العرب نوشت: دولت بغداد واقعا در شرایط سختی به سر می برد؛ تشنه منابع مالی است و آمادگی از دست دادن کرکوک را ندارد؛ همزمان از ارائه یک الگوی سیاسی مورد قبول که مانع از تجزیه این کشور شود نیز عاجز است.
به گزارش «انتخاب»؛ در سال ۲۰۱۵، کنگره آمریکا در جلسه منصوب کردن ژنرال دانفورد بعنوان رئیس ستاد مشترک ارتش آمریکا در خصوص عراق و امکان تقسیم آن به چند دولت بحث و گفتگو کردند و ژنرال دانفورد تقسیم عراق به دو دولت کردی و شیعه را ممکن و ایجاد دولت سومی برای سنّی های عراق را غیر ممکن دانست؛ به این دلیل که زمینه لازم برای تشکیل چنین دولتی در مناطق سنی نشین وجود ندارد و از طرف دیگر حضور سه دولت در عراق، کار ایالات متحده برای اداره این کشور را دشوار می کند. پس بهترین گزینه وجود دولت مرکزی قدرتمند در بغداد است.
در سال ۲۰۱۷ بار دیگر دانفورد به ریاست ستاد مشترک ارتش آمریکا رسید و کردها را قدرتی تاثیرگذار و هم پیمانی مهم در منطقه برای ایالات متحده دانست که به دلیل داشتن کفایت در اداره و رهبری اقلیم کردستان، می توانند دولتی کردی داشته باشند.
حال سوال مهم آن است که آیا موضع آمریکا در مورد کردها برای داشتن دولتی مستقل تغییر کرده است؟ آمریکا پایگاههای نظامی زیادی در کردستان عراق و مناطق کرد نشین سوریه دارد و نمی تواند از کردها چشم پوشی کند.
مشکل بزرگتر آن است که اقدام کردها در انجام همه پرسی باعث برانگیخته شدن خواسته سنی های عراق برای استقلال شده است.
دولتهای عربی خواستار حفظ وحدت عراق و سلامت این سرزمین هستند؛ اما به شرایط سخت زندگی مردم عراق در سایه جنگهای پی در پی نیز توجه دارند. با وجود پیغامهای مکرر سعودیها به عراقی ها در مورد طرح ایران برای نفوذ در این کشور، هیچ چیز در عراق تغییر نکرد. هنوز مرجعیتهای دینی شیعه از قدرت برخوردارند و شبه نظامیان شیعه فعالیت می کنند. ائتلاف شیعه نیز برای بازگشت نوری مالکی بعنوان نخست وزیری در سال آینده تلاش می کند.
از سوی دیگر، اردوغان فردی نیرنگ باز است که در هر مشکلی به دنبال نفع خود است. او می داند کردستان با ترکیه علیه حزب کارگران کردستان همکاری امنیتی دارد و منافع اقتصادی ترکیه با کردها مهمتر از مساله استقلال است.
اکنون سوال اصلی در مورد اینده عراق است؛ اگر رهبری عراق به پیشنهادهای عربستان در مورد اهمیت دوری از طرح ایران و ضرورت انحلال شبه نظامیان گوش نکند، تجزیه عراق به سه دولت تبدیل به امری واقعی می شود. دولتهای عربی نمی توانند کردها و سنی های عراق را مجبور به ارتباط با دولتی طایفه ای کنند که در مسیر طرح خونین ایران در مورد عراق حرکت می کند.
