول، هر دو تیم خیلی نزدیک به هم بازی می کردند؛ هر دو تیم خیلی خوب یکدیگر را مهار کرده بودند؛ هیچ تیمی قصد ریسک نداشت؛ در حالی که هر دو تیم برای رسیدن به جام جهانی نیاز به پیروزی داشتند. سیستم اروپایی تیم ملی ایران خیلی موثر نبود. وقتی شجاعی را در سمت چپ و تیموریان و نکونام را در نزدیکی مدافعان دیدم، متوجه دلیل ضعیف بازی کردن تیم ایران شدم. برایم قابل تصور نبود که ایران مقابل قطر به ضد حملات دلبسته است. هرگز ندیده بودم که تیمورین با ترس بازی کند؛ ندیدم بودم که نکونام تا این اندازه به سمت دروازه حریف کم شوت بزند (یک شوت در نیمه اول و دو شوت در نیمه دوم) هرگز ندیده بودم که شجاعی تا این اندازه با خط حمله فاصله داشته باشد.

البته سیستم ۴-۲-۳-۱ قابل قبول بود ولی در این سیستم، سه بازیکن پشت مهاجم باید در حملات شرکت کنند یا حداقل به مهاجم نزدیک شوند. از دو هافبک دفاع هم، یک نفر باید در حملات شرکت کند اما حیدری، تیموریان، نکونام و شجاعی، هیچ یک به مهاجم تیم نزدیک نمی شدند. نکته دیگری که در فوتبال بسیار مهم است، این است که وقتی خط دفاعی حریف بسیار نزدیک به هم بازی می کند، راه هایی برای باز کردن آن وجود دارد، مثلا تغییر بازی با پاس های قطری یا حرکات انفرادی اما تیم ملی در هیچ یک از این موارد موفق نبود. در حالی که تیم ملی با بازیکنانی که دارد، از این نظر بسیار غنی است. من معتقدم نوید کیا، پژمان نوری و محمود نوری می توانند گزینه های مناسبی برای این مسئله باشند. پتانسیل ایران بسیار بیشتر از چیزی است که در این دیدار دیدیم.

دیدار های پیش روی ایران اصلا آسان نیست. کره جنوبی از نظر تاکتیکی قوی تر است اما ستاره ویژه ای ندارد. ازبکستان ماشینی بازی می کند اما استعداد خاصی ندارد. در حالی که بازیکنان ایران بسیار بااستعداد هستند اما گاهی از نظر نظم تیمی دچار می شوند. اکنون شانس ایران برای صعود افزایش پیدا کرده و این تیم باید در دو دیدار باقی مانده با شجاعت بازی کند.

به همه ایرانی ها این پیروزی را تبریک می گویم و از بازیکنان ایران می خواهم که در دو دیدار باقی مانده بسیار مراقب باشند.

گل