دانشجوی ترم های آخر پزشکی بود. گوشه گیر بود و با هرکسی که به او ترحم می‌کرد قطع رابطه. وقتی تنها یک ترم تا پایان پزشک شدنش باقی مانده بود خوابگاه با صدای اورژانس رنگ التهاب به خود گرفت. بهتی سنگین از پس برق نگاه‌ها فریاد می‌کشید، گوش‌ها از زمزمه‌هایی مبهم تاریکی آن عصر تشویش می‌شد و گویا همه دچار یک استفراغ دسته جمعی شده بودند. پدر و مادرش را خبر کردند. آن‌ها با عجله آمدند. اشک‌ها و ناله‌های مادرش قطع نمی‌شد. اولین و آخرین جمله پدرش این بود” بالاخره خودکشی کرد؟”
داستان بالا روایت کوتاهی است که یک دانشجو پیراپزشکی در مورد خودکشی یکی از هم خوابگاهی‌های پزشک خود نوشته است. خودکشی بالاترین سطح خود تخریبی محسوب می‌شود که دارای نشانه های رفتاری و هیجانی مخصوص به خود است.
اگر کسی علائم زیر را با خود داشت در مورد او نگران شوید.
– صحبت کردن در مورد اقدام به خودکشی
– مشکل پیدا کرن در خواب و خوراک
– نشان دادن تغییرات شدید رفتاری
– دوری کردن از دوستان و فعالیت‌های اجتماعی
– از دست دادن علاقه نسبت به مدرسه، کار و علایق شخصی
– آمادگی برای مرگ با نوشتن این آرزو و رفع و رجوع کردن آخرین کارها
– بخشیدن متصرفات گران قیمت
– سابقه در خودکشی
– خطر کردن‌های غیر ضروری
– تجربه جدید در مورد از دست دادن
– بی تفاوتی در مورد چگونگی وضع ظاهری و دیده شدن توسط دیگران
– افزایش مصرف الکل و دارو
یادتان باشد هریک از علائم به تنهایی بار تشخیصی معتبری ندارد. در مورد این علائم دقیق باشید و هرچه سریع تر اقدام‌های تخصصی را شروع کنید.
