مقاوت در برابر دیدگاه‌های سیاسی جام جهانی دشوار است. مقاومت در برابر پروپاگاندایی که رسانه‌های حامی رژیم اشغالگر قدس در موضوع جام جهانی ایجاد می‌کنند باعث می‌شود که درد مردم فلسطین هرگز و هرگز به گوش مردم دنیا نرسد. مردمانی یا دقیق‌تر بگوییم کودکانی در خاک غزه سلاخی می‌شوند، تکه تکه می‌شوند اما دنیا مبهوت جام جهانی، لیونل مسی، کمر آسیب دیده نیمار و دندان‌های تیز سوارز بازیکن اروگوئه است.
وقایع فوتبالی با چنین بعد وسیعی، در رسانه‌های دنیا بر سر مردمان خراب می‌شوند و تمام تحرکات سیاسی پشت بوق و کرنای آنان اتفاق می‌افتد. این برای چندمین بار بود که از همان روزهای اول آغاز جام جهانی مردم غزه و فلسطین نگران بودند و احتمال حمله صهیونیست‌ها به سرزمین محاصره شده‌شان را می‌دادند. بهانه‌تراشی‌ها از ربوده شدن چند سرباز اسرائیلی آغاز شد و با ربودن، کتک زدن و زنده زنده سوزاندن نوجوانان فلسطینی التیام نیافت. اسرائیل بوی خون به مشامش رسیده بود. همه نگاه‌های معطوف به ریودوژانیرو بود و کسی غزه را نمی‌دید.
این بار بازگشت جام جهانی به آمریکای جنوبی، بوی ندامت و انکار را به مشام‌ها نرساند. سال ۱۹۷۸ که آرژانتین میزبان جام جهانی بود، این کشور صحنه خون و کشتار و حکومت دولت نظامی ژنرال خورخه رافائل ویدلا بود. دیکتاتوری و خون‌ریزی او بار دیگر ذیل نام فوتبال مخفی شده بود. پسران آرژانتین ژنرال را ناامید نکردند. ماریو کمپس شگفت انگیز، به همراه هافبک سرعتی اوسوالدو آردیلز و بازیکنان دیگری چون ریکاردو ویلا جام جهانی را فتح کردند. این فوتبال بود که در مستطیل سبز نه در میدان بازی ژنرال ویدلا زیبایی! می‌آفرید و خون‌ریزی‌های او دیده نمی‌شد. کفش‌های طلایی کمپس و قدرت مسحور کننده آردیلز، بود که در ذهن‌ها باقی ماند نه مردمانی که زندانی و شکنجه می‌شدند.
از هیچ تلاشی نباید دریغ می‌شد. فوتبال بار دیگر برپا شده بود تا این بار دیکتاتور خونریز، ژنرال خورخه ویدلا بتواند وجهه مرگ‌آفرین رژیم نظامی و خونریز خود را ترمیم کند. عکس های یادگاری لیونل مسی با نتانیاهو هم رژیم دیگری را ترمیم می‌کرد. پیراهن بارسلونا هم از مدت‌ها قبل همان کاری را می‌کرد که پرچم رژیم خونریز صهیونیستی.
تنها هزار متر دورتر از استادیوم مشهور ریور پلیت، یکی از بزرگترین مراکز شکنجه و بازداشت دیکتاتوری ژنرال ویدلا واقع شده بود. با حضور ۴هزار زندانیِ تحت شکنجه، آن روزها روزهای پر مشغله‌ای برای ماشین‌های شکنجه‌گر ژنرال ویدلا محسوب می‌شد. همچنان بازی فوتبال در جریان بود. درست مانند زندانیان زندان‌های ژنرال ویدلا که قادر به شنیدن فریاد شادی تماشاگران حاضر در استادیوم نبودند مردم غزه هم صدای تماشاگران در ۱۲ شهر برزیل را نشنیدند. صدایی نمی‌شنیدند جز صدای بمب، انفجار، گریه و ماتم درست مثل همان صدای زندانیان شکنجه شده که در زندان‌های ژنرال ویدلا شنیده می‌شد.
در سالهای۱۹۷۶ تا ۱۹۸۳ کمپین سیستماتیک نابودی تدریجی و نیز وحشیگری‌هایی که علیه اعضای حزب چپ و مخالفان سیاسی رژیم ژنرال ویدلا اعمال می‌شد، موجب کشتار ۱۵ تا ۳۰ هزار نفر شد. ژنرال از واژه «ناپدید شده‌ها» برای توجیه و توصیف قتل هزاران هزار نفر، در دوره حاکمیت ۸ساله خود استفاده کرد. سال ۱۹۷۸، نقطه اوج حمایت و دفاع از خون‌ریزی ژنرال ویدلا در رسانه‌ها بود. مجله فوتبالی «ال گرافیکو» مصاحبه ای با ویدلا انجام داد و او را برنده واقعی جام جهانی فوتبال معرفی کرد نه بازیکنان آرژانتینی را.
تنها بازیکنان تیم آرژانتین انکار نشدند بلکه این خون‌ریزی های این رژیم بود که تأیید شد. امروز در سال ۲۰۱۴ این آلمان نبود که قهرمان جهان شد این حمایت‌های دولت‌مردان غربی از رژیم اشغالگر قدس در تکه تکه کردن مردم غزه است که حق را به شیمون پرز و یارانش می‌دهد. جامی که بالای سر برده شد چه ارزشی داشت؟ موشکی که از بالا بر سر مردم غزه ریخته شد چه نتیجه‌ای داشت؟
پیروزی آرژانتین در جام جهانی مکزیک در سال ۱۹۸۶، به رهبری دیه گو مارادونا، مورد توجه ویژه رسانه‌های مستقل و جریانات ضد رژیم ژنرال ویدلا قرار گرفت و افسانه شد. هر چند دیه‌گو مارادونا در کورس بازی های رسانه‌ای به موجودی منفور تبدیل شد و از گردونه روزگار حذف شد اما هویدا شدن برخی از این عادت‌های تیره در جام جهانی برزیل در تشابه با دوران ویدلا اشاره بر این دارد که حکومت تمامیت‌خواه غرب و صهیونیست‌ها، با ریشه‌های خاموشش، بیش از یک تاریخ است.
فوتبال، هم بازی است و هم یک نظام‌نامه. هم یک سلاح زمخت است هم یک بازی نشاط آور. هم صحنه رقابت است هم پرده‌ای زمخت بر صحنه جنایت.
