در قهرمانی امسال پرسپولیس بی‌انصافی است که نقشی برای برانکو و حتی کالدرون قائل نشویم، اما نقش بازیکنان هم بسیار پررنگ است. مثلاً امسال مهدی ترابی عالی بود و یا در خط دفاعی و درون دروازه بیرانوند، رادوشویچ، سیدجلال، شجاع و حتی کنعانی‌زادگان بسیار کم‌اشتباه هستند. از همه مهمتر اینکه هر مدیری به پرسپولیس می‌آید بازیکنان کار خودشان را می‌کنند و این طور نیست که مشکلات خارج از زمین روی فوتبال‌شان تأثیر بگذارد. در واقع بازیکنان پرسپولیس مدیران باشگاه را هم قهرمان می‌کنند و هر مدیری به پرسپولیس می‌آید می‌تواند ادعا کند یک بار قهرمان لیگ شده است!
یک روز طاهری می‌رود و گرشاسبی می‌آید. بعد گرشاسبی می‌رود و انصاری‌فرد می‌آید و ناگهان نوبت رسول‌پناه می‌شود، اما در تمام این مدت پرسپولیس بالای جدول است و قهرمان می‌شود. البته نه اینکه مدیران زحمت نکشیده باشند، اما خب در قهرمانی‌های پرسپولیس نقش مربی (به‌خصوص برانکو) و بازیکنان برجسته‌تر و ملموس‌تر است.
اگر اسکلت این تیم پرسپولیس حفظ شود و مثلاً امثال شجاع، نعمتی، بشار، ترابی و… بمانند حتی می‌توان از همین حالا گفت سال آینده هم آن‌ها قهرمان می‌شوند. مشکل استقلال دقیقاً این است که هر بازی ترکیب اصلی تیمش عوض می‌شود و ابتدای فصل هم آن‌ها کلی تغییرات دارند، اما تغییرات در پرسپولیس هم کمتر است و هم منطقی‌تر. نتیجه هم این می‌شود که پرسپولیس به خاطر حفظ ساختار دفاعی تیمش در ۲۵ بازی فقط ۱۱ گل می‌خورد و استقلال در ۲۴ بازی ۲۵ گل دریافت می‌کند و جام‌ها را یکی پس از دیگری از دست می‌دهد. فوتبال با تمام پیچیدگی‌هایش در عین حال ورزش ساده‌ای است و یکسری قواعد نانوشته دارد که پرسپولیس برخلاف استقلال، سپاهان، تراکتور و… این قواعد را رعایت می‌کند و ۵ هفته زودتر از اتمام لیگ قهرمان می‌شود.
