زنان افغانی در پی مرگ همسر خود در جریان درگیریها دراین کشور درحالی که خود دچار نقص عضو بوده به تامین مایحتاج زندگی پرداخته و برخی دیگر به سوالات نظامیان پاسخ می دهند.
به گزارش مهر، در حالیکه در بیشتر کشورهای مسلمان جهان برنامه های ویژه ای برای حل مشکلات زنان طرح ریزی شده است، اما نزدیک به یک قرن است که زنان افغانی از حق انسانی خود محروم بوده و خشونتهای خانوادگی، ازدواجهای اجباری و مشکلاتی از این قبیل گریبانگیر زنان بی گناه این کشور است.
تصاویر زیر زنان افغانی را در نزدیکی کابل نشان می دهد که بیشتر این زنان همسر خود را در جریان درگیریهای سه دهه اخیر از دست داده و خود نیز دچار نقص عضو اند اما به خاطر فرزندان خود از طریق ریسندگی و گله داری امرار معاش می کنند.
برخی از مادران افغانی نان آور خانواده هستند و برخی دیگر باید به سوالات نظامیان خارجی پاسخ دهند و مورد بازرسی بدنی این افراد قرار گیرند.
نظامیان خارجی از ترس آنکه مبادا زنان افغانی با حملات انتحاری سبب کشته شدن سربازان شوند، آنها را همواره مورد بازجویی قرار می دهند.
با وجود آنکه افغانی ها ۱۰ سال از اشغالگری غرب در کشور خود رنج می برند، اما زنان این کشور با تحمل مشکلات تلاش می کنند تا آرامش را برای فرزندان خود به ارمغان آورده و فرزندان آنها در آینده فردی مفید برای جامعه افغانستان باشند.
البته غربی ها و دولت افغانستان مدعی حصول پیشرفتهای محدود در زمینه آموزش زنان، کاریابی و دسترسی به عدالت برای زنان هستند.
با نگاهی به عملکرد آمریکا در افغانستان می توان گفت که ایالات متحده گرچه به بهانه مبارزه با تروریست ها این کشور را اشغال کرد اما سال گذشته شاهد افزایش دو برابری تلفات غیرنظامیان در افغانستان بودیم.
دولت آمریکا در توجیه جنایات خود اشغال افغانستان را ضروری می داند و “باراک اوباما” نیز بارها تاکید کرده که اشغال این کشور جنگی واجب بود اما بسیاری از نهادهای حامی حقوق بشر از آن به عنوان “جنایت علیه بشریت” یاد می کنند.
نظامیان آمریکایی در چند سال اخیر به بهانه مبارزه با طالبان در بخشهای مختلفی از افغانستان از سلاح های شیمیایی همچون مهمات “ترموباریک” و بمب های “بانکر بوستر” علیه مردم بی دفاع این کشور استفاده کرده اند و تولد نوزادان ناقص الخلقه در افغانستان ثمره استفاده آمریکا از سلاح های شیمیایی بود.
البته چیزی که متاسفانه در کشور افغانستان شاهد آن هستیم باورهای موهن و تحقیرکننده علیه زنان و محرومیت آنها از ابتدایی ترین حقوق خود است.
وقتی زنی فقط به جرم اینکه همسر آینده اش را خود انتخاب کرده است، سنگسار می‌شود و جمعیت بسیاری از مردم در مراسم سنگسار او شرکت می کنند و به سوی او سنگ پرتاب می کنند یا به گناهی که حاضر نشده با مرد مسنی ازدواج کند به شلاق بسته می‌شود، ناله های جگر‌خراش او اعتراض و خشم فردی را برنمی انگیزد.
تمامی حوادث بالا در حالی است که برخی کشورهای اسلامی اخیرا روز مادر را با شادی جشن گرفتند، ولی با توصیف شرایط زندگی و آلام مردم و بخصوص زنان افغان به نظرمی رسد هرچه در این زمینه سخن بگوییم، بازهم کم است.
هر روز گزارشهای بسیاری درباره تجاوز به زنان و کودکان افغانی، پاشیدن آب جوش و اسید به صورت آنها و قطع گوش و بینی و انگشتان این افراد بی گناه منتشر می شود و سازمانهای مدافع حقوق زنان خواستار اقدامات لازم در این باره هستند.
خبرگزاری جهانی”گلوبال تامسون” نیز در گزارشی اعلام کرد که پاکستان، هند، سومالی در جایگاه سوم تا پنجم خطرناک ترین کشورها برای زنان به دلیل بدرفتاری، تبعیض برای سقط جنین دختر و تهدید طالبان برای پاشیدن اسید قرار دارند.
میزان بالای خشونت ، نبود امکانات بهداشتی و فقر باعث شده تا افغانستان به خطرناک ترین کشور برای زنان تبدیل شود و کنگو نیز به دلیل میزان بالای تجاوز جنسی در جایگاه دوم قرار دارد.
“آنتونلا نوتاری” یکی از مدافعان حقوق زن می گوید: تداوم خشونت ها، حملات هوایی ناتو و رسوم غلط باعث شده تا افغانستان به خطرناک ترین مکان برای زنان تبدیل شود. همچنین زنانی که خواهان ایفای نقش اجتماعی و حقوق خود بوده و برای پلیس و خبرگزاری ها کار می کنند، همواره مورد تهدید قرار گرفته یا کشته می شوند.
یونیسف نیز اعلام کرد که میزان بالای مرگ و میر نوزادان در بدو تولد، نبود پزشکان و اوضاع بد اقتصادی باعث شده تا از هر ۱۱ زن افغانی یک نفر در هنگام تولد سالم متولد نشود.
اما با وجود همه این دردها بدیهی است که زنان افغانی راهی دراز و طولانی را برای رسیدن به موقعیت شایسته خود در پیش رو دارند و با تلاش و حضور بیشتر در جامعه و حمایت دولت از این قشر همیشه مظلوم آنها نیز به جایگاه اصلی خود خواهند رسید.
