رازهای عجیبی که عابدزاده را عقاب آسیا کرد؟

بی‌شک یکی از ستاره های بی بدیل فوتبال احمدرضا عابدزاده بود. عقاب فوتبال آُسیا که تکرار نشده و تکرار هم نخواهد شد. بازی های او نیاز به توصیف نیست چون جوان های امروزی هم قطعا کلیپ بازی های وی را دیده اند و حتما جستجو کرده اند که چرا به احمدرضا عقاب فوتبال آُسیا می گفتند.

اوج کار احمدرضا بازی با استرالیا بود. مسابقه ای که توپ را یک دستی می گرفت و زمانی که ایران دو گل از حریف عقب افتاد و مورد آماج حملات حریف بود پشتک فاتحانه می زند. گویی ایران دو گل پیش است. شاید هم او می دانست در ادامه دقایق بازی چه اتفاقی می افتد.

عابدزاده در سفر ۱۹ ساعته به استرالیا و در هواپیما ۱۵۰۰ شنا رفته! کاری که شاید تا اکنون هیچ فوتبالیستی انجام نداده باشد. تاکتیک احمدرضا هم برای غلبه بر جو این بازی بزرگ و فراموش نشدنی هم در نوع خود جالب بود که در آن بازی حتی به فکر ویرا برزیلی هم نرسیده بود. در حالی که استرالیایی ها بازیکنان تیم ملی این کشور را در ماشین های روباز همانند سربازان فاتح در دور زمین می چرخاندند احمدرضا یک و ساعت و نیم زودتر وارد زمین شد و آن قدر در زمین ماند و تمرین کرد که وقتی بازی شروع شد اصلا متوجه جو بازی نبود. درست برخلاف سایر هم تیمی ها. اگر احمدرضا توپ را یک دستی می گرفت و پشتک می زد به این خاطر بود که تو حال و هوای خودش بود نه جو بازی.

باید اشاره ای هم به مشقت های احمدرضا در دوران نوجوانی و جوانی کنیم که سبب شد قدر روزهای خوب خود را در فوتبال بداند و هیچ گاه افت نکند.

احمدرضا در دوران نوجوانی و جوانی در یک کارگاه صنعتی کار می کرده، حقوق او هفته ای ۸۰۰ تومان بود اما آن قدر اضافه کار می ایستاده که هفته ای ۲۰۰۰ تومان می گرفت!۱۵۰۰ تومان را به خانواده می داد و ۵۰۰ تومان هم برای خودش برمی داشت!

احمدرضا طی همه سال هایی که فوتبال بازی می کرده حتی یک بار هم نوشابه نخورده! آیا فوتبالیست های امروزی ما این چنیند؟

اما از این ها بگذریم. عابدزاده بی دلیل عابدزاده نشد. جدا از توانمندی فنی سختی ها کشید و متفاوت بود که متفاوت شد. موفقیت او هم راز دارد. راز موفقیت او هم ساده است. تلاش خستگی ناپذیر.

ورزش ۱۱