به گزارش افق انلاین به نقل از شبکه رادیویی ایران، علی خسروی داور سابق فوتبال ایران در گفتگوی رادیویی برنامه «همدلی» اظهار کرد: من اگر کاری هم کرده ام در مسیر همدلی و به دلیل و واسطه مردم است و شرمنده شان هستم. وظیفه ما این است که در بدترین شرایط حتی اگر خودمان هم در فشار هستیم در بهار همدلی، همدلی را از همزبانی بیشتر در نظر بگیریم.

وی افزود: من خیلی ناراحت هستم برای همه مردم ایران و جهان ولی از طرف دیگر هم از این ویروس کووید ۱۹ خوشحال هستم چون ایام خوبی برای ما رقم زد. فکر می کنم مهربانی تکانی خورد. خیلی همه چیز بد شده بود؛ نوع بیزینس و رفتار و ترافیک و حتی خرید یک نان، رفتن به سینما و جشنواره خیلی عجیب و غریب شده بود. حتی در فیلم های مان دائما جنگ و دعوا می دیدیم. مسایلی که بلد نبودیم را داشتیم یاد می گرفتیم اما یادمان رفته بود همدلی و مهربانی را تبلیغ کنیم.

خسروی تاکید کرد: یادمان رفته بود که همین الان کارخانه هایی هستند که کار نمی کنند و کارگران شان سرپرست خانوار هستند. خانمی را می شناسم که سرپرست خانوار است و حقوق ندارد که امیدوارم بتوانیم این افراد را شناسایی کنیم. شکی نیست که وظیفه دولت و حاکمیت است که کمک کنند اما وظیفه ای هم برعهده مردم است. الان که در اکثر شهرها در شهرداری ها نهادهایی به نام شورایاری تشکیل شده است باید دید آیا این نهادها افراد مستمند محل را معرفی کردند یا فقط به دنبال این بودند که عکس افراد ورزشکار و معروف را به در و دیوار بزنند. آیا متوجه شدند که آن کارمند یا کارگر و دستفروش و مغازه داری که شاید پول ندارد چه کسی است. آیا معتمدین محل که به آنها پول داده می شود جدولی از افراد بی بضاعت دارند.

این دارو سابق فوتبال ایران ادامه داد: آیا من در مجتمع ۵۰ واحدی خودم می دانم کدام همسایه من محتاج است؟ من کودکی خودم را در محله جوادیه گذراندم و یادم می آید برادرم می خواست در سال ۴۷ ازدواج کند و همسایه ها ۷ خانه را در اختیار ما گذاشته بودند. یک خانه آشپزی می کردند، یک خانه میوه و شیرینی بود در خانه دیگری، مهمان آمده بود. آیا الان می دانیم همسایه کناری ما چه وضعیتی دارد. این را چه کسی باید به ما بگوید. این را مسئولان باید بگویند؟ نه، خودمان و دل مان باید بگوید. این را خودمان باید بخواهیم. باید ببینیم کسی که به عنوان سرایدار ساختمان است در چه وضعیتی قرار دارد. برویم و با سوپرمارکت محله مان و با مغازه های اطراف محل زندگی مان صحبت کنیم و ببینیم کسی را می شناسد که دستش تنگ باشد. با صد و دویست هزار تومان هم خیلی کارها می شود، کرد.

وی عنوان کرد: ورزشکاری که به مسابقات می رود و از مردم می خواهد برای قهرمانی اش دعا کنند الان به فکر مردم است. می دانم که همه فوتبالیست ها میلیارد و ثروتمند نیستند اما همین فوتبالیست هایی که به پشتوانه مردم به اینجا رسیدند و بازیکن ملی شدند آیا به در و همسایه و اقوام خود رسیدگی کردند.

خسروی بیان کرد: من بغض در گلویم است. خانمی کارش این است که به خانه های مردم برود و کار کند. دلم گرفت وقتی گفت که در شرکتی کار می کند که کارش سنگبری است و از شانزدهم فروردین به او گفتند که برو. من ۲۰ درصد آنچه داشتم را به او دادم. به همین روزهای قشنگ خدا را شاهد می گیرم که مردم یکدیگر را دوست دارند و به هم اهمیت می دهند. این روزها همین دست دادن معمولی هم از ما دریغ شده است. همین مردم آرزو دارند یکدیگر را در آغوش بگیرند و دست بدهند. باور کنید اگر کسی کاری کند، خدا ده برابر به او پاداش می دهد.

این داور سابق فوتبال ایران در پایان گفت: زمان هایی بوده که در اوج نداشتن افرادی از من کمک خواستند و من نه نگفتم. من در این مملکت زندگی می کنم در حالی که موقعیت رفتن از ایران را داشتم و نرفتم. اعتقاد داشتم که مردم ما بزرگ هستند و دل بزرگی دارند. کسانی که حرف من را می شنوند و می خوانند به تمام مقدسات قسمشان می دهم، به کسانی که نیازمند هستند کمک کنند.