جزیره راس اولین بار در سال ۱۷۸۸ تاسیس شد و مستعمره بریتانیا بود. این جزیره که نام خود را از سر دانیل راس گرفته بود، در ابتدا محل سکونت بسیاری از مردم و انگلیسی ها بود ولی به دلیل شرایط آب و هوایی بسیار سختش از سکنه خالی شده است. بعدها، از این جزیره برای مجازات برخی مجرمان استفاده می شد تا اینکه ژاپن آن را در طول جنگ جهانی دوم اشغال کرد. مطمئنا در حال حاضر هیچکس در این مکان زندگی نمی کند و فقط برخی توریست های شجاع جرات رفتن به این مکان را دارند.
در طول سال ها، تعداد زندانیان در جزیره راس به بیش از ۱۵،۰۰۰ نفر افزایش یافت. تقریبا همه آنها از یک یا چند بیماری رنج می بردند. مالاریا، ذات الریه و اسهال خونی، عوامل اصلی مرگ و میر بودند. دیگران به خاطر شکنجه و سوء تغذیه از پای در می آمدند. آن هایی که در زمین کار می کردند، قربانی آن دسته از افراد بومی شدند که آدم خور بودند. گاهی هم آزمایش های پزشکی در جزیره راس انجام می شد. یکبار، مقامات بریتانیایی، ۱۰۰۰۰ زندانی را مجبور به خوردن جوهر گنه، که اکنون به عنوان دارو استفاده می شود، کردند تا اثرات آن را بررسی کنند. برخی از زندانیان اسهال گرفتند و بقیه افسرده شدند و شروع به آزار و اذیت همدیگر کردند. مقامات با آزمایش بر روی زندانی ها توانستند اثرات این دارو را پیدا کنند.
جزیره راس یکی از جاهایی است که مخروبه هایش افراد زیادی را به ترس انداخته است. برای بیش از ۸۰ سال، این جزیره دور افتاده در مجمع الجزایر جزایر آندامان در خلیج بنگال، به عنوان یک تبعیدگاه برای مخالفان و متخلفان هند که سعی در سرکوب حکومت استعماری بریتانیا در هند داشتند، به کار گرفته می شد و حالا ویرانه ای شده است که گردشگران زیادی معتقدند زمانی که پا به این جزیره گذاشته اند، چیزی در خود حس کرده اند که انگار روح افراد در اینجا سرگردان است.
