این سومین فصل متوالی بود که پرسپولیس در آزادی موفق به گشودن دروازهی سپاهان نمی‌شد و زرد‌های نصف جهان هم برای اولین بار نتوانستند در یک بازی دروازهی حریفشان را در این فصل باز کنند.
از پیش از مسابقه هم می‌شد حدس زد که تقابل دو تیم نبرد بسیار نزدیکی از آب درخواهد آمد؛ فارغ از جذابیت‌های همیشگی دیدار پرسپولیس-سپاهان، این دو تیم در حال حاضر بهترین تیمهای فوتبال ایران در کار با توپ هستند و برخلاف بسیاری از دیگر تیمهای مدعی این فصل، به وضوح می‌دانند هنگام تصاحب توپ از آن چه می‌خواهند. بنابراین تماشای بازی‌های پرسپولیس و سپاهان، اغلب حوصله‌ی شما را سر نخواهد برد، زیرا آن‌ها بیش از اندازه پاس‌های عرضی نمی‌دهند و این کار را تا زمانی انجام می‌دهند که یک کانال طولی باز شده و بتوانند از آن بهره ببرند.
یحیی گل‌محمدی ترجیح داده بود در روز محرومیت سعید آقایی و ادامه‌ی ناکامی‌های آرمان رمضانی و مهدی عبدی در لیگ برتر، از آرایش ۱-۳-۲-۴ استفاده کند. این نخستین بار بود که یحیی این آرایش را در رقابت‌های لیگ تست می‌کرد. احمد نوراللهی در آرایش یحیی، به پست جدیدی رفته بود و به عنوان هافبک پشت تک مهاجم تیم، وحید امیری، فعالیت می‌کرد. محرم نویدکیا اما ترجیح داده بود از آرایش ۳-۳-۴ همیشگی خود بهره ببرد و مطابق این چند دیدار، محمد محبی را روی نیمکت نشانده و از سجاد شهباززاده‌ی آماده در پست بال چپ استفاده کند.
آرایش تیم سپاهان به هنگام عدم تصاحب توپ به ۱-۴-۱-۴ تغییر می‌یافت؛ محمد کریمی به عنوان تک هافبک دفاعی جلوی مدافعان قرار می‌گرفت و کی‌روش به عنوان تک مهاجم روی مدافعان و دروازه‌بان پرسپولیس فشار وارد می‌کرد. با توجه به بازی با پای ضعیف سید جلال حسینی و حامد لک از یک سو و توان هوازی و جنگندگی بسیار بالای کی‌روش از سوی دیگر، یحیی مجبور شد نفر سومی را بین دو مدافع میانی خود اضافه کند تا پرسپولیس در فاز اول بازی‌سازی خود توپ لو ندهد. این نفر سوم متناوباً یکی از بین میلاد سرلک و کمال کامیابی‌نیا بود. اما پرسپولیس در این شرایط با یک بحران در خط هافبک مواجه شد؛ با حضور یکی از دو هافبک دفاعی پرسپولیس بین دو مدافع میانی و تشکیل یک عرض ۳ نفره در فاز اول بازی‌سازی، هافبک دفاعی دیگر پرسپولیس در مرکز زمین میان ۴ هافبک خط دوم پرس سپاهان گیر می‌کرد. به واقع محرم، آن تک هافبک دفاعی سرخ‌ها را تبدیل به یک «تله پرس» (Pressing trigger) کرده بود؛ یعنی کی‌روش مسیر پاس لک یا ۳ نفر عقب زمین پرسپولیس به تک هافبک دفاعیشان را باز می‌گذاشت، بلافاصله بعد از رسیدن توپ به هافبک پرسپولیس، هافبک‌های سپاهان به حالت «اگرسیو» روی او پرس می‌زدند. سپاهان روی این حربه توانست در نیمه‌ی اول موقعیت‌های خوبی خلق کند و شوت خطرناک اسماعیلی‌فر که با اختلاف کم به بیرون رفت، روی همین حربه به دست آمد.
نویدکیا هم‌چنین برای آن که مانع از ایجاد برتری‌های عددی پرسپولیس در جناحین شود دو برنامه‌ی ویژه داشت: ۱- شهباززاده نسبت به بال راست سپاهان( حسینی) از عقب‌تر دفاع می‌کرد و تا کاملاً مراقب سیامک نعمتی باشد. ۲- به محمد کریمی دستور داده بود تا توپ به هر یک از جناحین که متمایل شد، به آن سمت برود تا فضای بین کانال مرکزی و کناری( نیم‌فضاها) را پوشش دهد.
