مساله اصلی این نیست که کاوه رضایی سرانجام از استقلال جدا شود یا نه، نکته مهم‌تر آن است که مدیربرنامه‌های او به صراحت از عدم دعوت کاوه به تیم ملی به عنوان مهم‌ترین علت ناراحتی این بازیکن یاد می‌کند.
از قرار معلوم مهاجم پیشین ذوب‌آهن انتظار داشته بلافاصله بعد از پیوستن به استقلال و بازی برای این تیم، راهش برای حضور در تیم ملی هموار شود، اما این اتفاق نیفتاده است.
چیزی که هر چه بیشتر می‌تواند مساله ناخشنودی رضایی از عدم دعوت به تیم ملی را آشکار کند، این است که تهدید او به جدایی از جمع آبی‌ها (چه واقعی و چه غیرواقعی) فقط چند ساعت بعد از اعلام سومین لیست تیم ملی برای مسابقات مقدماتی جام‌جهانی رخ داده است. ظاهرا کاوه منتظر بوده حداقل در این لیست سوم اسم او باشد، اما وقتی این اتفاق رخ نداده، کاسه صبرش لبریز شده است.
در طول فصل نقل‌وانتقالات، خیلی‌ها می‌گفتند علیرضا منصوریان در خلال مذاکره با بازیکنان به آنها وعده می‌دهد که راه تیم ملی از استقلال می‌گذرد و آنها می‌توانند با پوشیدن لباس آبی، هر چه سریع‌تر به جمع شاگردان کی‌روش اضافه شوند.
البته این صرفا یک شایعه بود که هرگز هم تایید نشد، اما خب دور از ذهن نبود که ستاره‌ها هم با توجه به روابط نزدیک منصوریان و کارلوس کی‌روش، به هوای ملی‌پوش شدن سر از استقلال در بیاورند.
حالا وقتی دیده می‌شود بازیکنی مثل بختیار رحمانی به همین سرعت از کوره به در می‌رود و خشمش از یک تعویض ساده را در هفته هشتم علنی می‌کند و یا کاوه رضایی اینطور مساله جدایی را پیش می‌کشد، مخاطب یاد شایعات اول فصل می‌افتد و از خودش می‌پرسد آیا واقعا منصوریان برای جذب بازیکنان مورد نظرش، به آنها قول حضور فوری در تیم ملی را داده بود؟
در غیر این صورت به استقلال و کادرفنی‌اش چه ارتباطی دارد که مثلا کاوه رضایی به تیم ملی دعوت نمی‌شود؟!
