۲۸ اردیبهشت ماه روز شهادت سرداری بود از نوع عشق، عشقی به نام سید مجتبی هاشمی. او نخستین فرمانده کمیته انقلاب مرکزی تهران، فرمانده گروه فداییان اسلام در طول جنگ ایران و عراق و به همراه مصطفی چمران تنها فرمانده جنگ‌های نامنظم در ایران بود.
مجتبی در ۱۳ آبان ۱۳۱۹ در محله شاپور به دنیا آمد. او قبل از انقلاب اسلامی، ازدواج کرد و با آغاز مبارزات مردم علیه شاه، کم کم زندگی‌اش رنگ و بوی سیاسی گرفت تا اینکه انقلاب به پیروزی رسید. در زمان ورود امام خمینی جزء نخستین افراد حلقه محافظان او در کمیته استقبال قرار می‌گیرد؛ وی بعد از پیروزی انقلاب، جزء یکی از مؤسسان کمیته انقلاب اسلامی منطقه ٩ بود.
سید مجتبی بارها از طرف منافقین تهدید به مرگ شده بود. او بعد از مدتی از جبهه‌ها برگشت و به لباس‌فروشی مشغول شد. او در زمانی که در عملیات ثامن‌الائمه (ع) یا شکست حصر آبادان حضور داشت مورد هدف چندین عملیات تروریستی ناکام از سوی منافقین قرار گرفت. بالاخره بعد از پخش اعلامیه‌هایی که در آن نام سیدمجتبی و چند تن دیگر از فداییان اسلام به نام افرادی که توسط مجاهدین خلق اعدام خواهند شد ذکر شده بود، سرانجام در ۲۸ اردیبهشت ۱۳۶۴ و در خیابان وحدت اسلامی (شاپور سابق) از پشت سر هدف گلوله تیم‌های ترور منافقین قرار گرفت و به شهادت رسید.
برخی هم در مورد شهید هاشمی تهمت می‌زنند که وی بنی صدری بوده است؛ در حالی که اولین نفری بود که در نزدیکی خط مقدم جبهه به گوش رئیس جمهور وقت (بنی‌صدر) سیلی می‌زند و در سخنرانی قبل از خطبه نماز جمعه آبادان علیه او صحبت می‌کند و قطعا یکی از دلایل ترور وی نیز همین مسئله بوده است.
باشگاه خبرنگارن
