قرار بود سبز باشه ولی خیلی زرد شده!

«بالاترین» که به عنوان ترمینال مخالفان جمهوری اسلامی عمل می کند، در تحلیل خود نوشت: رندانه ترین برداشت از داستان دنباله دار مهدی هاشمی و نیک آهنگ کوثر کاریکاتوریست ناموفق و نه چندان خوش نام روزنامه های دوران مشهور به اصلاحات، فروکاستن جنبش سبز به جنگ حاکمیت است. این نتیجه گیری شتاب زده و مسبوق به سابقه، بر یک فرض استوار است، و آن پذیرش دربست بزرگ نمایی های کسی است که به سیره و زبان لاف زنان قهوه خانه نشین دست و پایی می زند تا آبرو، و شاید اعتباری در میان مخالفان پیدا کند؛ و همه این ها نیز برآمده از یک زیرزبان کشی سخیف از سوی طرف حساب سابقش در شرکت بهینه سازی مصرف سوخت است.
بالاترین با انتشار تصویر آگهی مانند روزنامه اعتماد و برخی روزنامه های مشابه می نویسد: زردنویسی های پس از انقلاب، پس از یک دوره فترت ۱۵ ساله صورت گرفت و ناگهان بساط روزنامه فروشی ها به اشغال انواع و اقسام رنگین نامه ها مزین شده که در آن مناسبات شغلی و عاطفی برجسته شد. زردنوشت هایی که به تازگی پیرامون دوران بازداشت و آزادی مهدی هاشمی در صفحه نخست برخی از روزنامه های تهران، برخلاف روند جاری به چاپ رسیده، از مهوع ترین انواع این شیوه در مطبوعات ایران است؛ واقعاً پیدا نیست که آیا متن های مورد اشاره از کیفیت نازلی نسبت به نمونه های درخشانش در روزنامه های مشهور به دوم خردادی برخوردار بوده اند، یا کیفیت سوژه در حافظه جمعی مردم آن قدر پایین بوده است، که سرجمع آن به یک «تیاتر روحوضی» بدل شده است؟ شک نیست که دبیران این روزنامه و حتی سفارش دهندگان این مطالب، به این امر واقف بوده اند که دست و پا کردن عواطف در افکار عمومی برای شخصی چون مهدی هاشمی، اگر محال نباشد، کار بسیار دشواری است. پس انتشار این سلسله گزارشات زردنگار، بنا بر کدام ضرورت یا مصلحتی رخ می دهد؟ به راستی در ماجراهای چند ماه اخیر، جنبش سبز مخاطب دنیای زرد-زرد-زرد پیرامون خود بوده اند، یا مخاطب دست چین شده در برابر یک ناشی گری عامدانه!
یادآور می شود برخی نشریات زنجیره ای – اجاره ای به ویژه طی ماه های اخیر با انتشار تصاویر بزرگ از افراد خاص و نوشتن تملق نامه های مهوع سعی کرده اند ژست اپوزیسیونی از خود به نمایش بگذارند. هر چند در وابستگی برخی از این نشریات به مخالفان نظام تردیدی نیست اما طیف دیگری از نشریات یاد شده بیشتر دنبال کاسبی هستند و به نوعی کارچاق کنی و حق العمل کاری مشغولند که اصطلاحاً اگر برای سوژه ها یا مردم آب نشود، برای صاحبان این نشریات نان می شود!