ما اعتقاد داریم که بانک‌های کره‌ای باید خسارت جمهوری اسلامی ایران در طی این دو سال را جبران کنند

تنها دو ساعت!؟

قبل از انقلاب شخصیتی گفته بود اگر رادیو تلویزیون را تنها دو ساعت به ما بدهند ما همه مردم را مؤمن و انقلابی و همراه خود می‌کنیم.
شک ندارم او نمی‌خواسته دروغ بگوید، فقط فراموش کرده بود بگوید تنها دو ساعت نه بیشتر!
وقتی بیشتر شد باید پرسش‌ها هم جواب داده بشوند، باید نظرات مخالف هم مطرح شوند…

اگر حکومت هم تنها دو ساعت یا دو روز در اختیار ما بود چه‌ها که نمی‌کردیم!
اما نه بیشتر، بیشتر که شد همین می‌شود. همه چیز عیان می‌شود، ما نه اقتصاد بلدیم، نه سیاست، نه روابط بین‌الملل، نه استراتژی داریم، نه برنامه‌ریزی، نه محیط زیست می‌دانیم، نه گردشگری، نه بلدیم از کارشناسانش استفاده کنیم
و نه بلدیم بگوییم نمی‌دانیم!

یکی از شخصیت‌های بزرگ کشور، به نظرم شهید محلاتی، چهل سال پیش می‌گفت ما قبل از انقلاب برای اینکه بتوانیم برای پنج جوان صحبت کنیم آمادگی داشتیم شش ماه زندان برویم، اما حالا که فوج فوج جوان‌ها آمده‌اند ما چیزی برای عرضه نداریم و از آنها فرار می‌کنیم.
موضوعی که ایشان را عصبانی کرده بود جوان‌هایی بود که آن سال‌ها به جبهه اعزام می‌شدند و شکایت می‌کردند روحانی‌ای برای پاسخ به سؤالات ساده‌شان نیست. شهید محلاتی بسیار ناراحت بود، که این همه زمینه‌ی کار چرا آقایان نیستند. چرا قدر نمی‌دانند.

حالا هم اینترنت، تلگرام، واتساپ، فیس‌بوک، توئیتر، سروش، ایتا، بله، صدا و سیما، کانال‌های بی نهایت ماهواره، کجایند آقایانی که قرار بود منطق‌شان همه دنیا را غافلگیر کند؟!

فکر نکنید جوان‌ها نمی‌شنوند فلانی چشم‌هایش را موقع دفن باز کرده، فکر نکنید نمی‌شنوند قاسم عزیز را از ماشین پیاده می‌کنید تا موقع موشک خوردن درد نداشته باشد، فکر نکنید نمی‌بینند اسرائیل رسما پایگاه‌های ایران در سوریه را با هماهنگی سایر دولت‌های مستقر در آنجا در هم می‌کوبد و ما نگاه می‌کنیم و آنها هم!
فکر نکنید نمی‌شنود راه‌ها را برای مذاکره با رئیس جمهور جدید آمریکا بسته‌اید تا در رقابت‌های سیاسی یکی ببرد یکی ببازد، و به این کار افتخار می‌کنید. برایتان اولویت آخر وضع مردم و جوان‌هاست.
فکر نکنید نمی‌شنوند رسما اعلام می‌کنید ۴۰۰ هزار معتاد در شهر تهران داریم، تنها در شهر تهران! تحت مدیریت شما.

فکر نکنید نمی‌بینند معیار اثر بخشی واکسن‌ها را هم به سیاست پیوند داده‌اید و به تخیلاتتان.
فکر نکنید نمی‌بینند علم چقدر مغفول مانده. و برای پاک شدن هوا دل به وزش باد بسته‌اید. و برای رساندن برق و گاز به مردم به التماس افتاده‌اید.
و بیت‌کوین‌سازهایتان همچنان می‌چرخند!
فکر نکنید نمی‌بینند عده‌ای با حکومت اسلامی به مال و منال رسیده‌اند و عده‌ای در بدبختی‌هایشان فراموش شده‌اند.
فکر نکنید کشدار نشدن موضوع فسادها آن را از ذهن‌ها پاک می‌کند.
فکر نکنید جوان‌ها یادشان می‌رود گفتید در حکومت اسلامی می‌شود از شخص اول مملکت هم سؤال کرد و او ملزم به پاسخگویی است.
فکر نکنید تداوم یک ظلم آن را عادی می‌کند و ما یادمان می‌رود چه کسانی به‌خاطر اظهار نظراتشان در حبس و حصرند و یا در خاک سرد آرمیده‌اند.
نه…
جوان‌ها و همه‌ی ما می‌بینیم و این شما هستید که ما را نمی‌بینید، و نمی‌بینید جوان‌ها چطور سرهایشان را به تاسف تکان می‌دهند.

فکر نکنید کف شکسته‌ی کشتی را نمی‌بینیم، تهدیدها را نمی‌شنویم، قایق‌های نجات‌تان را نمی‌بینیم! حساب‌های بانکی‌تان، دست و پا زدن‌تان برای یک روز زندگی بیشتر.
نه! می‌بینیم…

باور کنید شما برای همان دو ساعت، شاید چیزی داشتید بگویید، شاید، نه بیشتر!
شما تنها برای یک سخنرانی یک طرفه آماده بودید. بدون پرسش و پاسخ.
شما برای بسیاری پرسش‌ها جوابی ندارید نه که فرصت پاسخ ندارید!
شما اعتقادات ما را هم خدشه دار کردید. شاید هم لطفی بود که تنها از عهده شما برمی‌آمد، تا بعد از این هیچ چیزی را باور نکنیم.

روزی آرزو داشتید کسی مانع‌تان نشود پنج جوان را بتوانید موعظه کنید. حالا هشتاد میلیون انسان، پنجاه میلیونش جوان، اینترنت، تلگرام، واتساپ، فیس‌بوک، توئیتر، سروش، ایتا، بله، صدا، سیما، ماهواره…

بفرمایید چه می‌خواستید بگویید؟!