در نتیجه پرسپولیس برخلاف دیدار‌های قبلی‌اش نتوانست از منطقه‌ی حیاتی خود در طراحی حملات، نیم‌فضاها، موقعیت خاصی خلق کند. حضور هم‌زمان مدافع کناری، بال و محمد کریمی در یک سمت باعث می‌شد پرسپولیس نتواند برتری عددی ۳ در برابر ۲ همیشگی خود در جناحین( با حضور مدافع کناری پرسپولیس، بال و یکی از بین نوراللهی و امیری) شکل دهد.
مصدومیت کی‌روش در نیمه‌ی اول تا حدودی برنامه‌های پرسینگ محرم را دچار اخلال کرد. بعد از خروج او، شهباززاده به رأس خط حمله منتقل شد و محبی در جناح چپ قرار گرفت. شهباززاده برخلاف کی‌روش نتوانست فشار چندان مؤثری روی مدافعان و دروازه‌بان پرسپولیس وارد کند. نتیجتاً سپاهان در این دیدار، مطابق آمار سایت «یازده»، تنها ۹ بازپس‌گیری توپ در نیمه‌ی زمین پرسپولیس داشت.
پرسپولیس به هنگام دفاع
پرسپولیس در این دیدار شکل پرس متفاوت و البته مدرنی به خود گرفته بود. علت این اتفاق به حضور دو بازیکن بسیار دونده، نورااللهی و امیری، در خط اول پرس سرخ‌ها بازمی‌گشت. از بین این دو، نفری که به مدافع میانی سپاهان نزدیک‌تر بود، روی پای مدافع می‌رفت و نفر دیگر، محمد کریمی، رأس عقب خط هافبک ۳ نفره‌ی سپاهان را mark می‌کرد.
پرسینگ بسیار مؤثر خط اول پرس پرسپولیس در کنار حضور هم‌زمان سه هافبک دفاعی در تیم که کمک شایانی به تصاحب توپ‌های دوم و سوم می‌کرد، باعث شد شاگردان یحیی آمار بسیار خوب ۲۲ بازپس‌گیری توپ در نیمه‌ی زمین سپاهان را ثبت کنند.
اما پرسینگ پرفشار سرخ‌ها از جلوی زمین مشکلاتی را هم در عقب زمین برای آن‌ها ایجاد کرده بود. یکی از دلایل کم گل خوردن و کم موقعیت دادن پرسپولیس به حریفانش، فشردگی بسیار خوب ساختار دفاعی این تیم چه از نظر عرضی و چه طولی است. این باعث می‌شود فاصله‌ی بین خطوط سرخ‌ها کاهش یابد و تیم حریف فرصت ایجاد موقعیت از کانال‌های مرکزی را نداشته باشد. اما در این مسابقه، خط دوم پرس پرسپولیس که از عالیشاه، سرلک، کامیابی‌نیا و پهلوان تشکیل می‌شد، به درستی برای حمایت از خط اول پرس، در بالای زمین قرار داشت، اما سرلک و کمال به عنوان دو هافبک دفاعی، نتوانستند به هنگام جابه‌جایی پرسپولیس از حالت «high press» به حالت دفاع عمیق، «recovery run»های سریعی داشته باشند. در نتیجه فضای جلوی مدافعان سرخ‌ها خالی شد و سپاهان توانست چندین بار در نیمه‌ی دوم از این فضا خلق موقعیت کند( جدی‌ترینشان هم شوت سروش رفیعی و شوت شهباززاده بودند)
در مجموع تقابل دو تیم پرسپولیس و سپاهان اگرچه ۰-۰ از آب درآمد و نیمه‌ی اول سرد و بی‌روحی هم داشت، اما شاهد تقابل‌های تاکتیکی جذابی میان دو شماره ۴ سابق دو تیم، یحیی گل‌محمدی و محرم نویدکیا، بودیم. هر دو تیم اگرچه تا این جا میانگین کسب امتیازی خوبی نداشته‌اند، اما شکل بازیشان حکایت از آن دارد که خیلی زود به جمع مدعیان بازخواهند گشت.
