نباید توقع معجزه داشت اوباما درگیر معضلات داخلی است

استفن والت تحلیلگر مجله فارین پالیسی با مرور چالش های مزمن دولت آمریکا نوشت: من در دوره اول ریاست اوباما استدلال کردم که در حوزه سیاست خارجی نباید توقع زیادی از او داشت. او البته نظامیان ما را از عراق خارج کرد، اما این صرفا پیروی از جدول زمانی بوش بود، به همین دلیل دشوار است که آن را یک موفقیت در سیاست خارجی به حساب بیاوریم. او همچنین اسامه بن لادن را گرفت و این یک دستاورد شیرین بود اما یک اتفاق که تغییردهنده معادله بازی باشد، محسوب نمی شود. مسائل مهم دیگری هم هست از جمله ایران و موضوع اسرائیل و فلسطین و افغانستان، تغییرات آب و هوایی، که در بهترین شرایط به آسانی قابل حل نخواهند بود. این نمونه ها شاهدان خوبی هستند دال بر اینکه اوباما هر کدام از این مسائل را نتوانسته خوب اداره کند. مطمئنا در هر چهار مورد شرایط بدتر خواهد شد و تا چهارسال آینده هیچ کدام از آنها به عنوان یک پیروزی استراتژیک مطرح نخواهند شد.
وی می نویسد: درباره ایران، اوباما با یک فشار بی امان برای حل و فصل مسئله هسته ای رو به رو است، اما سال هاست که ایران به اشتباه، به عنوان بزرگترین تهدید از زمان آلمان نازی معرفی شده است. اوباما خواستار امتیازاتی شد که ایران آنها را رد کرد. این یک معامله آشکار بود که تا به حال مطرح شده است (ایران اجازه غنی سازی محدود را خواهد داشت اگر پروتکل الحاقی ان پی تی را اجرا کند، در آن صورت غرب هم تحریم های اقتصادی را بر می دارد) اما هر معامله ای که تسلیم مطلق ایران در آن نباشد، از سوی رژیم اسرائیل به عنوان مماشات، در نظر گرفته می شود و اسرائیل و لابی آنها در ایالات متحده و دیگر جنگ طلبان خواستار حمله به ایران خواهند بود. فرض می کنیم که اوباما در برابر فشارها برای راه اندازی یک جنگ پیش گیرانه مقاومت کند، در آن صورت، زمانی که در ژانویه ۲۰۱۷، کاخ سفید را ترک کند، این مشکل همچنان باقی خواهد ماند.
فارین پالیسی درباره مسئله فلسطین و چالش اسرائیل نوشت: برخی از مردم فکر می کنند که دوره دوم اوباما، فرصتی برای فشار بیشتر در رابطه با راه حل دو دولت میان فلسطینی ها و اسرائیلی ها خواهد بود. اما شرایط سیاسی در اسرائیل، فلسطین و منطقه به سختی مساعد است. اوباما نمی خواهد یا نمی تواند فشار بیشتری برای به وجود آمدن یک توافق احتمالی وارد کند. پس چرا زمان و سرمایه سیاسی را برای آن هدر بدهیم؟ ما در این رابطه نشست بی معنی و اشتباه آناپولیس را که در دور دوم دولت بوش برگزار شد، مشاهده می کنیم که هیچ فردی با یک آی کیو سه رقمی، دیگر این چنین اقداماتی را تکرار نمی کند. ما به سرعت به سمت راه حل یک دولت رفتیم و جانشین اوباما متوجه خواهد شد که چگونه سیاست خارجی ایالات متحده به سمت نابودی راه حل دو دولت رفته است.
والت در ادامه این تحلیل می پرسد: چه نتیجه گیری از این موارد به دست می آید؟ اوباما در دور دوم به دنبال یک سیاست خارجی کوچک و جمع و جور است. این سیاست خارجی به طور کامل منفعل نیست و ما قطعا شاهد انزواگرایی و عقب نشینی از هرگونه روابط امنیتی بلندمدت نخواهیم بود. حملات هواپیماهای بدون سرنشین و عملیات های نیمه پنهان، بدون شک ادامه خواهد یافت. اما اکثر آمریکایی ها در رابطه با آنها اطلاعی ندارند و اهمیتی هم نمی دهند. در کوتاه مدت، انتظار می رود شاهد سیاست های واکنشی، بدون ابتکاری جسورانه باشیم که اغلب برای جلوگیری از به سراشیبی افتادن نقاط بحرانی اتخاذ می شود. اگر پرزیدنت اوباما به دنبال به جا گذاشتن میراثی از خود است- آن طور که همه روسای جمهور در دور دوم به دنبال آن هستند- این میراث در رابطه با مسائل داخلی خواهد بود. وی امیدوار است که دور دومش را با نهادینه شدن برنامه بیمه درمانی اش و احیای قدرتمند اقتصاد و اصلاح مالیاتی و بودجه و اطمینان بخشیدن به بازارها مبنی بر حل بلندمدت مشکل مالی آمریکا، پایان دهد. این میراثی است که اوباما از آن راضی خواهد بود. اما اهداف بزرگ بین المللی که وی در زمان آغاز به کار، داشت و به خاطر آنها جایزه صلح نوبل را دریافت کرد، چه خواهد شد؟ خوب، بسیاری از آنها واقع بینانه نیست.